فصل نهم دعای ندبه: صحبت مستقیم با امام زمان عجل الله تعالی فرجه

فصل نهم: صحبت مستقیم با امام زمان عجل الله تعالی فرجه

میدان بنفسی انت

از این فراز به بعد مولا امام صادق علیه السلام  مستقیم با امام زمان عجل الله تعالی فرجه  صحبت می­کنند و اینگونه می­فرمایند

﴿أَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی وَ نَفْسِی لَکَ الْوِقَاءُ وَ الْحِمَى﴾ پدر، مادر و جانم فدای شما شود، در برابر آسیب­ هایی که به شما می­خواهد برسد من سپر و حصار شما باشم.

از این فراز حضرت، مهدویت را به صورت ارتباط مستقیم با امام زمان عجل الله تعالی فرجه  تبیین می­کنند و شیعیان را به سمت این حس که باید پدر، مادر و جانشان را برای مولا امام زمان عجل الله تعالی فرجه  فدا کنند و برای ایشان سپر و حصار باشند رهنمود می­کنند.

در فراز بعدی امام صادق علیه السلام  پاسخ این موضوع را که چرا باید این حس را نسبت به امام زمان عجل الله تعالی فرجه  داشت، پاسخ می­دهند.

حضرت می­فرماید ﴿یَا ابْنَ السَّادَهِ الْمُقَرَّبِینَ﴾ چون شما فرزند سیدان مقرب الهی هستید،

﴿یَا ابْنَ النُّجَبَاءِ الْأَکْرَمِینَ﴾ ای فرزند نجیب زادگان اکرام شده و اکرام کننده،

﴿یَا ابْنَ الْهُدَاهِ الْمَهْدِیِّینَ﴾ ای فرزند هدایت کنندگانی که خودشان مهدی و هدایت کننده بودند،

﴿یَا ابْنَ الْخِیَرَهِ الْمُهَذَّبِینَ﴾ ای فرزند کسانی که خداوند آنها را اختیار کرده و برگزیده بود، و آنها به شدت مهذب و تزکیه شده بودند، ﴿یَا ابْنَ الْغَطَارِفَهِ الْأَنْجَبِینَ﴾ ای فرزند بزرگواران نجیب زاده،

﴿یَا ابْنَ الْأَطَائبِ الْمُطَهَّرِینَ﴾ ای فرزند پاک شده­ ها،

﴿یَا ابْنَ الْخَضَارِمَهِ الْمُنْتَجَبِینَ﴾ ای فرزند بزرگواران برگزیده،

﴿یَا ابْنَ الْقَمَاقِمَهِ الْأَکْرَمِینَ﴾ ای فرزند دریاهای بیکران کرامت.

حضرت در ادامه می­فرمایند ﴿یَا ابْنَ الْبُدُورِ الْمُنِیرَهِ﴾ ای فرزند ماه ­های شب چهارده نورافشان،

﴿یَا ابْنَ السُّرُجِ الْمُضِیئَهِ﴾ ای فرزند چراغ ­های تابان،

﴿یَا ابْنَ الشُّهُبِ الثَّاقِبَهِ﴾ ای فرزند ستارگان فروزان و شهاب­های ثاقب و دنبال کننده،

﴿یَا ابْنَ الْأَنْجُمِ الزَّاهِرَهِ﴾ ای فرزند ستارگان زهرایی،

﴿یَا ابْنَ السُّبُلِ الْوَاضِحَهِ﴾ ای فرزند مسیرهای واضح و آشکار به سمت خدا،

﴿یَا ابْنَ الْأَعْلامِ اللائِحَهِ﴾ ای فرزند نشانه ­های آشکار،

﴿یَا ابْنَ الْعُلُومِ الْکَامِلَهِ﴾ ای فرزند کسانی که علوم کامله وجود آنها بود،

﴿یَا ابْنَ السُّنَنِ الْمَشْهُورَهِ﴾ ای فرزند سنت­ های مشهور الهی،

﴿یَا ابْنَ الْمَعَالِمِ الْمَأْثُورَهِ﴾ ای فرزند نشانه­های حفظ شده،

﴿یَا ابْنَ الْمُعْجِزَاتِ الْمَوْجُودَهِ﴾ ای فرزند معجزات ایجاد شده،

﴿یَا ابْنَ الدَّلائِلِ الْمَشْهُودَهِ﴾ ای فرزند دلائل دیده شده.

