صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
مسئله اصلی ما نباید «شبهه‌زدایی روزانه از ماشین دروغ» باشد. هر چند که این مسئله به غایت مهم و اساسی است اما باید در نظر داشته باشیم که زمین بازی در جای دیگری است. مسئله ما مطالبه مستمر از قوه‌‌قضائیه برای جدی گرفتن اجرای حدود الهی است.
: بعد از خبری شدن شلاق زدن رویا حشمتی، هنجارشکن سازمانی، حواشی بسیاری پیرامون آن ایجاد شد؛ در این بین اما مسئله حائز اهمیت، حفظ و اجرای حدود الهی است. آنچه که شرع تعیین کرده «اصالت دارد» و باید اجرا شود. همچنین برخورد با اشاعه دهندگان سازمانی فساد و فحشا نیازمند یک برخورد همه‌جانبه از سوی حاکمیت است.
در همین رابطه حسین حبیب‌زاده در یادداشتی اختصاصی برای رجانیوز نوشت: مسئله این نیست که «حسین رونقی» چند روز پس از قطع شدن پاهایش بلافاصله با رویش مجدد آن‌ها به صحنه مبارزه بازمی‌گردد یا برای اینکه اثبات کند که در زندان (با عسل طبیعی، ارده و شیره) اعتصاب غذا کرده بود، لخت شود و شکمش را به عقب فشار دهد تا فیگور مبارزه در شرایط سخت بگیرد!
حتی مسئله این نیست که چگونه «آرمیتا عباسی» پس از تجاوزهای جنسی متعدد و ادعای خونریزی داخلی، موهای تراشیده شده و ده‌ها آسیب جسمانی مختلف، هنگام خروجش از زندان با هفت قلم آرایش، موهای رنگی و ناخن‌های مانیکور شده عکس می‌گیرد و دو روز نگذشته تبدیل به مدل و بلاگر می‌شود. چنان اکسپلور اینستاگرام فارسی را از تبلیغات مدلینگ، تبلیغ فروشگاه و… پر می‌کند که صدای جامعه اصناف اینفلوئنسری در می‌آید که هر چه تبلیغ در اینستاگرام بود را اسطوره مبارزه قبضه کرده و مثل آن فراز درخشان «سیمین دانشور» در رمان «سووشون» التماس می‌کردند لامصب «شلخته درو کن که چیزی گیر ما خوشه چین‌ها بیفتد».
بر همین منوال نیز مسئله این نیست «رویا حشمتی» برای تبلیغ برهنگی در خیابان پول می‌گرفته یا نحوه شلاق زدنش حتی به نحوی نبوده که ردی از آن بر بدن مجرم باقی بماند(و خود این فرد نیز آن را تأیید کرده است).
ما خیلی وقت است که تکلیف‌مان با این قضایا روشن است؛ نطفه جماعت برانداز و تجزیه‌طلب را با دروغ بریده‌اند. در نظر این جماعت «روایت» جای «حقیقت» را گرفته است. مثلاً حتی با اینکه تصویر آلت قتاله موجود در دستان قاتل شهید عجمیان و حمله او به این شهید منتشر شد، می‌گفتند «اینها برای ورزش بوده است!»
مخلص کلام این است که پروژه این افراد بالابردن هزینه اجرای حدود الهی در جامعه است؛ اگر «قاتلِ شبه‌تروریستی» جوان مملکت را «ارباً اربا» کرد کسی او را اعدام نکند. اگر تروریست تجزیه‌طلبی با اسلحه مردم این کشور را به رگبار بست کسی حق قصاص نداشته باشد و اگر مزدوری برای ترویج برهنگی پول گرفت یا شخصی قانون این مملکت را نقض کرد کسی کاری به کارش نداشته باشد.
پروژه آن‌ها تلاش برای بی‌اثر کردن عاملیت اجتماعی و حاکمیتی است. یعنی وقتی که نیروهای امنیتی و قضایی با اینها برخورد می‌کنند از پروپاگاندای یک‌طرفه رخ داده در فضای مجازی بترسند و با این افراد مماشات کنند.
«استراتژی سلیطه‌گری» که مسیح علینژاد از دهه نود شروع کرد و در بلوای ۱۴۰۱ به اوج رسید، به دهن این افراد «شیرین» آمده است. مسئله اصلی ما نباید «شبهه‌زدایی روزانه از ماشین دروغ» باشد. هر چند که این مسئله به غایت مهم و اساسی است اما باید در نظر داشته باشیم که زمین بازی در جای دیگری است. مسئله ما مطالبه مستمر از قوه‌‌قضائیه برای جدی گرفتن اجرای حدود الهی است. چنانچه پيامبر مکرم اسلام(ص) فرمودند: اجرای یک حد الهی در روی زمین بافضیلت‌تر از باران چهل روز است(وسائل، جلد ۱۲).
باید اعتماد به نفس را به مسئولان قضایی و امنیتی بازگردانیم. باید از مطالبه مستمر برای برخورد قانونی و اجرای حدود الهی بر مفسدین اقتصادی و دولتی گرفته تا تروریست‌ها و هنجارشکنان حمایت کنیم. از مجلس مطالبه قوانین سختگیرانه‌تر در حوزه مسائل اقتصادی کلان و ترک فعل مسئولان داشته باشیم و هم زمان نیز نسبت به هرگونه دهن‌کجی به قوانین کشور به ویژه قانون حجاب حساس باشیم. میدان مبارزه بسیار گسترده است؛ از خاوری و چای دبش، تا رونقی و حشمتی، همه در یک سنگر قرار دارند.
نباید قانون صرفاً برای اخراج کارگران پیمانی فلان پتروشیمی ضمانت اجرا داشته باشد. قانون باید نسبت به «همه» برابر باشد؛ از پاساژهای بال اشهری تا خیابان‌های پایین شهر، از فسادخانه‌های حاشیه هرمز تا کمپ‌های جنگل‌های شمال، از مفسدان سیاسی و اقتصادی تا بنگاه‌داری و گردن کلفتی بانک‌ها، عرصه اعمال قانون و مجازات هنجارشکنان باشد.
باید دولت را از مرض رها شدگی و انفعال خارج کرد اما مسئله این است که بخش بزرگی از این موارد صرفاً بر عهده فلان وزارت خانه یا فلان قوه حاکمه نیست. تمامی این موارد با حضور، حمایت، مطالبه و عاملیت مردم به نتیجه خواهد رسید و مردم ما نیز همواره نشان داده‌اند که در صحنه حضور دارند.
