صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
شايد كساني كه درك نمي كردند، توي دلشان مي گفتند مردم چه بچه بازي هايي درمي آورند! خدا شاهد است كه من از ذهنم نمي رود آن اشك ها و گريه ها و «الهي العفو» گفتن هاي عاشقانه ي آقا مهدي كه دل آدم را مي لرزاند.
پيش از عمليات خيبر با شهيد زين الدين و چند تا از دوستان ديگر رفتيم براي بازديد از منطقه اي در فكه. موقع برگشتن به اهواز، از شوش كه رد مي شديم آقا مهدي گفت: خب، حالا به كدام مهمان خانه برويم؟
گفتم: مهمانخانه اي هست بغل سپاه شوش كه بچه ها خيلي تعريفش را مي كنند.
رفتيم وضو كه گرفتيم، آقا مهدي گفت: هركس هر غذايي دوست دارد سفارش بدهد.
بچه ها هم هر چي دوست داشتند سفارش دادند. بعد رفتيم بالا، نماز جماعتي خوانديم و آمديم نشستيم روي ميز. آقا مهدي هم همينطور روي سجاده نشسته بود، مشغول تعقيبات. بعضي از مردم و راننده ها هم در حال غذا خوردن و گپ زدن بودند. موي بدنمان سيخ شد. اين مردم هم با ناباوري چشمهاشان متوجه بالكن بود كه چه اتفاقي افتاده است!
شايد كساني كه درك نمي كردند، توي دلشان مي گفتند مردم چه بچه بازي هايي درمي آورند! خدا شاهد است كه من از ذهنم نمي رود آن اشك ها و گريه ها و «الهي العفو» گفتن هاي عاشقانه ي آقا مهدي كه دل آدم را مي لرزاند.
شهيد زين الدين توي حال خودش داشت مي آمد پايين. شبنم اشك ها بر نورانيت چهره اش افزوده بود كه با تبسمي شيرين آمد نشست كنارمان.
در دلم گفتم: خدايا اين چه ارتباطي است كه وقتي برقرار شد، ديگر خانه و مسجد و مهمانخانه نمي شناسد!
غذا كه رسيد، منتظر بودم ببينم آقا مهدي چي سفارش داده است. خوب نگاه مي كردم. يك بشقاب سوپ ساده جلويش گذاشتند. خيال كردم سوپ چاشني پيش از غذاي اصلي است! ديدم نه؛ نان ها را خرد كرد ريخت تويش شروع كرد به خوردن.
از غذا خوري كه زديم بيرون آقا مهدي گفت: بچه ها طوري رانندگي كنيد كه بتوانم از اينجا تا اهواز بخوابم.
بهترين فرصت استراحتش توي ماشين و در ماموريت هاي طولاني بود.
برگرفته از كتاب افلاكي خاكي مجموعه خاطراتی از شهید مهدی زین الدین