چرا در این چند فراز که امام صادق علیه السلام  مستقیم با مولایمان سخن گفتند، فضائل مولا یک به یک با لفظ﴿یَا ابْنَ﴾ مطرح کردند؟

چون می­خواهند مولا امام زمان عجل الله تعالی فرجه  را منتسب به صاحبشان امیرالمومنین علیه السلام  و اجداد مطهرشان کنند.

یعنی خزائن بزرگ الهی تماماً نزد این بزرگواران بوده است و امام زمان عجل الله تعالی فرجه  فرزند این خلفاء الهی، تشریف می­آورند تا را جریان مهدویت را اقامه کنند.

در همین چند فراز امام صادق علیه السلام ، مولا امام زمان عجل الله تعالی فرجه  را با فضائل اجدادشان اینگونه صدا می­زنند ﴿یَا ابْنَ الصِّرَاطِ الْمُسْتَقِیمِ﴾ ای فرزند صراط المستقیم.

در روایت امیرالمومنین علیه السلام  می­فرمایند ﴿قَالَ أَمِیرُ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ:أَنَا صِرَاطُ اَللَّهِ اَلْمُسْتَقِیمُ ﴾[1]

من آن صراط مستقیمی هستم که در سوره حمد مطرح شده است و همه انسان­ها از خداوند هدایت به سمت آن را طلب می­کنند.

چون اشیاء فرزند ندارند، پس اگر صراط مستقیم هم شیء باشد نمی­تواند فرزندی داشته باشد. در این فراز منظور از صراط المستقیم وجودی بسیار مقدس و نورانی به نام امیرالمومنین علیه السلام  است.

امام صادق علیه السلام  وقتی می­خواهند امام زمان عجل الله تعالی فرجه  را مورد خطاب قرار دهند و شرافت ایشان را مطرح کنند، با صفات اجداد مطهرشان ایشان را صدا می­زنند.

گویی در این فرازها بحث وارثت مطرح شد، وقتی صفتی را حضرت صادق علیه السلام  با آبا و اجداد مولا مطرح می­کنند یعنی تمام ویژگی­های اهل بیت علیهم السلام  به مولایمان امام زمان عجل الله تعالی فرجه  هم منتقل شده است.

اگر پدران مولایمان امام زمان عجل الله تعالی فرجه  جزو بهترین برگزیدگان و طاهرترین اولیاء الهی بودند، پس ایشان هم دقیقاً به همین صورت هستند و در نتیجه

﴿یَا ابْنَ النَّبَإِ الْعَظِیمِ﴾ مولا امام زمان عجل الله تعالی فرجه  هم وارث آن نبأ العظیم هستند.

حضرت در ادامه می­فرمایند ﴿یَا ابْنَ مَنْ هُوَ فِی أُمِّ الْکِتَابِ لَدَى اللَّهِ عَلِیٌّ حَکِیمٌ﴾ ای فرزند کسی که از جانب خدای علی و حکیم در ام الکتاب آمده است.[2]

در روایت وارد شده است که منظور از ﴿أُمِّ الْکِتَابِ﴾ امیرالمومنین علیه السلام  هستند.[3]

﴿أُمِّ الْکِتَابِ﴾ چیزی است که خداوند تمام نعمات الهی را در یک مجموعه بسیار بزرگ جمع کرده است.[4]

﴿یَا ابْنَ الْآیَاتِ وَ الْبَیِّنَاتِ﴾ ای فرزند آیات و بینات، در روایت وارد شده است که بزرگترین آیه الهی و آیات الله الکبری خداوند امیرالمومنین علیه السلام  است.[5]

﴿یَا ابْنَ الْآیَاتِ وَ الْبَیِّنَاتِ یَا ابْنَ الدَّلائِلِ الظَّاهِرَاتِ﴾ ای فرزند ظاهر شده دلائل الهی،

﴿یَا ابْنَ الْبَرَاهِینِ الْوَاضِحَاتِ الْبَاهِرَاتِ﴾ ای فرزند برهان­ های واضح و مبرهن، یعنی براهین واضحات اجداد مطهر مولایمان بودند و ایشان وارث و بهر­مند از آنها است،

﴿یَا ابْنَ الْحُجَجِ الْبَالِغَاتِ﴾ ای فرزند حجت­ های بلیغ الهی،

﴿یَا ابْنَ النِّعَمِ السَّابِغَاتِ﴾ ای فرزند نعمت­ های سابق گذشته،

﴿یَا ابْنَ طه وَ الْمُحْکَمَاتِ﴾ ای فرزند طاها و آیات محکم الهی، خداوند در سوره طه سیدمان رسول الله صل الله علیه واله و سلم  را با واژه طه، بسیار صمیمی و با اسم آخرالزمانی سیدما صدا می­کنند،[6]

یعنی مولایمان امام زمان عجل الله تعالی فرجه  هم اینگونه هستند.

