بایگانی برچسب: مادر مهربان

بودنت بهرِ علی یعنی تمام زندگی/ ای تمام هستِ مولا اندکی آهسته رو

ما را بسوی فاطمه پرواز دادند / ما را پرستوهای عاشق نام دادند

موکبت مادر چه زیبا بود هان یادش به خیر/ ساده و خوب و مهیا بود هان یادش به خیر

من به پای خودم نیامدم به خانه دوست/ لطفی ز نور آسمانی و خورشید کوی اوست

آیا شود نیم نگاهی به ما کند زهرا؟ یا به گوشه چشمی صدایمان کند زهرا؟

باز دوباره موسم کوچ پرستوها شده / باز دوباره این دلا راهی کربلا شده

هر چه دارم همه از سفره ی مادر دارم/ خوش از آنم که به سر سایه ی مادر دارم

بیا گرد وجود پاک مادر مهربان باشیم/ بیا چون قاصدک هایی به دور او روان باشیم

من نباشم تا تو باشی ... مدتهاست که این جمله مرا به خود مشغول کرده است ... مادرجان ؛ فکر میکنم که چه کردم تا وصف این جمله شامل حال نزارم باشد !؟

گفتم یتیمم بی پناه، گفتی پناهت میدهم

هرچه هست از چشم اعطینای مادر بوده است / این فَصَلِّ وانحر از اِعطای مادر بوده است

ایکاش او نیز مَلَک بود، می توانست نور عظیم آسمانی را با تمام وجود درک کند! از محضر گران قدرش بهره ببرد. بودن در نور سرآغاز شناخت بود! می توانست در نور بماند، با او زندگی کند، در او زندگی کند، با وجودش حی شود، روحیه بگیرد.

یکی بود یکی نبود مادری بود با بچه هاش مادر به هر طرف می رفت بچه ها هم همراه او از این طرف به اون طرف بچه ها هم همراه او همه با هم شاد بودند همه با هم یار بودند تا که یه روز مادرمون روانه دنیا شد

فاطمه یعنی که بسم الله الرحمن الرحیم | فاطمه یعنی وَجَنَّاتٍ لَّهُمْ فِيهَا نَعِيم

دنیا برایم پست تر شده است | از وقتی چشم انتظار محبت مادر شده ام

گفتم بسوی آسمان، دلم گرفته  از  زمان | گفتا دَمی محزون مشو، مادر عنایت میکند

پنجره اتاق را گشود، نور زیبای خورشید صورتش را نوازش کرد، نسیم ملایم بهاری که از گوشه‌ی پنجره راه به درون اتاق یافت حالش را جا آورد، روزه توانش را ربوده بود، روی تخت دراز کشید و نفسش از عطر بهار نارنج اشباع شد.

در خانه ی مادر همه جمعند بیا شمس و قمر و زهره و فرزند بیا برخیز که بخت ما سیه رویان باز خواهد شد از این حضور دلبند بیا   شاید پر ما به بال گهواره زدند شاید قدمی به خاک بیچاره زدند شاید بگشایند کریمان در را شاید قلمی …

خوش آن دمی که قصد فَآوایمان کنی | در وا کنی و مسح مسیحایمان کنی