صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
فرزندم، بیا داخلِ بهشتِ مَن
کمکم باز به ایامِ محرم نزدیک و نزدیک‌تر می‌شویم و اندیشه‌ها به فعلِ امام حسین ع و اصحابش خیره و متحیر است. آرزو داریم از برنامه‌های خدا سر درآوریم؛ هرچند در این چند روزۀ پایانی ماهِ ذی‌الحجه، باید بیشتر سعی‌کنیم تا بیشترین بهره را از نورِغدیر ببریم ان‌شاءالله
البته نیک می‌دانیم که رسول‌الله صلی الله علیه و آله، به امرِ خدایِ مهربان، هم، در آغاز رسالت‌شان، علی علیه‌السلام را وصی خود اعلام‌کردند، و هم، در موقعیت‌های بسیاری، بارها تذکر به ولایتِ امیرالمؤمنین ع، بعد از خود را طرح کردند، که در کتبِ اهلِ‌سنت و شیعیان، با ذکرِ سند طرح‌شده است!
بعد از حجِ سالِ دهمِ هجری، در کنارِ برکۀ غدیر، باز به امرِ خدایِ عزیز و حکیم، ولایتِ علی ع میانِ مؤمنانِ از حج بازگشته، مطرح شد و پیامبرص بعد از خطبه‌ای مهم و نورانی، از همگان خواستند، به امرِ خدایِ‌ِ خالق‌شان، با علی ع، اولین مسلمان، بیعت‌کنند!
آری در گذشته، بارها معرفتِ ولایتِ امیرِمؤمنان طرح شده بود، و در غدیرِخم، گویا ولایتِ عملیِ وصیِ رسول الله ص آغاز شد!
لذا حُجاجِ مؤمنی که چند روز قبل، در مراسمِ حج، از هرگناهی پاک شده، در صحنۀ غدیرخم، کلامِ خدا را هم شنیده بودند، شادمانانه با وصیِ رسول‌الله بیعت‌کردند و به او تبریک گفتند!
اما بزودی، بجز چند نفر، عَهدشان با مالِكِ يَوْمِ ٱلدِّينِ را فراموش‌کردند و مرتد شدند!!
يَـا أَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوا مَن يَرْتَدَّ مِنكُمْ عَن دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِى ٱللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَ يُحِبُّونَهُۥ… (۵۴ مائده)
این نِسیانِ ناجوانمردانۀ خانِمان سوز که صحنۀ سقیفه را رقم زد، موجب شد که درهای آسمانها بسته، ظلمات مستولی شود و بتدریج، علی ع و اصحاب رسول‌الله ص مظلومانه به شهادت رسند…
عید قربانی که به بهانۀ ذبحِ اسماعیل رسم است، در حقیقت، آن صحنۀ ذبح، بخاطر بزرگترین و گرانقدرترین قربانیِ عالم بشریت، ذبحِ ذبیحِ اصلی، که در سال ۶۱ هجری رخ داد، برپاست!
عاشورایی که بسیار زیبا و عبرت آموز طراحی شد، یادآور، دستورِ خدایِ حنان، بر” فاستَبِقوا الخیرات” بود!( ۱۴۸بقره)
عاشقانه‌تر آنکه، سیدالشهدا علیه السلام، در سبقت و کسبِ خیرات، یارانش را برخود مقدم داشت!
طبقِ سورۀ فجر، آخرین فردی که وارد جنت می‌شود امام حسین ع، نَفْس مُطْمَئِنَّه است. ایشان ابتدا همۀ یاران را به جنت هدایت می‌کنند، سپس خود به دعوت مادرِمهربان سلام الله علیها وارد بهشت می‌شوند!
آری از دیر باز این پرسش هم مطرح بود که چرا امام حسین ع که از همه شجاع‌تر بودند، ابتدا پای در کارزار نگذاشتند، بلکه آخرین نفر بودند که به نبرد پرداختند؟!
که پاسخ حکیمانه همین است که وقتی در عاشورا، به یاری و هدایتِ سَفینَهُ الْنِّجاه ع همۀ یاران در اعلا علیین قرارگرفتند، و مِصباحُ الْهُدی ع مُطْمَئِن شدند که اصحابِ با وفایشان به بهترین سرانجام رسیده‌اند، خود نیز سلحشورانه به مَصاف شتافتند!