﴿یَا ابْنَ یس وَ الذَّارِیَاتِ یَا ابْنَ الطُّورِ وَ الْعَادِیَاتِ ﴾ ای فرزند یاسین و ذاریات، ای فرزند طور و عادیات، همانطور که در سوره یاسین، اهل بیت علیهم السلام  خطاب می­گیرند، مولایمان امام زمان عجل الله تعالی فرجه  هم به همین صورت هستند.

وقتی در دعایی از اسماء خاص اهل بیت علیهم السلام  یاد می­شود و همان اسماء خاص در سوره ه­ای از قرآن استفاده شده است، یعنی تمام سوره متعلق به اهل بیت علیهم السلام  است. در نتیجه یعنی سوره طه، یاسین، ذاریات، طور و عادیات مخصوص ماجرای اهل بیت علیهم السلام  و مرتبط با ماجرای مهدویت است.

﴿یَا ابْنَ مَنْ دَنَا فَتَدَلَّى فَکَانَ قَابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنَى﴾ ای فرزند کسی که اینقدر به خداوند نزدیک شد تا به عالم قاب قوسین و حتی به آن هم نزدیکتر شد،

﴿دُنُوّا وَ اقْتِرَابا مِنَ الْعَلِیِّ الْأَعْلَى﴾ تا اینکه در دسترس و نزدیک به خدای علی اعلی در فضای قاب قوسین قرار گرفت.

حضرت در ادامه می­فرمایند ﴿لَیْتَ شِعْرِی﴾ مولای من، ای کاش شعور داشتم،

﴿أَیْنَ اسْتَقَرَّتْ بِکَ النَّوَى﴾ ای کاش شعور این موضوع را دشتم که شما در کجا مستقر خواهید شد،

﴿بَلْ أَیُّ أَرْضٍ تُقِلُّکَ أَوْ ثَرَى﴾ ای کاش می­دانستم کدام زمین یا چه خاکی لیاقت این را خواهد داشت که شما بر آن قدم بگذارید؟ وقتی اینجا فرازها با فعل­های ماضی بکار می­رود به معنای زمان گذشته نیست، بلکه به این معنا است که شما در گذشته کجا مستقر بودید، نه اینکه شما کجا استقرار پیدا خواهید کرد.[7]

﴿أَ بِرَضْوَى أَوْ غَیْرِهَا أَمْ ذِی طُوًى﴾ مولای من، آیا شما در کوه رضوی یا در غیر آن قرار خواهید گرفت؟

آیا در زمین ذی طوی که کوه مقدسی در مکه است، مسکن خواهید گزید و مستقر خواهید شد؟

از فرازهای بعدی امام صادق علیه السلام  وارد میدانی می­شوند که بیان می­کنند مولاجان، خیلی برای ما سخت است که برای جریان مهدویت چنین موانعی توسط دشمنانتان ایجاد شد.

اگر قصد داریم که بفهمیم به جریان مهدویت درست نگاه کرده ­ایم و حس و حال­مان منطبق با آنچه که از منتظران واقعی خواسته شده، است یا نه باید ببینیم چقدر آنچه حضرت در فرازهای بعدی می­فرمایند در وجود ما نشسته است؟

اگر اینگونه نیستیم باید به دنبال علت بگردیم که چه اشکالی در وجودمان وجود دارد که نگاهمان به مهدویت نسبت به نگاه امام صادق علیه السلام  فرق می­کند.

امام صادق علیه السلام  می­فرمایند﴿عَزِیزٌ عَلَیَّ أَنْ أَرَى الْخَلْقَ وَ لا تُرَى﴾ مهدی جان، خیلی برای من سخت و دشوار است، خیلی برای من گران تمام می­شود که همه مخلوقین را می­بینم، اما تو را نمی­بینم.

