قافله سالار/ششم صفر

ششم صفر
پرده ی شب بر باب الصغیر گسترده بود و پیه سوز کهنه سوسو میکرد.
نسیم بر ویرانه ی شام وزید و کالبد خسته و رنجور بازماندگان کاروان را نوازش داد.
همه آرمیده بودند با بدن هایی خَمود و افتاده، با روحی ملتهب و رنج دیده.
سکینه در خود فرو خُفته زیر پِلاس غلتی زد بود،
پلک بر هم گذاشت، با چهره ای لبریز از غم و افسرده،
محو رویایی بود که در خواب میدید.
ناگاه آسمان نور باران شد.
فوج بسیار ملائک، فرود آمدند با پنج مرکب از نور.
غلامی از غلامان بهشت، سوی او شد.
سکینه از او پرسید : این بزرگان کیستند؟
گفت : آدم صفوة الله، ابراهیم خلیل الله، موسی کلیم الله و عیسی روح الله.
سکینه پرسید : آن که دست بر محاسن دارد و گاه فرو افتد و گاه برخیزد، او کیست؟
گفت : جدَّت رسول الله.
سکینه پرسید : بهر چه آمده اند؟
گفت : آمده اند به دیدار حسین.
سکینه خواست نزد رسول الله رود،
بار دیگر آسمان نور باران شد.
فوج بسیار ملائک، دِگر بار فرود آمدند با پنج مرکبِ نور.
سکینه پرسید : این بانوان کیستند؟
گفت : حواء ام البشر، آسیه دختر مزاحم، مریم دختر عمران، خدیجه دختر خولید،
سکینه پرسید : آن بانویی که از همه محزونتر است، او کیست؟
گفت : جدّه ات فاطمه دختر محمّد است!
سکینه تاب نیاورد و نوحه کنان سوی او پَرکشید.

گفت : مادر مهربان!
سوگند به خدا حقمان را مُنکر شدند.
جمعمان را پراکندند،
حرمتمان را شکستند،
پدرم حسین را کشتند.
سکینه تاب نیاورد و به شدت گریست.
قطرات اشک از چشمان مادر مهربان فرو غلتید.
به گریه ی او، زنان دیگر هم گریستند،
انبیاء چهره درهم کشیدند و گریان شدند،
مادر مهربان، سکینه را به آغوش گرفت و نوازش کرد.
گفت : دخترم دیگر مگو،
بند دلم پاره شد.
جِگرم را ریش کردی،
پیراهنی که با من است، پیراهن پدرت حسین است،
این پیراهن از من جدا نشود تا خدا را با او ملاقات کنم.

……………………………………………
مجتبی فرآورده

ششم صفر