آنچه می‌توانی ببخشی، ثروت واقعی توست

ابهام:

آنچه می‌توانی ببخشی، ثروت واقعی توست

 

چوپانی به عالِمی که در صحرا تشنه بود، کاسه‌ای شیر داد.

سپس رفت و بزی برای او آورد و ذبح کرد.

 

عالِم از سخاوت این چوپان که تعداد کمی بز داشت، در حیرت شد. پرسید:

چرا چنین سخاوت می‌کنی؟

چوپان گفت:

روزی با پدرم به خانه‌ مرد ثروتمندی رفتیم. از ثروتِ او حسرت خورده و آرزوی ثروت او را کردم. آن مرد ثروتمند لقمه‌ نانی به ما داد.

پدرم گفت:

در حسرت ثروت او نباش، هرچه دارد و حتی خود او را، روزی زمین به خود خواهد بلعید و او فقط مالک این لقمه‌ نانی بود که توانست به ما ببخشد و از نابودی نجاتش دهد.

بدان ثروت واقعی یک مرد آن است که می‌تواند ببخشد و با خود از این دنیا به آن دنیا بفرستد.

 

چوپان در این سخنان بود و بز را برای طبخ حاضر می‌کرد که سیلی از درّه روان شد و گوسفندان را با خود برد.

 

چوپان گفت:

خدایا! شکرت که چیزی از این سیلاب مرا مالک کردی که بخشیدم و به سرای دیگر فرستادم.

 

عالِم که در سخن چوپان حیران مانده بود، گفت:

از تو چیزی یاد گرفتم که از هیچ‌کس نیاموخته بودم. مرا ثروت زیاد است که 10 برابر آنچه این سیلاب از تو ربوده است، احشام خریده و به تو هدیه خواهم کرد.

چوپان گفت:

بر من به اندازه‌ بزهایم که سیلاب برد، احسان کن، که بیش از آن ترس دارم اگر ببخشی، دستِ احسان مرا با این احسان خود به‌خاطر تیزشدن چاقوی طمعم بریده باشی.

حکایت