حدود 100 سال قبل از ولادت امام زمان عجل الله تعالی فرجه ، حضرت این حس و حال را نسبت به مولایمان و مهدویت ذکر می­کنند و می­فرمایند ما باید اینگونه باشیم، چه برسد به اینکه در زمانه مهدی عجل الله تعالی فرجه  و دوران ایشان قرار داشته باشیم. مهدی جان، خیلی سخت است که من در بهترین اوقات سال مثل شب­ های قدر و ایام نورانی شهادت و ولادت اهل بیت علیهم السلام ، همه مخلوقین را می­بینم، اما صاحب خودم که همان صاحب شب قدر است را نمی­بینم.

﴿وَ لا أَسْمَعَ لَکَ حَسِیسا وَ لا نَجْوَى﴾ حتی یک صدای خش خشی و یا نجوای آرام هم از جانب شما به ما نمی­رسد،

﴿عَزِیزٌ عَلَیَّ أَنْ تُحِیطَ بِکَ دُونِیَ الْبَلْوَى﴾ برای من سخت است که مرا بدون تو گرفتاری ­ها فرا بگیرد و از من به تو فریاد و شکایتی نرسد.

میدان عَزِیزٌ عَلَیَّ

مولا جان برای ما خیلی سخت است، ﴿بِنَفْسِی أَنْتَ﴾ جانم به فدای شما، چرا؟

﴿مِنْ مُغَیَّبٍ لَمْ یَخْلُ مِنَّا﴾ چون شما پنهان و غایب شده ­ای هستید که از میان ما بیرون نیستید.

آیا این سختی دوری از ایشان در وجودمان هست؟

آیا در شب ­های قدر، جامعه، مساجد و در محیط­ هایی که راه می­رویم و مولا را نمی­بینیم در وجود ما سختی و درد احساس می­شود؟

ما در فضای مجازی با همه صحبت می­کنیم، در فضای جامعه با کسانی که همراه هستیم صحبت می­کنیم، آیا در این شرایط قلبمان به درد و سختی می­افتد که حتی یک صدای آهسته و نجواگونه از مولایمان به ما نمی­رسد؟

اگر اینگونه نیستیم، دردی بزرگ و بیماری است که باید علاج شود.

در ادامه حضرت می­فرمایند ﴿بِنَفْسِی أَنْتَ مِنْ نَازِحٍ مَا نَزَحَ عَنَّا﴾ فدای شما شوم که تو پنهان شده ­ای در میان ما هستید.

تصور ما نسبت به شما این نیست که شما در بیابان­ ها هستید، شما در بین و در کنار ما هستید، اما ما نمی­توانیم شما را ببینیم،

﴿بِنَفْسِی أَنْتَ أُمْنِیَّهُ شَائِقٍ یَتَمَنَّى مِنْ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَهٍ ذَکَرَا فَحَنَّا﴾ فدای شما شوم، تو آرزوی هر مشتاقی مرد و زن مومنی هستی که آرزو کند و از فراق تو ناله سر دهد،

﴿بِنَفْسِی أَنْتَ مِنْ عَقِیدِ عِزٍّ لا یُسَامَى﴾ فدای شما شوم، چرا؟ چون شما قرین عزتی که کسی بر او برتری نمی­گیرد، ﴿بِنَفْسِی أَنْتَ مِنْ أَثِیلِ مَجْدٍ لا یُجَارَى﴾ فدای شما شوم که درخت ریشه ­دار مجدی هستید که هم طراز ندارد،

﴿بِنَفْسِی أَنْتَ مِنْ تِلادِ نِعَمٍ لا تُضَاهَى﴾ فدای شما شوم که نعمت دیرینه ­ای هستید که مانندی هنوز مثل آن نیامده است، ﴿بِنَفْسِی أَنْتَ مِنْ نَصِیفِ شَرَفٍ لا یُسَاوَى﴾ فدای شما شوم که قرین شرفی هستید که برابری با او وجود ندارد.

