شعر/ ساحل وجود‏

ساحل وجود‏

‏‏عاشق روی توام دست بدار از دل من‏

‏‏به خدا جُز رُخ تو حل نکند مُشکِل من‏

‏‏مهر کوی تو در آمیخته دَر خلقت ما‏  

‏عشق روی تو سرشته است به آب و گل من‏

‏‏نیست جز ذکر گُل روی تو در محفِل ما‏ 

 ‏نیست جز وصل تو چیز دگری حٰاصِل من‏

‏‏پاره کن پَرده انوار میٰان من و خود‏  ‏

تا کند جلوه رخ ماه تو اندر دل من‏

‏‏جلوه کن در جَبَل قلب من ای یار عزیز‏ 

 ‏تا چو موسیٰ بشود زنده دل غافل من‏

‏‏در سَراپای دو عالم رُخ او جلوه گر است‏  

‏که کند پوچ هَمه زندگی باطل من‏

‏‏موج دَریاست جَهان، سٰاحل و دَریایی نیست‏ 

 ‏قطره ای از نم دَریای تو شد ساحل من‏

‏‏زد خلیل عٰالم چون شمس و قمر را به کنار‏

‏‏جلوۀ دوست نباشد چو من و آفل من