[القصص76 ] ص394 – إِنَّ قارُونَ کانَ مِنْ قَوْمِ مُوسي فَبَغي عَلَيْهِمْ وَ آتَيْناهُ مِنَ الْکُنُوزِ ما إِنَّ مَفاتِحَهُ لَتَنُوأُ بِالْعُصْبَةِ أُولِي الْقُوَّةِ إِذْ قالَ لَهُ قَوْمُهُ لا تَفْرَحْ إِنَّ اللّهَ لا يُحِبُّ الْفَرِحينَ
قارون از قوم موسي بود و بر آنان ستم کرد، و از گنجينه ها آن قدر به او داده بوديم که کليدهاي آنها بر گروه نيرومندي سنگين ميآمد، آنگاه که قوم وي بدو گفتند: «شادي مکن که خدا شاديکنندگان را دوست نميدارد.
[آل عمران188 ] ص75 – لا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ يَفْرَحُونَ بِما أَتَوْا وَ يُحِبُّونَ أَنْ يُحْمَدُوا بِما لَمْ يَفْعَلُوا فَلا تَحْسَبَنَّهُمْ بِمَفازَةٍ مِنَ الْعَذابِ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَليمٌ
البته گمان مبر کساني که بدانچه کرده اند شادماني مي کنند و دوست دارند به آنچه نکرده اند مورد ستايش قرار گيرند، قطعاً گمان مبر که براي آنان نجاتي از عذاب است، [که] عذابي دردناک خواهند داشت.
[الأنعام44 ] ص132 – فَلَمّا نَسُوا ما ذُکِّرُوا بِهِ فَتَحْنا عَلَيْهِمْ أَبْوابَ کُلِّ شَيْءٍ حَتّي إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُونَ
پس چون آنچه را که بدان پند داده شده بودند فراموش کردند، درهاي هر چيزي را بر آنان گشوديم، تا هنگامي که به آنچه داده شده بودند شاد گرديدند؛ ناگهان [گريبان] آنان را گرفتيم، و يکباره نوميد شدند