﴿إِلَى مَتَى أَحَارُ فِیکَ یَا مَوْلایَ﴾ مولا جان، تا چه زمانی سرگردان شما باشیم؟ آیا از درون وجود ما این ندا برمی ­آید که مولا جان تا چه زمانی سرگردان باشم تا شما تشریف بیاورید؟

﴿وَ إِلَى مَتَى وَ أَیَّ خِطَابٍ أَصِفُ فِیکَ وَ أَیَّ نَجْوَى﴾ مولا جان، تا چه زمانی نسبت به شما سرگردان باشم و شما را خطاب کنم و با شما نجوا کنم،

﴿عَزِیزٌ عَلَیَّ أَنْ أُجَابَ دُونَکَ وَ أُنَاغَى﴾ مولا جان، برای من خیلی سخت است که همه جواب من را بدهند، اما شما جواب من را ندهید،

﴿عَزِیزٌ عَلَیَّ أَنْ أَبْکِیَکَ وَ یَخْذُلَکَ الْوَرَى﴾ برای من خیلی سخت است که بر تو گریه کنم، اما مردم شما را رها کرده باشند و دنبال زندگی­ هایشان بروند.

لفظ ﴿عَزِیزٌ عَلَیَّ﴾ یک فرهنگ سازی است، اگر این ﴿عَزِیزٌ عَلَیَّ﴾ ها در وجود ما نیست، باید اینقدر به سمت مهدویت برویم تا این اتفاق بیفتد. اگر بر انسان­ها سخت نیست و اهل گریه بر فراق مولا امام زمان عجل الله تعالی فرجه  نیستند باید اینگونه و مطابق با این فرهنگ وجودشان را شکل دهند.

در ادامه امام صادق علیه السلام  می­فرمایند

﴿عَزِیزٌ عَلَیَّ أَنْ یَجْرِیَ عَلَیْکَ دُونَهُمْ مَا جَرَى﴾  برای من دردآور است که همه سختی­­ ها بر شما گذشت، اما دیگران در شادی و راحتی هستند،

﴿هَلْ مِنْ مُعِینٍ فَأُطِیلَ مَعَهُ الْعَوِیلَ وَ الْبُکَاءَ﴾ آیا اصلاً کمک کننده ­ای هست که فریاد و گریه­ام را در کنارش طولانی کنم؟

﴿هَلْ مِنْ جَزُوعٍ فَأُسَاعِدَ جَزَعَهُ إِذَا خَلا﴾ آیا بی­تابی هست که او را در پی بی تابی­ اش هنگامی که خلوت می­کند، یاری کنم؟

﴿هَلْ قَذِیَتْ عَیْنٌ فَسَاعَدَتْهَا عَیْنِی عَلَى الْقَذَى﴾ آیا چشمی هست که خوار فراق در آن جا گرفته باشد تا من هم او را یاری کنم؟

یعنی آیا کسی مثل من هست که غیبت امام زمان عجل الله تعالی فرجه  خواری در چشمش اذیت کننده باشد؟

در ادامه دعای ندبه وارد شده است

﴿هَلْ إِلَیْکَ یَا ابْنَ أَحْمَدَ سَبِیلٌ فَتُلْقَى﴾ مولا جان، در دوران غیبت خداوند مقدر کرده است که جوامع باید آماده شوند تا به سمت شما بیایند.

یعنی قرار نیست شما به سمت انسان­ها تشریف بیاورید، قرار نیست که شما دوباره به سمت جامعه بیایید و صرفاً در میان مردم ظاهر شوید و دیگران شما را ببینند، بلکه قرار است خداوند صحنه ­هایی برای تربیت­ انسان­ها قرار دهد تا به سمت شما بیایند.

در آخرالزمان بعد از اینکه افراد تربیت شدند، ظرفیت پذیرش، همراهی و نصرت مولا مانند یاران امام حسین علیه السلام  در آن صحنه­ های سخت برای افراد واقع می­شود.

قرار نیست ایشان به سمت بشریت هدایت شوند، بلکه خداوند بشریت را به سمت مولایمان هدایت می­کند. به همین دلیل است که امام صادق علیه السلام  می­فرمایند

﴿هَلْ إِلَیْکَ یَا ابْنَ أَحْمَدَ سَبِیلٌ فَتُلْقَى﴾ مولا جان، آیا راهی به سمت شما وجود دارد تا شما را ملاقات کنم، آیا می­شود راهی به سمت خودتان برای من باز کنید.

