بایگانی برچسب: غزل

‏‏دیده ای نیست نبیند رُخ زیبٰای تو را‏‏

‏‏بتو دل بستم و غیر تو کسی نیست مرا‏

مسلکِ نیستی‏ ‏‏جُز عشق تو هیچ نیست اندر دل ما‏ عشق تو سرشته گشته اندر گِل مٰا‏ ‏‏«اسفار» و «شفاء» ابن سینا نگشود‏ ‏با آن هَمه جرّ و بحثهٰا مُشکِل ما‏ ‏‏با شیخ بگو که راه من باطِل خواند‏ بر حقّ تو لبخند زند باطِل ما‏ ‏‏گر سالک او منازلی …

صورتگر نقاشم هر لحظه بتی سازم

بجای یادداشت روز پنجم،« غزل» کشانده حر دلم را به کاروان خودش به اذن حضرت مادر به یک نشان خودش من ابن سعد شب اختیار خود بودم به روز واقعه بنمود، آن خودش فقیر در به دری بود قلب مسکینم چو پادشاه نشاندم کنار خوان خودش حرم برای من و …

یک اربعین غزل, یک شاهراه غزال یک جلوه نور حق, یک آسمان هلال   والشمس و والضحی, جمع پیاده ها بر پا چه محشری، در لحظه ی وصال   مادر چه با وقار،از اوج آسمان هر ساله می کند، اعجازِ بی مثال   با نور می برد، تا بارگاه قدس …

جان ریخته شد بر تو آمیخته شد با تو

ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی

‍ مرا عاشقی بیاموز.. شهید شیخ “حسن جوری” می‌گوید در سالی که گذارم به “جندی‌شاپور” افتاد، سخنی از “محمد مهتاب” شنیدم که تا گور بر من تازیانه می‌زند. دیدمش که زیر آفتاب تموز نشسته، نخ می‌ریسد و ترانه‌ زمزمه می‌کند. بدو گفتم ای مرد خدا، مرا عاشقی بیاموز تا خدا …

ای‌ نقطه‌ی‌ عطف راز هستی‌/ برگیر ز دوست، جام مستی‌!