دوست زرتشتی من

اسد: آتیش بعثی‌ها خیلی سنگین‌تر شده

داریوش: این یعنی بچه‌های ما موفق‌شدن دژهای دشمن رو فتح کُنن

اسد: دستت درد نکنه گذاشتی کمی استراحت کنم و تنها رفتی زخمی‌ها رو سَر زَدی

داریوش: خوب2 روز بود نخوابیده بودی برادرم، باید قوَّت داشته‌باشی تا نبرد کنی

اسد: خیلی دوست‌دارم وقتی جنگ با پیروزی‌مون تموم شد خاطرات این روزها رو بنویسم

داریوش: خوب شد گفتی، پس منم سعی‌کنم خیلی مودب‌تر باشم، تا کسی نگِه: اینم از سربازای اقلیت‌ دینی

اسد: نه! اینطوری نگو آقا دکتر! یکی از محبت‌های خدای مهربون به من اینه که، این دفعه که جبهه اومدم، با رفیق مخلصی مثل شما آشنا شدم، یادت هم باشه، تو موحدی! پس در عالم هستی، در اکثریت هستی، همیشه دشمنان خدایند که در اقلیت‌ند

داریوش: شاید امروز، آخرین روز زندگیم باشه، ولی با تمام وجودم خوشحالم اینجا هستم، اینجا احساس خیلی خوبی دارم، از درون شادم وآرامش دارم

اسد: چون در جبهه‌ها، نور خدا زیادتره، گناه نمی‌شِه، صفا و صمیمیت و گذشت بیشتره، دل به دنیا نبستن و فداکاری و رعایتِ قلقِ “من نباشم تا تو باشیِ” حضرتِ فاطمۀ زهرا، بیشتره، لذا آدم، خدا رو بیشتر و بهتر حس می‌کنه

داریوش: اینجا از دانشگاه برام نشاط آورتره! چون بیشتر از دانشگاه، آدم مطلبِ به درد بخور یاد می‌گیره، مثلِ آیه 17 سوره حج کتابِ آسمانی شما قرآن، که برام خوندی و در اون، ما مجوس‌ها به نیکی یاد شده بودیم! یا آیه 257 سوره بقره که در اون، از نور و ظلمت یاد شده بود، مثلِ کتاب مقدس ما اوستا!

اسد: اهلبیت رسول‌خدا ص به ما یاد دادن، زبان لَیّن داشته‌باشیم و همواره به خوبی‌های دیگران، و کاستی‌های خودمون، توجه‌کنیم! کاش شما زرتشتی‌ها هم مثل اعراب، به تحقیر کردن ما ایرانی‌های مسلمان و مقدسات‌مون نمی‌پرداختید!

داریوش: اِ، خدا نکنه متکبر باشم و تحقیرتون کنم! این حرفا چیه؟

اسد: مگر نه اینکه، شما زرتشتی‌های عزیز وقتی می‌خواهید از پیام‌آورِ اسلام عزیز یاد کنید با عبارت “پیامبرِ تازی” یاد می‌کنید! جالبه هرگز از اخلاق حسنه و معارف ناب و جملات قصار ایشان یاد نمی‌کنید! اما به راحتی از گفته‌های امثال کنفسیوس و بودا یاد می‌کنید! یا از سقراط و افلاطون! با این توجیه که حکمت از هر که باشه نیکوست! ولی شما که در ایران هستید و از ارادت مندان امام علی و امام حسین ع هم هستید، با قرآن و جملات حکمت آموز رسول‌الله بیگانه‌اید، مثل خیلی از اعرابِ وحشی!

داریوش: مگه شما از اعراب صدر اسلام دلخورید؟!

اسد: داریوش جان، من در سرزمینی هستم که بزرگان و دانشمندان ناب و بی همتایی در جهان داشته، مانندِ بزرگمهر حکیم، که همواره در جستجوی حق بودند و به همین خاطر هم به دست شاهان کم سواد و ظالم کشته شدند! که حتما سرنوشت بزرگمهر حکیم رو در کتابهایی مانند تاریخ بیهقی خوانده‌ای، بگذریم؛ می‌دونی اسلام چگونه وارد ایران شد؟

داریوش: خوب توسط لشگریان اسلام

اسد: موضوع همین جاست! ایران عزیز بعد از رحلتِ رحمه للعالمین، توسط کسی بنام سعد وقاص، فتح شد! و برخلاف منش و اخلاق و سیره رسول‌الله جنایت‌ها کردند! لذا قریب100 سال، ایرانیان موحد و هوشیار، اسلام سقیفه‌ای مهاجمان را قبول نکردند! بلکه بعدها که خوب با اهل‌بیت رسول‌الله علیهم السلام و قرآن آشنا شدند، با پس‌زدن اسلام سقیفه‌ای، با جان و خرد، و حُبّی که به علی و آل علی داشتند، پذیرای اسلام ناب اهل‌بیتی یعنی مذهبِ تشیع شدند! ببین، سعد وقاص شخصیت طراز و نمونۀ اسلام نبود! از دانشمندان و حکمای اسلام هم نبود! و برای معرفی‌اش همین بس که این آدم جنگجو، پسری تربیت‌کرد بنام عمر سعد که در کربلا آن فاجعه و کشتار و جنایت عظیم را در تاریخ بوجود آورد و فرزند پیام‌آور اسلامِ عزیز رو به طرز وحشیانه‌ای به قتل رسوند و خاندان مظلومش رو هم به اسارت گرفت! اکنون نیز پس از بیش از14 قرن، باز در مصافِ حق و باطل، نبرد اسلام علوی و اسلام اموی که ریشه در ماجرا و اسلام سقیفه‌ای دارد، من و تو اینجا جان برکف هستیم، و در مقابل‌مون اعراب جاهلی با همدستی و پشتیبانیِ غرب غارتگر، مانند روم و یونان قدیم در صحنه‌اند!

داریوش: کاش این مطالب مستند و سرنوشت ساز، در کتب درسی‌مون می‌آمد تا زودتر از این تغییر جهت می‌دادم! با نگفتن و کتمان این حقایق، چه ظلمی به من و ما شده! ممنونم که از رفتارم دل‌ آزرده نشدی و مقابله به مثل نکردی! قول میدم به سهمِ خودم، دیگران رو هم آگاه کنم! دعایم کن…

انوشه گیلانی نژاد 5/10/99

 

 

بازپخش/ افتخار می کنیم مجوس بودیم