حضرت می­فرمایند ﴿هَلْ یَتَّصِلُ یَوْمُنَا مِنْکَ بِعِدَهٍ فَنَحْظَى﴾ آیا می­شود دوران ما به دوران شما متصل شود تا ما از وجود نورانی و وعده­هایی که به ما دادند بهره­مند شویم؟

﴿مَتَى نَرِدُ مَنَاهِلَکَ الرَّوِیَّهَ فَنَرْوَى﴾ مولاجان، چه زمانی می­شود ما به چشمه ­های پر آب وجود شما وارد و از آن بهره ­مند شویم؟

﴿مَتَى نَنْتَقِعُ مِنْ عَذْبِ مَائِکَ فَقَدْ طَالَ الصَّدَى﴾ مولا جان، تشنگی ما طولانی شده است، چه زمانی از آب گواری وجود شما بهره­مند می­شویم؟

﴿مَتَى نُغَادِیکَ وَ نُرَاوِحُکَ فَنَقِرَّ عَیْنا﴾ چه زمانی ما با شما صبح را شام می­کنیم؟

شیعه انتظار می­کشد تا زندگی با اهل بیت علیهم السلام  را تجربه کند، شیعیان را شیاطین و ایادی شیاطین با تکنولوژی، قبل از دوران ظهور سرگرمش کردند تا غافل از مولایش شود، اما طبق قرآن و روایات، صنایع بشر قبل از دوران ظهور از کار می­افتد تا شیعه متوجه شود که تکنولوژی نمی­تواند دردی از او دوا کند. شیعیان باید آرام آرام برای همنشینی با اهل بیت علیهم السلام  و استفاده گرفتن از نعمات الهی به جای صنایع ساخته شده توسط بشر آماده شوند.

لذا حضرت می­فرمایند ﴿مَتَى نُغَادِیکَ وَ نُرَاوِحُکَ﴾ کی این زمان می­رسد که ما با شما صبح را شام کنیم؟

کی این زمان می­رسد از صبح که از خواب بیدار می­شویم تا شب لحظاتمان را با شما بگذرانیم؟

﴿مَتَى تَرَانَا وَ نَرَاکَ﴾ چه زمان شما ما را می­بینی و چه زمانی ما شما را می­بینیم؟

چقدر زیبا است زمانی که رو در روی مولایمان قرار می­گیریم و در حالی که ایشان به ما نگاه رحیمانه می­کنند، ما هم با نگاه مشتاقانه به ایشان نگاه کنیم،

﴿وَ قَدْ نَشَرْتَ لِوَاءَ النَّصْرِ تُرَى﴾ در حالیکه ما پرچم نصرت شما را ببینیم که گسترده شده است،

﴿أَ تَرَانَا نَحُفُّ بِکَ﴾ آیا آن روز می­رسد که ما را ببینید؟

﴿وَ أَنْتَ تَؤُمُّ الْمَلَأَ﴾ در حالی که شما از وجود خودت تمام دنیا را پر کردی،

﴿وَ قَدْ مَلَأْتَ الْأَرْضَ عَدْلا﴾ و همه عالم را پر از عدل کردی،

﴿وَ أَذَقْتَ أَعْدَاءَکَ هَوَانا وَ عِقَابا﴾ آیا آن روز انتقام می­رسد که ببینیم شما دشمنانت را خوار کردی و کیفرشان را به آنها چشاندی؟

﴿وَ أَبَرْتَ الْعُتَاهَ وَ جَحَدَهَ الْحَقِّ﴾ و متکبران و منکران حق را نابود کردی،

﴿وَ قَطَعْتَ دَابِرَ الْمُتَکَبِّرِینَ وَ اجْتَثَثْتَ أُصُولَ الظَّالِمِینَ﴾ و در آن روز شما ریشه سرکشان را قطع کردی و از بیخ و بن ستمگران را از جا کندی و ما در آن محیط و فضا می­گوییم

﴿وَ نَحْنُ نَقُولُ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ﴾ حمد مخصوص پروردگار جهانیان است.

 ادامه دارد ان شاء الله..

……………………………..

[1]. قَالَ أَمِیرُ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ:أَنَا صِرَاطُ اَللَّهِ اَلْمُسْتَقِیمُ وَ عُرْوَتُهُ اَلْوُثْقَی اَلَّتی.لاَ اِنْفِصٰامَ لَهٰ..  

بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار علیهم السلام , جلد8 , صفحه ۷۰

[2]. مگر کسی می‌تواند در ﴿أُمِّ الْکِتابِ﴾ باشد؟ طبق دعای ندبه، امیرالمؤمنینj در ﴿أُمِّ الْکِتابِ﴾ هستند.﴿وَ الْکِتابِ الْمُبینِ﴾ (۲) ﴿إِنّا جَعَلْناهُ قُرْآنًا عَرَبِیًّا لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ﴾ (۳) ﴿وَ إِنَّهُ فی أُمِّ الْکِتابِ لَدَیْنا لَعَلِیٌّ حَکیمٌ﴾

سوگند به کتاب روشنگر. ما آن را قرآنى عربى قرار دادیم، باشد که بیندیشید. و همانا که آن در کتاب اصلى [=لوح محفوظ] به نزد ما سخت والا و پر حکمت است. سوره زخرف، آیات 2 تا 4.

[3].أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- أَنَا صِرَاطُ اللَّهِ الْمُسْتَقِیم.أمیرالمؤمنین علیه السلام  همانا من راه و صراط مستقیم خدا هستم.

.الصّادق (علیه السلام)- عَنْ حَمَّادٍ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ الصِّراطَ الْمُسْتَقِیمَ؛ قَالَ: هُوَ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ مَعْرِفَتُهُ وَ الدَّلِیلُ عَلَی أَنَّهُ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ قَوْلُهُ: وَ إِنَّهُ فِی أُمِّ الْکِتابِ لَدَیْنا لَعَلِیٌّ حَکِیمٌ وَ هُوَ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) فِی أُمِّ الْکِتَابِ فِی قَوْلِهِ: الصِّراطَ الْمُسْتَقِیم.

 وَ رُوِیَ عَن ألرّضا (علیه السلام) َأنَّهُ سُئِلَ أَیْنَ ذُکِرَ عَلِیٌّ (علیه السلام) فِی أُمِّ الْکِتَابِ فَقَالَ فِی قَوْلِهِ سُبْحَانَهُ: اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِیمَ هُوَ عَلِیٌّ (علیه السلام). از امام رضا (علیه السلام) سؤال شد: «در کجای امّ الکتاب علی (علیه السلام) ذکر شده است»؟ فرمود: «در این آیه: اهْدِنَا الصِّراطَ الْمسْتَقِیمَ، که منظور علی (علیه السلام) است».

[4].[رعد۳۹] – یَمْحُوا اللَّهُ ما یَشاءُ وَ یُثْبِتُ وَ عِنْدَهُ أُمُّ الْکِتابِ

[5]. بزرگ‌ترین آیه الهی، امیرالمؤمنین علیه السلام. وَ رَوَاهُ اَلصَّفَّارُ فِي (بَصَائِرِ اَلدَّرَجَاتِ) وَ فِي آخِرِ رِوَايَتِهِ: قَالَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ (عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ): «مَا لِلَّهِ آيَةٌ هِيَ أَكْبَرُ مِنِّي، وَ لاَ لِلَّهِ مِنْ نَبَأٍ أَعْظَمَ مِنِّي، وَ لَقَدْ فُرِضَتْ وَلاَيَتِي عَلَى اَلْأُمَمِ اَلْمَاضِيَةِ، فَأَبَتْ أَنْ تَقْبَلَهَا».امیرالمومنین علیه السلام فرمود: و به خدا آيه‌اى بزرگتر از من نيست، و به خدا خبرى بزرگتر از من نيست. ولایت من به امّت‎‌های گذشته عرضه شد پس از پذیرش آن اِبا کردند.

تفسیرالقمی‌ج۱ ص۳۰۹/ تفسير الصافي ج۵ ص۹۲/البرهان في تفسير القرآن ج3 ص 15 و ج۵ ص۵۶۴ 

[6].بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ . طه. ما أَنْزَلْنا عَلَيْکَ الْقُرْآنَ لِتَشْقي .إِلاّ تَذْکِرَةً لِمَنْ يَخْشي. [سوره طه ۱تا ۳ ] 

[7] اگر لفظ و معنی هر دو ماضی باشند، از صورت دعایی خارج شده و جنبه خبری به خود می‌گیرد. اما اگر لفظ، ماضی باشد و معنای مضارع از آن اراده شود، آن جمله بصورت دعا در می‌آید. عرب مضارعِ حتمی را با حالت ماضی مطرح می‌کند، مانند: ﴿إِذا وَقَعَتِ الْواقِعَةُ﴾، با اینکه فعل ماضی است، اما مربوط به قیامت است. لذا در این فرازها از دعای ندبه باید به این منوال معنا شود.