از این منظرِ الهی و عاشقانه، عاشورا، صحنۀ سِبقت برایِ به بهشتِ رَب رفتن است! و نه برایِ قدرت و حکومت، یا جنگ و خون ریزی و اسارت…
لذا دست پروردۀ ممتاز خانم فاطمه زهرا س و امیرِ مؤمنان ع، جناب حضرت زینبِ کبری س، خطاب به آن مردک ملعون که متکبرانه و احمقانه بر صدرِ مجلس تکیه داده بود، برخلافِ همۀ کج اندیشانِ پَلَشت صفت، شجاعانه دربارۀ ماجرایِ عاشورا می‌فرمایند: ” ما رأیتُ اِلّا جمیلاً “!
که هنوز که هنوز است، عقول بسیاری، از فهم و درک این معرفتِ نورانی درمانده مانده!
آری عاشورا در هر زمان، و هر مکان، مراسمِ به بهشت رفتنِ رشد یافتگان است! بفرما زدنِ صاحب س به نَفْس مُطْمَئِنَّه است!
چون رَب فرمود: يَـأَيَّتُهَا ٱلنَّفْسُ ٱلْمُطْمَئِنَّةُ ٱرْجِعِى إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّه، و سید جوانانِ بهشت علیه السلام، این جملۀ صاحب سلام الله علیها را بی‌درنگ اجابت کردند!
حال، این راز و رمزِ محرم و عاشورا، باید هدایتگرِ حسینیانِ راستینی باشد که دَرپیِ رضایتِ رب، صفاتشان را اصلاح می‌کنند و همواره، دغدغه و تمرینِ حسینی بودن را در عالم مادی، افتخارِخود می‌دانند تا لایقِ نَفْس مُطْمَئِنَّه شوند و مادرِامت س به آنها هم بگوید: فَادْخُلِى فِى عِبادِى وَ ٱدْخُلِى جَنَّتِى
انوشه گیلانی نژاد
۵/۵ / ۱۴۰۱
چه زیبا و حماسی در تاریخ ادبیات، این تک بیت زیبا، خطاب به آن مردک متکبر وهم آلود، از قول خانم زینب کبری ثبت است که:
من از خار سر دیوار دانستم
که ناکس، کس نمی‌گردد به این بالا نشستن ها
صائب تبریزی:
من از روییدن خارِ سرِ دیوار دانستم
که ناکس، کس نمی گردد از این بالا نشینی ها
من از افتادن سوسن به رویِ خاک دانستم
که کس، ناکس نمی گردد از این افتان و خیزان ها
وَ لِلَّهِ ٱلْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِۦ وَ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ لَـٰكِنَّ ٱلْمُنَـٰفِقِينَ لَا يَعْلَمُونَ آیه 8 {سوره منافقون}
((حُجاجِ مؤمنی که چند روز قبل، در مراسمِ حج، از هرگناهی پاک شده، در صحنۀ غدیرخم، کلامِ خدا را هم شنیده بودند، شادمانانه با وصیِ رسول‌الله بیعت‌کردند و به او تبریک گفتند!
اما بزودی، بجز چند نفر، عَهدشان با مالِكِ يَوْمِ ٱلدِّينِ را فراموش‌کردند و مرتد شدند!!
يَـا أَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوا مَن يَرْتَدَّ مِنكُمْ عَن دِينِهِ))
ارتداد مومنان، در زمان رسول الله ص، در بین مومنانی که در جریان حج، پاک شده بودند، در حالیکه در قرب مادی پنج تن آل عبا هم بودند؛ زنگ خطری است برای هریک از ما،
آیا در این آستانه آخرالزمان که مولای مان عج در غیبت هستند، ما چگونه مومنی خواهیم بود؟ رفتار در قبال خدا، رسول ص، امامان ع، ولی فقیه برگزیده مولای مان، و دین اسلام و احکامش چگونه است و در آینده چگونه خواهد بود؟
بیشتر مراقب خود و دیگران باشیم، تا شیطان شاد نشویم و ان شاء الله از حسینیان باشیم و در درجه از ٱلنَّفْسُ ٱلْمُطْمَئِنَّةُ قرار گیریم تا بهشتی شویم…
تَوَاصَوْا۟ بِٱلْحَقِّ وَ تَوَاصَوْا۟ بِٱلصَّبْرِ
{ عاشورا، صحنۀ سِبقت برایِ به بهشتِ رَب رفتن است! و نه برایِ قدرت و حکومت، یا جنگ و خون ریزی و اسارت…}
این کلام نورانی به کل اندیشه و تحلیلم راجع به دین و جهاد و امام حسین عزیز ع و واقعه عاشورا را رفعت و ارتقا داد!
چقدر خام و سطحی به ماجرای خدایی عاشورا می نگریستم!
خدا به شما فعالان سایت صراط عشق اجر و نور فراوان دهد که امثال مرا منقلب و متحول کردید!
