صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
بازرگاني را ديدم كه صد و پنجاه شتر بار داشت وچهل بنده خدمتكار. شبی در جزيره كيش مرا به حجره خويش در آورد، همه شب نيارميد از سخنهای پريشان گفتن كه:
فلان انبارم به تركستان است و فلان بضاعت به هندوستان و اين قباله فلان زمين است و فلان چيز را فلان، ضمين…
گاه گفتی: خاطر اسكندريه دارم كه هوايی خوش است.
باز گفتی: نه كه دريای مغرب مشوش است. سعديا سفری ديگرم در پيش دارم آن كرده شود، بقيت عمر خويش به گوشه ای بنشينم.
گفتم: آن كدام سفر است؟
گفت: گوگرد پارسی خواهم بردن به چين كه شنيده ام قيمتی عظيم دارد و از آنجا كاسه چينی به روم آرم و ديبای رومی به هند و فولاد هندی به حلب و آبگينه حلبی به يمن و برد يمانی به پارس و از آن پس، ترك تجارت كنم و به دكانی بنشينم.
انصاف ازين مالیخوليا چندان فرو گفت كه بيش طاقت گفتنش نماند.
گفت: ای سعدی تو هم سخنی بگوی از آنها كه ديده ای و شنيده ای.
گفتم:
آن شنيدستی كه در اقصای غور
بار سالاری بيفتاد از ستور
گفت چشم تنگ دنيا دوست را
يا قناعت پر كند، يا خاك گور
