شعر/ نور، نَار، دَرخت

أَعوذُ بَالله مَن اَلشیطانِ اَلرجیم، بَسْمِ اَللهِ اَلرحْمنِ اَلرحیمِ، اَ لْحمْدُ لَلهِ ربِّ اَلْعالَمین، و تَوکلْتُ علی اَللهِ

نور، نَار، دَرخت

 

غرق نورِ رحمت و فضل و وجود

عبدِ او بود و به خاک افتاده بود

 

در طوافِ خانه ی او خاکسار

پرکشان بود و نگاهش محوِ یار

 

سال ها با نورِ مادر أنس داشت

لحظه ای از محضرش رو برنداشت

 

چون غلامانِ درونِ بارگاه

غرقِ نجوا بود در آن پیشگاه

 

می ستایم صاحبم ألله را

کاو هدایت کرد این گمراه را

 

حمد بر ألله، رب العالمين

مالکِ بر حقِّ یومُ اللهِ دین

 

غرقِ ألرّحمان و غرقِ ألرّحیم

گشتم از جنسِ صراط المستقیم

 

در طوافِ نوری ام أطرافِ تو

واقعا ممنونم از ألطافِ تو

 

حامدانه بهرِ تسبیح و سجود

جاری ام از غیب تا عمقِ شهود

 

حمد، مفهومی ز حیرت های ماست

در ستایش بودن از لطفِ خداست

 

این ستایش ها همه مخصوص اوست

سِرّ توحیدش پُر از رازِ مگوست

 

فوقِ سعی و عزم و إستحقاقِ ما

رحمتش جاری بود با هر عطا

 

توی بیتُ الله باشم در شگفت

کاو چگونه دست ما را هم گرفت

 

مات و مبهوتم از این رفتار تو

واقع ا حیران شدم از کار تو

 

اینکه اینجاییم عينِ معجزه ست

همنشينِ هم شدن! بالا! و پست!

 

التماست می کنیم ای جانِ ما

ای ولیِّ لایه ی پنهانِ ما

 

تربیت های تو در این قلب هاست

و آنچه جاری می شود نورِ خداست

 

هر چه توحید از شما آموختیم

آن نگاهی شد که سویت دوختیم

 

ما و من در پیشگاهِ این إله

رفته و چیزی نمانده جز نگاه

 

آنچه جاری می شود أفعالِ اوست

شیعه همچون دست و همچون بالِ اوست

 

او به هر سویی که جاری می شود

شیعه هم مشغولِ یاری می شود

 

سالها اینگونه بودیم و درون

حال این نور آمده سوی برون

 

نورِ بسمِ الله… ربِّ العالمين

با بروزاتِ أمیرالمومنین

 

جنسِ این محضر بروزِ ذکرِناست

زین سبب از أربعين و کربلاست

 

نورِ مولا مثلِ نورِ فاطمه

دیده شد نزدیک نهرِ علقمه

 

إبتغاء فضل و رضوانِ خدا

این چنين ممکن شده در دنیا

 

سالکِ محضر شدن آسان شده

نورِ ذکری واردِ ایران شده

 

نورِ جاری از زمانِ أربعين

نورأفشانیِّ مولا را ببين

 

نورِ ربِّ العالمين در این فضاست

چون أمیرالمؤمنين نفسِ خداست

 

در قبالِ آزِفه حينِ وضو

تابعِ این نور باش و فاعبُدُوا

 

فاسجُدُوا للهِ… یعنی در تلاش

بر مدارِ نوریِ این خانه باش

 

ای أمیرالمؤمنين! مولای من!

از صمیمِ قلب میگویم سخن

 

پرتویی از نور، مشتاق شماست

از قضا محبوس در این نفسِ ماست

 

بر شما داد او سلام و داد خواست

روز و شب بی وقفه استمداد خواست

 

گفت: می شاید که من در اشتیاق  

 جان دهم اینجا بمیرم در فراق

 

  این روا باشد که من در بندِ سخت  

صاحبم در آسمان ها چون درخت!

 

این چنين باشد وفای دوستان

من در این نار و شما در بوستان

 

خنده های بچّه ها…! یادش بخیر

با تو بودن های ما… یادش بخیر

 

یاد آرید ای شهان زین مرغِ زار

یک صبوحی در میان لاله زار

 

یادِ یاران یار را شیرین بود

مایه ی آرامشِ غمگين بود

 

چون فراقِ بنده از بد بندگی است

گر تو با بد بد کنی پس فرق چیست؟

 

ای عجب آن وعده های وصل، کو؟

دستگیری های فرع و اصل، کو؟

 

طبقِ درسی کز شما آموختیم

واردِ آتش شدیم و سوختیم

 

مهدویّت را تو بر ما نوش کن

این جهنم را بیا خاموش کن

 

کمتر از خاکم ندارم هیچ چیز

زآن نگاهت جرعه ای بر خاک ریز

 

 نارِ تو این است نورت چون بود  

در شگفتم زآنکه سورت چون بود

 

نالم و ترسم که تو باور کنی

وز ک  رم این نار را کمتر کنی

 

عهد بستم با شما بر خونِ خود

تا بیابم نور، پیرامونِ خود

 

ای نگاهِ تو ز عالم خوبتر

وی عذابِ تو ز جان محبوبتر

 

آنقدر کوبم درِ این خانه را  

  تا ببینم لطفِ صاحب خانه را

 

روز و شب با هر نفس با هر نگاه

التماست می کنم ای پادشاه

 

التماسِ ما به درگاهِ شماست

چون نگاهِ تو نگاهی از خداست

 

بند بندِ جانِ ما مشتاق توست

قلبمان لبریز از إشراقِ توست

 

ماجرای آرزوهایم تویی

الکتاب ! مِنهاج ! مولایم تویی

 

چشمه ی ما أنزل الله… از شماست

کاین چنين جاری به سوی ماسواست

 

ما کجا و بارگاهِ تو کجا

عازمم سوی تو از لطفِ خدا

 

همچو موری راهی ام بر این سبیل

  دستِ ما کوتاه و خرما بر نخیل  

 

پر به وادیِّ مقدّس می زنیم

در حضورت خویش را پس می زنیم

 

حرکتِ این پیکره قائم به توست

سعیِ ما در تذکره قائم به توست

 

ما برای مهدویّت آمدیم

سرفدا کردیم و سویت آمدیم

 

یا بر او جاری نما خیرِ کثیر

یا دگر بود و نبودش را بگیر

 

یا علی! راهی به نصرت باز کن

مهدویّت را بیا آغاز کن

 

اللهم صَل عَلی مَحمد وَ آَله اَلطاهرین وَ عَجل فَرجهم