از وقتی این مقاله متکی به قرآن را خوانده ام، زندگی ام تغییر کرده و رفتارم و توجه ام به پیرامونم عوض شده!
گناه از من است که قرآنی به زندگی نگاه نمی کنم، ولی کاش اهل اندیشه و عالمان دین زودتر اینگونه منظر صحیح را مطرح می کردند!
جامعه متاثر از سطح نازل و احساسی مداحان شده و اندیشمندان هم سخنان تکراری را بازگو می کنند…
اما من و ما چطور می توانیم در قبر و قیامت به رسول الله ص و اهلبیتش ع نگاه کنیم!
خدایا ببخش! خدایا جدا ببخش! سعی می کنم با توکل به تو جبران کنم! کمکم کن! ایاک نستعین…
” آری عاشورا در هر زمان، و هر مکان، مراسمِ به بهشت رفتنِ رشد یافتگان است!
بفرما زدنِ صاحب س به نَفْس مُطْمَئِنَّه است!
چون رَب فرمود: يَـأَيَّتُهَا ٱلنَّفْسُ ٱلْمُطْمَئِنَّةُ ٱرْجِعِى إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّه ”
آقا حامد، سخن دردمندانه شما، نظر این بنده حقیر هم هست، خدا را شکر گزارم که قبل از فوتم، راه رشد سالکان را دانستم، تا عمل صالح انجام دهم، وگرنه از اهل خسرانم…
باید اشبه به مولایم، امام حسین ع و یارانش گردم، یعنی با رعایت تقوای الهی، و گوش بفرمان ولی فقیه، همچون سردار سلیمانی ره، نفس مطممئنه ای گردم که مادر امت سلام الله علیها به محب فرزندشان، بفرمایند:
فَادْخُلِى فِى عِبادِى وَ ٱدْخُلِى جَنَّتِى
البته بندۀ عاشق اهلبیت ع، تمام سعی خودم را می کنم، ولی محبت به هدایت کردن و دستگیری، اگر از سوی خداوند نباشد، کار ابتر است!
و همه امیدم به خدای مهربان است که ستار العیوب هم هست و خودش یاد آور شده که:
وَ إِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَ لْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ ﴿البقرة: ١٨٦﴾
حال، این راز و رمزِ محرم و عاشورا، باید هدایتگرِ حسینیانِ راستینی باشد که دَرپیِ رضایتِ رب، صفاتشان را اصلاح می‌کنند و همواره، دغدغه و تمرینِ حسینی بودن را در عالم مادی، افتخارِخود می‌دانند تا لایقِ نَفْس مُطْمَئِنَّه شوند و مادرِامت س به آنها هم بگوید: فَادْخُلِى فِى عِبادِى وَ ٱدْخُلِى جَنَّتِى
<>
خیلی مایل هستم که دوستان، منت بر من گذاشته راهنمایی بفرمایند که:
چطور می توان حسینی راستین شد؟
رضایت رب چگونه یافت می شود؟
برای اصلاح صفات چکنم؟
دغدغه و تمرینِ حسینی بودن در عالم مادی را به چه طریقی می توان آموخت و بکار بست؟
راه رسیدن به نفس مطمئِنه مورد رضایت مادر مهربان امت س چگونه است؟
ممنون از نویسنده محترم و عوامل دست اندر کار و عزیزانی که راهنمایی می فرمایند…
عاشورا در هر زمان، و هر مکان، مراسمِ به بهشت رفتنِ رشد یافتگان است!
عبارت فوق یعنی چه؟ چگونه آنرا میتوان واجد شد؟
آیا سیر سلوک سردار سلیمانی یا حتی امام خمینی ره بر این سیاق بود؟
ربط کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا ، با این مطلب مقاله چیست؟
“عاشورا، صحنۀ سِبقت برایِ به بهشتِ رَب رفتن است! و نه برایِ قدرت و حکومت، یا جنگ و خون ریزی و اسارت”…
شب دفن مادر مهربان امت سلام الله علیها نزدیک است! و هنوز من و ما از کلاس امتحان رفعت بسوی ” او “، در نیامده ایم، و آرزو داریم: در محضر رب الارباب چنان در اخلاق و معرفت فاطمی رشد کنیم که نفس مطمئنه از باب رحمانیت و رحیمیت، دستان مان را بگیرد و در سفینه النجاه بنشاند که همراه انصار الله (آیه آخر سوره صف) در پی اصحاب الصراط السوی {آیه آخر سوره طه} کلاس و محضریت مهدوی را چشیده، سر بر دامان مادر مظلومه مان سلام الله علیها قرار دهیم، و بهشت ظهور را با جان و دل دریابیم
ان شاء الله