صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
آيد كه چيزى درخورِ يادكرد نبود؟
ما انسان را از نطفه‌اى اندرآميخته آفريديم تا او را بيازماييم و وى را شنوا و بينا گردانيديم.
ما راه را بدو نموديم؛ يا سپاسگزار خواهد بود و يا ناسپاسگزار.
ما براى كافران زنجيرها و غلّ‌ها و آتشى فروزان آماده كرده‌ايم.
همانا نيكان از جامى نوشند كه آميزه‌اى از كافور دارد،
چشمه‌اى كه بندگان خدا از آن مى‌نوشند و [به دلخواه خويش] جاريش مى‌كنند.
[همان بندگانى كه] به نذر خود وفا مى‌كردند، و از روزى كه گزندِ آن فراگيرنده است مى‌ترسيدند.
و به [پاس] دوستىِ [خدا]، بينوا و يتيم و اسير را خوراك مى‌دادند.
«ما براى خشنودى خداست كه به شما مى‌خورانيم و پاداش و سپاسى از شما نمى‌خواهيم.
… «ثعلبى» روايت كرده است كه «در اين روز غذايى از آسمان فرود آمد كه تا هفت روز از آن مى‌خوردند.»[۱]
عده‌اى از بزرگان اهل سنت نزول اين سوره در مورد «امير المؤمنين و خانواده او عليهم السّلام» را روايت نموده‌اند.
شيعيان بايد براى سپاسگزارى از خداى متعال با تمام توان در اين روز به عبادت بپردازند. زيرا خداوند در اين روز با اين فضايل بزرگ و نزول اين آيات گرانقدر اهل بيت را گرامى داشت. و آنان را بگونه‌اى به ما معرفى نمود كه جاى هيچ شك و شبهه‌اى باقى نمانده و بدين وسيله دين ما را كامل و نعمتهاى خود را بر ما تمام كرد. خداى را شكر آنگونه كه خود مى‌پسندد.
شكرگزارى به درگاه خداوند در اين روز و مانند آن با روزه، نماز شكر و سجده‌هاى آن است.
ولى مهم، شناختن قدر نعمت است آنگونه كه بايد. و اين مطلب با انديشه و دانش تحقق مى‌يابد. و آنگاه كه نعمت را شناخت آن را بزرگ مى‌داند. و از راههاى بزرگ دانستن نعمت عبادت كردن است.
۱. إقبال: ۲ – ۳۷۵ – ۳۷۶
