بایگانی برچسب: غزل

تا آنچه که دَر جمع کُتب نیست بجویم‏

ما زادۀ عشقیم و پسَرخواندۀ جامیم‏

باده در ساغر ما ریز که ما محرم رازیم

ببندی در ز روزن سر برآرد

که با چندین گنه امیدواریم

از آن روزی که مولایم شود بیمار میترسم

سال‌ها شد که منم بر درِ میخانه مقیم

به غنیمت شمر ای دوست دم عیسی صبح

عاشقان را ز بر خویش جدا می‌داری

راهیست راهِ عشق که هیچش کناره نیست

افتخار هر نبی و هر ولی

نام او نام محمد آمده،خلق او چون خلق احمد آمده

مرتضی ختم ولایت در عیان

سر ببازیم و رخ نگردانیم

ما را برای خاطر هر یک جدا ببخش

به شُکرِ آن که شِکُفتی به کامِ بخت ای گل

از چشم خود بپرس که ما را که می‌کُشد؟

در صراطِ مستقیم ای دل کسی گمراه نیست

ای که چو آفتاب و مه دست کرم گشاده‌ای