جریان حسینی

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا اباعبدالله

“جریان حسینی“

مادر مهربانم! فاطمه جانم! سلام بر شما ای عزیزتر از جانم!

مادرم! گویی احساسی عجیب بر وجودم سایه افکنده! احساسی از جنس دلتنگی! برای آن زمان که قلم برای اولین بار، بر لوح نوشت… آن زمان که قلم به اراده ی کاتب، بر لوح، نقشی ایجاد کرد. نقشی که آغاز و سرلوحه ی جریان زندگی شد در آسمانها و زمین! : “اوَّلُ مَا جَري بِهِ القَلم عَلی اللّوحِ قَتل الحُسين (ع) (امام جواد ع، كتاب‌البكاء 227).  و ماجرای حسینی، چشمه ای شد جاری در تمام زمان ها و مکان ها! و اینگونه بود که همه ی دوران ها عاشورا شد و، همه ی زمین ها کربلا.

به یاد آن زمان که پدر بزرگوارتان رسول الله (ص)، رضایت شما را جلب کردند برای پذیرش فرزندی که سرانجام دنیایی اش، شهادتی است وعده داده شده. و به یاد زمانی که در اوج سختی و رنج، با دستان مبارکتان قلم برداشته و بر مصحف شریفتان، بار دیگر، یادآور اولین جریان خلقت شده، و قتل فرزندتان را بر آن رقم زدید.

و به یاد آن هنگام که فرزند عزیزتان، سفر الی الله را از مدینه آغاز کردند تا به سوی آنچه خدا برایشان رقم زده بود بشتابند! آن زمان که به سرزمین کربلا درآمدند و به تحقق وعده ی پروردگار، نزدیک و نزدیکتر شدند! به یاد شب عاشورا، و شور و شعفی که در جمع اصحاب و یاوران در همراهی امامشان و جانفشانی بخاطر امامشان موج می زد!

دلتنگم برای ماه! ماهی که در جمع اصحاب، سرآمد بود و قمری بود درخشان، از برای حسین (ع)! قمری که یاوران، چشم به او داشتند تا از طریق او بفهمند میل و خواست صاحب را! قمری که نور خورشید امام را منعکس می کرد و یاوران بهره ها می بردند از مولایشان از طریق او!

آری! دلتنگ قمرالحسین، ابالفضل (ع)! دلتنگ قدم های استوارش بر گرداگرد خیمه ها تا مباد آب در دل مولا تکان بخورد!

و به یاد عصر عاشورا! برای همه ی دلتنگی هایی که مولایمان امام حسین (ع) در نبود یاوران به دوش کشیدند! و احساسی از جنس عصر عاشورا! که مولا به پرواز درآمدند و آنان را که بخاطر او از خود گذشتند به همراه بردند و خریدار حسینیان شدند و از جنسی دیگر قرارشان دادند.

و اینک، عاشورایی دیگر گذشته است مادرم! و شیعه بیش از پیش دل در گرو جگرگوشه تان دارد؛ که چگونه باید به پرواز درآمد؟ چگونه باید حسینی شد؟ چگونه باید از این دلتنگی رهید و با حسین علیه السلام آسمانی شد؟!…