ماهِ شاهد و ماهِ محافظ

بسم الله الرحمن الرحیم

ماهِ آسمان، فقط به زمین نمی‌تابد، بلکه هفت آسمان را نورافشانی می‌کند:

 أَ لَمْ تَرَوْا کَیْفَ خَلَقَ اللّهُ سَبْعَ سَماواتٍ طِباقًا (نوح۱۵) وَ جَعَلَ الْقَمَرَ فیهِنَّ نُورًا وَ جَعَلَ الشَّمْسَ سِراجًا [نوح۱۶]

ماه در آسمان می‌درخشید، همه جا را روشن کرده بود.

اما گویا در شب عاشورا، توجهش به زمین کربلا معطوف شده و چیز عجیبی را دنبال می‌کرد.

خورشیدی در میان، سیاره‌هایی به دور او، و وابسته به او، و یک ماه که دور تمام سیاره‌ها می‌چرخید،

 اما نورش را از خورشید می‌گرفت.

ماهِ هفت آسمان می‌خواست فریاد بزند، و صدای خویش را در هفت آسمان طنین‌انداز کند که؛

 ای اهل عالَم، این ماه از من نورانی‌تر است. نورش از من زیباتر است.

در مقابل او، انگار من زمینی‌ام و او آسمانی است.

من از زمین، هفت آسمان را نورافشانی می‌کنم و او از اوج، هفت آسمان را بهره‌مند می‌سازد.

من فقط نورانی می‌کنم و نورِ او اصلاح می‌کند.

من نورم را از خورشید مادّی می‌گیرم و او نورش را از حسین ع می‌گیرد.

 ماهِ هفت آسمان به زمین کربلا می‌تابید…