وَ رَوَى الْبُرْسِيُّ فِي مَشَارِقِ الْأَنْوَارِ أَنَّ رَجُلًا قَالَ لِعَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ع بِمَا ذَا فُضِّلْنَا عَلَى أَعْدَائِنَا وَ فِيهِمْ مَنْ هُوَ أَجْمَلُ مِنَّا فَقَالَ لَهُ الْإِمَامُ ع أَ تُحِبُّ أَنْ تَرَى فَضْلَكَ عَلَيْهِمْ فَقَالَ نَعَمْ فَمَسَحَ يَدَهُ عَلَى وَجْهِهِ وَ قَالَ انْظُرْ فَنَظَرَ فَاضْطَرَبَ وَ قَالَ جُعِلْتُ فِدَاكَ رُدَّنِي إِلَى مَا كُنْتُ فَإِنِّي لَمْ أَرَ فِي الْمَسْجِدِ إِلَّا دُبّاً وَ قِرْداً وَ كَلْباً فَمَسَحَ يَدَهُ عَلَى وَجْهِهِ فَعَادَ إِلَى حَالِه.
مردي به امام سجاد (عليه السلام) عرض كرد: به چه سببي ما بر دشمنان خود فضيلت داريم، در حالي كه كساني در بين آنها هستند كه از ما زيباترند؟
امام (عليه السلام) فرمود: دوست داري برتري خود را بر آنها مشاهده كني؟
جواب داد، آري.
امام (عليه السلام) دست خود را بر چهره او كشيد و فرمود: نگاه كن!
پس نگاه كرد و مضطرب گشت و به امام (عليه السلام) عرض كرد:
فدايت شوم مرا به حال اول باز گردان كه جز خرس و ميمون و سگ در مسجد نميبينم.
امام (عليه السلام) دست بر چهره او كشيد و به حال اول بازگشت.
بحار الأنوار (ط – بيروت)، ج۴۶، ص: ۴۹