در رسای سردار دلها

جهانی را تکان دادی به پرواز بلند اما
هزاران شعله می خیزد، بسوزد خصم دوران را
رخ از خورشید می گیری زمانه نور باران شد
هزار آیینه آوردی زمین نور باران را
شکفت از عهد و پیمانت، صلابت با شهامت ها
گزینش کرده ای در خود حضور سبز ایمان را
دلیل عاشقان بودی که برگرد جهان داری
هزاران باور از ایمان هزاران شمس و دیوان را
عمود اقتداری تو صلابت را نشان دادی
به خالق پیشکش کردی چه با شور و شعف جان را
عزیز مصر جان بودی شدی پیراهن یوسف
به عشق روی خود دادی هزاران شوق کنعان را
تو مُهر اقتدارت را زدی بر قلب این تاریخ
که با عطر حرم آمد وجودت شهر کرمان را
علمدار وطن بودی میان هر چه بود و هست
هدف روییده از خونت تمام سوگواران را
حضورت را علمداران به دوش خویش می آرند
چه جاویدان عمل کردی کلام سبز قرآن را
شدی جاری ترین رودی که باید تا ابد باشد
صف پیکار با دشمن، صف مردان جانان را
هنور از جاده می آید صدای پایداری ها
شکوه استقامت داده ای هر مرد میدان را
که باور می کند یک دم سکوت قاسمیون را
گرفته کشتی مهرت به عالم هر چه سکان را
به دست خویش معنا کن که در باور نمی گنجد
دمی هرگز نگاهی چپ بیفتد خاک ایران را
کسی هرگز نمی بیند کسی هرگز نخواهد دید
خیال خام منحوسی بر این ملک سلیمان را
سلیمان زمان ما! چو رستم در نبرد خون
جهانی را تکان دادی، بسوزد خصم دوران را
هر آنچه گفتم و گفتیم کم گویی ست ای سردار!
پذیر از ما فقط یک بیت از نظمی پریشان را

شاعره: خانم زهرا میریان کرمی