اربعین

در آرزوی او

عده ی کثیری از اُمّت، به وصیّت رسول خدا و وصیّ او پشت کردند،

از بلندای آسمان، نوری زیبا و لطیف به کربلا تابید،از دل پهنای آسمان، ملائک سر ریز شدند، فوج فوج، بر زمین فرود آمدند

قافله سالار گفت؛ فرزند دختر پیامبرت را یاری کن و با دشمنانش بجنگ.

سیدالساجدین گفت؛ وقتی امام به تو گفت زود برگرد،یعنی نرو!

شیرین ترین خاطره، گِردآمدن اهل خانه بود زیر عبا،همان پنج تن آل کسا،محمّد و علی و فاطمه و حسن و حسین.

 یا جدا! خبر مرگ برادرم حسین را آورده ام  

ای جماعت مردم! اباعبدالله و عترت او را کشتند و زنان و کودکان او را اسیر کردند،

سید الساجدین گفت : سر مقدس پدرم را به من بازگردان،

ناگاه آسمان نور باران شد.

دخترک پریشان و افسرده، غمگین بود و زار میگریست،

منم فرزند محمد مصطفی، منم فرزند فاطمه زهرا، منم فرزند شجره ی طوبی،

 آنان که ظلم کنند، بزودى خواهند دانست که به چه کیفر گاهى بر میگردند 

منم شیخ ناکثان و رُکن قاسطان و ظِل مارقان، منم مسافر کشتی نوح و پی کننده ی ناقه ی صالح

دروازه های شام گشوده و باروها، به زر و زیور و حریر و دیبا زینت شده بود.

أَیْنَ الطّالِبُ بِدَمِ الْمَقْتُولِ بِكَرْبَلاءَ؟ أَیْنَ الْمَنْصُورُ عَلى مَنِ اعْتَدى عَلَیْهِ وَافْتَرى؟

دلتنگِ کوی یار و اشراق اربعینم

شامیان با اسلام آل محمّد بیگانه اند و اسلام خود را از معاویه آموخته اند.