، اسفناج گیاه گل‌دار یک‌ساله‌ای است که به خانواده تاج‌خروسیان ازجمله چغندر، برگ چغندر و کینوا تعلق داشته و گیاه بومی ایران است و به دلیل خواص اسفناج و بالا بودن درصد مواد غذایی آن کم‌کم از اوایل قرن اول میلادی به سراسر دنیا راه پیداکرده و امروزه کشت اسفناج در تمام نقاط دنیا معمول است.

اسفناج سرشار از آنتی‌اکسیدان و انواع ویتامین‌های A، C، B و E و املاح مختلف است.

همچنین اسفناج گیاهی بوته‌ای با برگ‌های مثلثی شکل است که دارای خاصیت غذایی بالا است و سرشار از ویتامین‌های B، E، A، C و املاحی مانند منگنز، منیزیوم، مس، آهن، کلسیم، پتاسیم، روی، فسفر، سلنیم، اسید‌های چرب و امگا سه است. همچنین، اسفناج دارای ترکیباتی به نام روبیس کولین است که منبع فولیک اسید یا ویتامین B ۹ است.

اسفناج حاوی مقدار زیادی آهن است، به طوری که در ۱۸۰ گرم اسفناج پخته شده، ۴۳.۶ میلی‌گرم آهن وجود دارد. در صورتی که منابع آهن همراه ویتامین C و فیبر مصرف شود، جذب آن افزایش پیدا می‌کند. متخصصان معتقدند که نگهداری طولانی‌مدت اسفناج به صورت تازه یا پخته شده باعث تبدیل نیترات‌ها موجود در آن به نیتریت می‌‏شود که برای بدن مضر است.

از جمله خواص اسفناج می‌توان به کنترل تیروئید، پیشگیری از بروز آسم، کنترل دیابت، کمک به دفع سموم بدن، از بین بردن رادیکال‌های آزاد، کنترل فشار خون، کاهش خطر ابتلا به آلزایمر، تقویت سیستم ایمنی بدن، بهبود سلامت سیستم گوارش، درمان افسردگی و درمان بی‌خوابی اشاره کرد.

به گفته متخصصان، مصرف زیاد اسفناج برای کلیه‌ها مضر است و احتمال بروز سنگ کلیه را به همراه دارد. نوعی ترکیب شیمیایی به نام پورین در اسفناج موجود است که قابلیت تبدیل شدن به اوریک اسید را دارد.

اوریک اسید میزان کلسیم موجود در کلیه‌ها را افزایش می‌دهد و باعث بروز سنگ کلیه می‌‎شود. همچنین، مصرف زیاد اسفناج برای افرادی که مستعد آرتریت نقرسی هستند، بسیار مضر است. پورین موجود در اسفناج باعث افزایش سطوح اوریک اسید می‌‎شود، در این صورت شرایط نقرس را وخیم‌تر می‌کند.