اشعار

از آن روزی که مولایم شود بیمار میترسم

حکایت/ می‌کرد بر آن ضعیف زوری

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم

بوسه زد باد بهاری‌، به لب سبزه به ناز

شه بال و پر گشوده حاشا که جا بمانی

سال‌ها شد که منم بر درِ میخانه مقیم

مهدی جان، خدا کند که بیایی

نمی‌شه غصه حل تا تو بیایی

غرق نورِ رحمت و فضل و وجود

هر چه تو جود کنی باز به تو محتاجم

کُلِّ اینها نگاهِ فاطمه است

جانم فدای مادر ، جانم فدای مادر

به غنیمت شمر ای دوست دم عیسی صبح

یکی درخت گل اندر فضای خلوت ماست

یک درخت از پیش مانند امام

خواهد به سر آید، شب هجران تو یا نه؟

مگر این پنج روزه دریابی

عاشقان را ز بر خویش جدا می‌داری

راهیست راهِ عشق که هیچش کناره نیست