یوسفبن اسباط از پدرش نقل میکند که گفت: به مسجد کوفه وارد شدم، جوانی را دیدم که در حال مناجات با خدا بود و درحال سجده میفرمود: «برای پروردگار و خالقم صورتم در سجده و خاک آلوده است و همین شیوه عبادت شایسته و سزاوار خداوند است»
برخاستم و نزدیک او رفتم دیدم امام علی بن الحسین حضرت زین العابدین است. صبر کردم تا اینکه فجر طلوع کرد و سپیده دمید. آنگاه به نزد حضرت رفتم و عرض کردم، ای پسر رسول خدا! چرا اینگونه نفس خویش را به رنج و مشقت میاندازید و خود را عذاب میدهید؟ حال آنکه خداوند تعالی نیکوترین فضیلتها را به شما عطا فرموده و شما را اینچنین فضیلت و برتری بخشیده است؟ آن حضرت با شنیدن سخنان من به شدت گریست و پس فرمود: عمروبن عثمان از اسامه بن زید به من خبر داد و گفت: که رسول خدا(ص) فرموده: همه چشمها در روز قیامت گریان میباشد به جز چهار چشم؛
1ـ چشمی که از خوف و خشیت خداوند بگرید.
2ـ چشمی که در راه خدای تعالی و پاسداری از مرزهای اسلامی و جنگ و جهاد در راه خدا بیدار باشد.
3ـ چشمی که از محرمات الهی پوشیده گردد.
4ـ چشمی که در شبهای تاریک برای عبادت و مناجات با خدا بیخوابی کشد و بیدار ماند. پس خداوند تبارک و تعالی به صاحبان چنین چشمانی مباهات میکند و به فرشتگان میفرماید: به بندهام بنگرید که روح او نزد من است و پیکرش در اطاعت من، بدنش را از بستر خواب جدا ساخته، و از ترس عذاب من و امید و طمع به رحمت من، مرا میخواند، و مشغول عبادت و نیایش و مناجات با من است، شاهد و گواه باشید که من او را آمرزیدم و مورد بخشش و مغفرت خود قرار دادم.(1)
_______________
1ـ بحارالانوار، ج 46، ص 99