صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
حمام، بی حمام!
در قرون وسطی، خبری از حمام‌های بخار دوره رومی‌ها نبود. آن ها حمام رفتن را بچگانه و اقدامی مخصوص مسلمانان می‌دانستند.
حتی دادگاه‌های تفتیش عقاید، برخی افراد را به واسطه تمایل به تمیزی و علاقه به استحمام، مجرم شناختند و سوزاندند! گویی در میان این قوم، مفهومی به نام پاکیزگی وجود نداشت.
رابرت ماسی، نویسنده کتاب «پطر کبیر»، درباره حمام نرفتن اروپایی‌ها، روایت‌های قابل تأملی نقل می‌کند؛ وی می‌نویسد: «پاریسی‌ها تا قبل از ورود سفیر ایران عصر صفوی(محمدرضا بیک) به پایتخت فرانسه، حمام نمی‌رفتند و برای رفع بوی بد، به حد افراط از عطر و ادکلن استفاده می‌کردند؛ در حالی که فرانسه یکی از پُرآب‌ترین کشورهای اروپای غربی است … به همین دلیل است که عطرو ادکلن فرانسه در تمام دنیا مشهور است!»
حمام نرفتن، باعث بروز بیماری‌های جلدی و رواج شپش در میان مردم بود. حتی شاهان اروپایی هم افرادی را برای کشتن شپش‌های سرشان در اختیار داشتند.
آب‌های آلوده، بلای جان مردم می‌شد؛ کسی عادت به نوشیدن آب سالم نداشت. صبح‌گاه، وقتی از خواب بر می‌خاستند، همه اهالی منزل داخل یک ظرف سر و صورت‌شان را می‌شستند؛ منظره چنین اقدامی آن‌قدر چندش‌آور است که از توصیف آن معذوریم! این در حالی است که در سراسر جهان اسلام، محروم‌ترین روستاها، مجهز به حمام‌هایی برای پاکیزه کردن تن بوده و هستند و دستورالعمل‌های اسلامی، مسلمانان را به صورت جدی، به پاکیزگی و استحمام موظف کرده است. وضعیتی که به آن اشاره کردیم، طی ۸۰۰ سال از هزار سال دوره قرون وسطی، بین سال‌های ۵۰۰ تا ۱۵۰۰ میلادی، در اروپا وجود داشت.
