من و شما کجاییم؟

پایش‌‌ را در خاطرات گذاشت. خاطرات! سوزناک و تحمل نشدنی بود، دورادور صحنه را نگریست و بسیار گریست، تحملش طاق شده بود. … سرش را بلند نمی کرد، پاهایش می لرزید چه جسارتی، چطور می توانند؟! ترسشان از خدا کجاست که با یادگار رسول الله (ص) چنین رفتار می کنند. احساس می کرد زمین هم تحمل ندارد وای به حال آسمان و خدا رحم کند به انسان…

وجودش به سبب گریه بر مادر مهربان پاک شده بود ولی احساس بی پناه بعد از شهادت مادر تمام وجودش را گرفته بود. پای منبر نشسته بود، عالم بر منبر عظمت های فرا مادی اهل بیت ع را بیان می کرد. با خودش گفت یعنی مادر مهربان به سبب جنبه های فرامادی شان هستند، ‌موثرند؟ بسیار مؤثرند؟ می توان در پناهشان بود؟ می توان همراهشان بود؟

عالم به این فراز حدیث معرفت به نورانیه رسید: یا سَلْمَانُ وَ یا جُنْدَبُ فَهَذَا مَعْرِفَتِی بِالنُّورَانِیةِ فَتَمَسَّک بِهَا رَاشِداً عالم گفت باید به جنبه نورانی اهل بیت(ع) معرفت پیدا کرد و متمسک شد! نه معرفت به این جنبه را می فهمید و نه تمسک به آن را، تمسکی که رشد آفرین باشد. حداکثر چیزی که می دانست شناخت اهل بیت، سیره و کلامشان بود، ‌شناخت جنبه نورانی اهل بیت(ع)؟ آن هم در حدی که بتوان به آن جنبه آن قدر نزدیک شد که تمسک کرد. همراه شد و رشد کرد؟ وای چه گنجی!

اینکه مادر مهربان هست با جنبه نورانی، اینکه از این جنبه می توان به ایشان معرفت داشت و به ایشان متمسک شد برایش بسیار گرانبها آمد، آن قدر گرانبها که آن را بزرگراهی به سوی قربشان در دنیای پرظلمت یافت. ولی معرفت به نورانیه یعنی چه؟ تمسک به این نورانیت یعنی چه؟ راهش چیست؟ اگر راهش فقط تقوا و ایمان و این موضوعات بود که سلمان و اباذر در اوج بودند چرا دوباره دعوت به معرفت به نورانیه می شوند؟ از آن روز جوان ما جوینده این سئوال بود.

راستی من و شما کجاییم؟