صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
عمده چیزی که برزخ را تاریک می‌کند، حرف پشت سر مردم است، غیبت، تهمت… یکی از چیزهایی که برزخ را روشن می‌کند، گره‌گشایی از کار مردم است. برزخ را گناهان، تاریک می‌کنند، و از آن طرف اعمال خیر، باعث روشنایی عالم قبر و برزخ می‌شوند.
خواهش می‌کنم حاضر جواب نباشید. من به جوان‌ها می‌گویم دیر نمی‌شود، بعداً جواب بدهید. کمی تأمل کنید. حاضر جوابی بعضی وقت‌ها آدم را محروم می‌کند. همین‌طوری زود چیزی را نپرانید، تمرین کنید و یک ذره دیرتر جواب بدهید.
مشاجره‌ها و نزاع‌ها، نور باطن را خاموش می‌کند!
بسیاری از بی‌حالی‌ها و عدم نشاط‌ها به جهت مشاجرات است!
کم منزلی داریم که در آن پرخاش و تندی نباشد.
روزی چندتا پرخاش باشد، برکات می‌رود و دیگر چیزی نمی‌ماند! حتی اگر حق هم با تو بود، در امور جزئی و شخصی مشاجره نکن، چون کدورت آور است.
نعمتی که انسان را از خدا غافل کند، نقمت و عقاب است.
از جمله، گریه‌ی استدراجی است. حالِ گریه به او می‌دهند، که فکر کند آدم خوبی است!
بعضی افراد هستند که در مجالس و هیئت گریه می‌کنند اما کارهایی از این‌ها سر می‌زند که سنگ را به گریه میاندازد! مسکین گمان می‌کند خیلی حال خوبی دارد!
در جامعه‌ی ما تقوای لسانی خیلی کم است؛ بعضی از متدیّنین، اهل مسجد، اهل هیئت، تقوای لسانی را از دست داده‌اند!
گویا غیبت واجب است و تهمت و افتراء مستحب!
خدا می‌داند خیلی خطرناک است، توفیق سلب می‌شود، قلب تیره می‌شود، نشاط در عبادات موجود نیست.
بگذارید جمله‌ای کامل شود بعد ایراد بگیرید. بعد توی ذوق آدم ها بزنید. بعد سریع یک جواب حاضر آماده برایش پیدا کنید!!!
نمی‌دانم چرا اینطوری هستیم!
در خواهر و برادری هم حاضر نیستیم حرف یکدیگر را تا آخر گوش کنیم. می‌گوییم وایسا، شکر تو کلامت!
خب شکر به چه درد می‌خورد؟
یا اگر از جمله‌ای خوشش نیاید می‌پرد وسط حرف!
بابا جان صبر کن تا حرف اون آدم تمام شود.
خشم ما را بیچاره کرده است، نمی‌گذارد به جایی برسیم!
هی دور خود می‌چرخیم، چرا که بداخلاقیم!
امام صادق علیه‌السلام فرمود: «آدم بد اخلاق، معارف را پیدا نمی‌کند.»
آقای طباطبایی اگر بداخلاق بود، المیزان نمی‌توانست بنویسد. بد اخلاقی با معارف جور در نمی‌آید.
ماها ولخرج نورانیت و نور هستیم؛ کاری میکنیم،
نورانیتی حاصل می‌شود؛ راحت کاری میکنیم که می‌رود و جایش را به ظلمت می‌دهد.
شب بلند می‌شویم چندتا استغفار می‌گوییم و مشمول آیه «ویستغفرون بالاسحار» می‌شویم اما صبح می‌گوییم «حالا غیبت فلانی نباشد ها…» هیچی تمام شد و رفت
تعجب می‌کنم از بعضی‌ها! آقا یا خانم مؤمن ۲۰بار عمره رفته، بار ۲۱ میگویند بیا پول عمره را بده برای جهیزیه دختر یتیم؛ می‌گوید نمی‌توانم؛ دوستانم میروند، من نروم؟!
حالا بگو شما این همه رفتی، اخلاق را رعایت می‌کنی؟ مگر دین مسخره است؟!
هر سال عمره می‌روی؛ یک عیب را از خودت دور نکردی؟
فرد در حالی که تصور دارد خبری است وارد روز قیامت می‌شود اما ناگهان تعجب می‌کند؛پس نمازها و عمره‌ها چه شد؟
میگویند دل شکستی! ریا کردی! زهر زبان ریختی!
جوان عزیز اگر می‌خواهی به جایی برسی از خانه‌تان شروع کن! اگر دل برو درستش کن. از خانه شروع کنید.
اهل قسم نیستم ولی مجبورم، دلم می‌سوزد.
خانم‌ها،آقایان! بشنوید! به حضرت زهرا(سلام الله علیها) قسم اگر لطیف نباشید چیزی گیرتان نمی‌آید، خودتان را معطل نکنید.
هی اوقات تلخی راه میاندازد، عصبانی می‌شود، بعد هم میخواهد بشود زبده‌العارفین؛ یک‌بار این قسم را خوردم که تا لطیف نشوید چیزی گیرتان نمی‌آید.
خسته شدم بس که گفتم این دین، دین کیفیت است نه کمیت! مقصودم این نیست که مستحبات را انجام ندهیم،آن به‌جای خود اما باید با باطن به خدا رسید.
هنوز باطن را اصلاح نکرده مرتب دعای کمیل می‌رود؛ هنوز بلد نیست در منزل با خانواده رفتار کند هرسال به عمره می‌رود!
چه فایده؟ دین، مسخره که نیست!
خدا گناه «آبرو بردن»را سخت میبخشد.
امام باقر علیه‌السلام فرمودند:«کسی که آبروی مردم را نریزد، خداوند از گناهان او صرف‌نظر خواهد کرد.»
اغلب جهنمی‌ها، جهنمی زبان هستند!
فکرنکنید همه از دیوار مردم بالا میروند. یک مشت مقدس را می‌آورند جهنم به سبب اینکه آبرو میبردند!
اسلام خواهان حفظ آبروی افراد است.
خبرهای بد را هیچ وقت در خانه نگویید؛ تا به خانه میرسد، می‌گوید تصادفی را دیدم! نمی‌خواهد بگویید.
اصلا خبرهای منفی را در منزل نگویید.
شما را به خدا قسم میدهم این‌ها را رعایت کنید؛ ضربه‌هایی به خانواده زده می‌شود که جبران نمی‌شود.
چیزهای پریشان کننده نگویید. به همسر و بچه‌ها آرامش دهید.
