هر روز صبح می‌آمد و روی پلّه سنگی در بیرون دهکده می‌نشست و دقیقه شماری می‌کرد تا او بیاد. با خود می‌گفت: او می‌آید، نگران نباش، .... او هر روز می‌آمد، امروز هم می‌آید.

مرد ثروتمند، کالاهای خویش را سوار شترانش کرده و بسوی شهری دیگر می‌رفت… پس از طی مسافت‌ها و منزل‌ها، شب‌هنگامی، در بیابان اطراق کرده و در خلوتِ دشت بسوی ماه می‌نگریست، با خود فکر می‌کرد که: سال‌ها پیش، می‌خواستم چون ماه باشم، سبک و آسمانی باشم… اما اینک؛ من در زمین …

بعد از مدّتها حال خوشی پیدا کرده بود، انگار روی زمین نبود، خود را مانند قاصدکی می‌دید که با نسیمی ملایم، بلند شده و در آسمان پیچ و تاپ می‌خورد.  اما حال خوش او از جنس جوِّ نزدیک به زمین نبود،

یُریدُونَ لِیُطْفِؤُا نُورَ اللّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ اللّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْکافِرُونَ [صفّ۸]

تا وقتی من هستم، اجازه نمی‌دهم مولا سختی بکشند یا زخمی بردارند، آقاجان صبر کنید، من هنوز هستم، اجازه بفرمایید از شما دفاع کنم.

حسین امام من است و منم غلام حسین

من نورم را از خورشید مادّی می‌گیرم و او نورش را از حسین ع می‌گیرد

وقتی ابالفضل ع بسوی علقمه تاخت، نور با او بود، مقدّم بر او بود، راهنمای او بود، او را به نقطه‌ای از علقمه رهنمون ساخت

اربعین، تأثیر یکی از ارواح فاطمی س است