قصه مامک

 قصه مامک

کنارِ برکه‌ای، زندگیِ آرام و عاشقانه‌ای داشت! کانون گرم خانواده‌اش به محبت و صبوری و درایتِ مامک، زبانزد خاص و عام بود، هرچند جانورهایِ برکۀ بی‌حرکت، دهشتناک و رنج‌آور بودند!

جایِ دگر، خدا طرحی نو در انداخت و پرتوی گرما بخش و نورانی‌ در جهان جلوه‌گر شد!

مامکِ جنس شناس، سالها برای مولایش سید الشهدا علیه السلام پای در میدان بود و آرزو داشت سال61 هجری همراه کاروان پسرِ فاطمه علیه السلام در معرکۀ کربلا، جانفشانی می‌کرد! حال او بود و نور و عطرفاطمه سلام الله علیها!

به محبت مادرِ امت سلام الله علیها تبیین موقعیتش گُل می‌کرد، فؤادش روشنایی ‌یافته، می‌دانست نباید همچون بکائیون و توابین، غفلت کند تا فرصت از دست رود، بلکه باید مقابلِ برکه نشینانِ بی‌ادبِ تنبلِ پرگو، همچون مادر وَهَب سربازی کند و از زخم زبان کس و ناکس ‌نهراسد و شمع محفل را پاس دارد!

در برهۀ قداره کشی تهی مغزانِ زبان دراز، مردانه قد علم کرد، شیر وَش، عمود خانه‌اش را برافراشت تا “سرودِ مادر مهربونه“، سر به ملکوت ساید!

اندک اندک جمع مستانِ دست افشانِ پای کوبان، به وادیِ مقدسِ فاطمی بازشد تا رشد کنند، برای آینده‌هایی که سلاح‌هایِ متعارف، ناکارآمدند و نعرۀ دیاران گوش فلک را کر می‌کند و فقط أَصْحَابُ الصِّرَاطِ السَّوِيِّ یارایِ خاموش کردنِ فتنه ها را دارند!

مامک، کنیزِ مامِ امتِ طه صلی الله علیه واله وسلم؛ هم، طوفان‌های سهمگینِ مَهِیلِ پیش‌رو، و هم خردی و بی پناهی بچه ها را می‌دید، لذا باید با چشم به آینده، زمان می‌خرید! تا بچه هایِ شهرِ غریبِ بی‌تربیتِ شنگولِ مَلنگ، تربیتِ علوی و فاطمی، یعنی مهدوی می‌یافتند و ناصر مولای‌شان عجل الله تعالی فرجه می‌شدند!

لذا طبق زیارت عاشورا مقید بود: یا اَبا عَبدِالله اِنّی سِلمٌ لِمَن سالَمَکُم و حَربٌ لِمَن حارَبَکُم اِلی یَومِ القِیامَه

پس اعراض می‌کرد از کسانیکه با محضرِاهلبیت سَرِ ناسازگاری و بی‌توجهی داشتند، چون خدا یادآورشده: فَأَعْرِضْ عَن مَّن تَوَلَّىٰ عَن ذِكْرِنَا از کسانیکه فقط زندگی دنیا برای‌شان مهم است: وَ لَمْ يُرِدْ إِلَّا الْحَيَاةَ الدُّنْيَا

منزلِ مامک شده بود، گوشه‌ای از حرم اهلبیت علیهم السلام! و تمام زندگی و شخصیت و دغدغه‌اش هم شده بود ذکرنا، محضر اهلبیت علیهم السلام! چون: در معرفتِ اهلبیت علیهم  السلام شخصیتش را ساختن، شده بود رمز زندگیش!

مدام نگران و درپی این بود که با گذشتِ زمان، خودش چه شده؟ آیا همان شده که مولایش می‌خواهد؟

تا اینکه ندا داده شد: الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ طَيِّبِينَ يَقُولُونَ سَلَامٌ عَلَيْكُمُ ادْخُلُوا الْجَنَّةَ بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ

آری مامکِ ما هم مزد اعمالش را گرفت و فراخوانده شد: فَرَجَعْنَاكَ إِلَىٰ أُمِّكَ

انوشه گیلانی نژاد  

۱۴۰۰/۱۱/۸