صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
بسم الله الرحمن الرحیم
در سوره انسان، سیر انسان از زمانی که چیز قابل ذکری نبود تا قرارگرفتن در جایگاه عبادالله مطرح است.
انسان ها اگر در برابر هدایتهای خدایی بسوی سبیل، شاکر باشند، از عنوان عمومی “انسان” خارج می شوند و در زمره ی “ابرار” و سپس “عبادالله” قرار می گیرند.
ابراری که خداوند رفتارهایشان را به رخ می کشد و به شکرانه ی سعی شان، جزائی در دنیا و آخرت برایشان قرار می دهد.
رفتارهای این گروه، صرفا شخصی نیست بلکه رفتارشان در قبال دیگران مطرح است.
در اینجا، ابرار و عبادالله باید فعل خدایی را از مجرای خلافت اهل بیت ع ببینند و به آن اعتنا کنند و با رشد در حریم، کارگزار باشند.
اما قرار نیست این قضیه را علنی کنند.
در سوره علق، اما، صحبت از قرائت است.
قرائتی که قرار است با وارد شدن به صحنه ها و خیس خوردن در محبتها، از ولایت و کرامت رب انجام شود.
بازگو کردن آنچه که انسان لمس کرده است، با اینکه محبت را چشیده اما ممکن است هنوز رشدی برایش واقع نشده باشد.
باید در صحنه ها وارد شود، دست ولایت خدا را توسط اهل بیت ع ببیند و گزارش دهد.
تا بداند که صحنه ها متکی به او و زحمت او و شخص محور نیست، و به خود مغرور نشود و خود را بی نیاز از محبت های خداوندی از طریق اسم رب نداند و سر به طغیان نگذارد.
که اگر اینگونه رفتار کند در حد همان “انسان عام” باقی می ماند.
چرا که رشد او تماما بسته به ولایت است.
و ولی عالم او را از انسانیت من درآوردی، رها نموده و در زمره ی “عباد” قرار می دهد.
و تا جایی او را بالا می برد که به حسب رفتار سجده، دیگر به چیزی اعتنایی ندارد و محصول آن رسیدن به محضر ولی و قرب اوست.
در این سوره کارها تماما منسوب به ولی بوده و صحنه، صحنه ی مواجهه ی رب و عبد است و رفتارهایی شخصی از این انسان طلب می شود.
اما در آیه ی 186 بقره، جنس ماجرا بسیار متفاوت است.
در دو سوره انسان و علق، باید با بها دادن به خلافت و ولایت اهل بیت ع به سمت ارتفاعات و جایگاه قرب بالا رفت.
طبق این نسخه ها انسان با تمام تلاش خود شاید بتواند به محضر قرب برسد اما اگر هم نتواند، خداوند او را رها نمی کند بلکه شرایط منحصر بفردی را طبق این آیه پیش روی او قرار می دهد.
در این آیه، خداوند، خود، به عبادش نزدیک می شود.
آنچنان تکریمی برای بندگانش قائل می شود که خودش به استقبال آنها می آید تا دستشان را بگیرد و بالا ببرد.
حتی قبل از اینکه بندگان رفتاری داشته باشند آنها را به این نام می خواند و خود را مشتاق عبودیت آنها نشان می دهد! خداوند در این فضا، بسیار بنده نوازی می کند.
رفتاری مادرانه که منتظر است بندگان اجابتش کنند تا محکمتر از قبل دستشان را بگیرد و بسیار یسیرتر از هر زمانی آنها را رشد دهد.
تک تک بندگان را بواسطه ی مهربانتر از مادر مورد تفقد قرار می دهد و از آنها دلجویی می کند که: ای بندگانم! آمده ام تا شما را اجابت کنم.
آمده ام تا رنج دوری را از شما بکاهم.
بخواهید هرآنچه می خواهید!
قرار است بندگان را در این فضا بسیار بهره مند کند و آنها را از قرب خود سیراب.
و چه نعمتی بالاتر از لذت قرب و حس حضور! و آیا سزاوار نیست که بنده، آتش به جانش بیفتد و قالب تهی کند از این همه رحمت و کرامت؟!
پروردگارا! ای خدایی که لطف و محبتت همیشه شامل حالمان بوده، می شود باز هم بر سر ما منت گذاشته و مشمول محبتهای بی انتهایت قرارمان دهی؟! خدای من! همچون بچه گنجشکانی آرزومند و چشم انتظار، رو به آسمان داریم! ظرفمان خالی ست یا ایها العزیز! مسنا و اهلنا الضر و جئنا ببضاعه مزجاه و اوف لناالکیل و تصدق علینا…
ای پروردگار کریم! توفیقمان عطا کن تا به تاسی از خوبانی همچون ابراهیم ع و موسی ع، سر از پا نشناسیم برای عبودیت تو و شتاب کنیم بسوی تو تا رضایتت هرچه سریعتر شامل حالمان شود.
دستمان را بگیر و ما را لحظه ای به خودمان وامگذار!
” آمین یا رب العالمین”
