عشق در دیوان حافظ

⚘عشق در دیوان حافظ . ۱۴۹⚘
🌿چو ذرّه، گر چه حقیرم، ببین به دولت عشق…؛
🌿که در هوایِ رُخت، چوُن به مِهر پیوستم…!
⚘دیوان حافظ . غزل شماره ۳۱۵⚘

📚حقیر…؛ یعنی کوچک…، ناچیز…، ناقابل…، بی مقدار…، مخالفِ جلیل…!
🖊در جریانِ عشق و عاشقی، راهِ وصال از مسیرِ تواضع که همان اظهار و اثباتِ کوچکی و فقیری در پیشگاه معشوق است، می گذرد…!
🖊باورِ به فقر و بی چیزی و اظهارِ بندگی…، کیمیائی است که در مسیرِ طلب، با نزدیکی به معشوق و رسیدن به وصالِ او، رابطه ای مستقیم دارد…!
📚 همین تواضع…، رازِ کلیم الله شدنِ حضرت موسی علیه السلام و ایستادگی او در برابر فرعون است…؛
أَوْحَى اللَّهُ إِلَى مُوسَى بْنِ عِمْرَانَ،
أَ تَدْرِی یَا مُوسَى، لِمَ انْتَجَبْتُکَ مِنْ خَلْقِی، وَ اصْطَفَیْتُکَ لِکَلَامِی
فَقَالَ لَا، یَارَبِّ،
فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَیْهِ أَنِّی اطَّلَعْتُ إِلَى الْأَرْضِ فَلَمْ أَجِدْ عَلَیْهَا أَشَدَّ تَوَاضُعاً لِی مِنْکَ…!
ای موسی! آیا می‌دانی برای‌چه تو را از میان مخلوقاتم برگزیدم و برای سخن گفتن (با خودم) انتخاب کردم؟
گفت…، پروردگارا…! نه…!
خداوند به او وحی فرمود…؛ به‌ راستی که من به زمین نظر افکندم و بر روی آن، کسی را متواضع‌تر از تو نسبت به خودم نیافتم…!
🖊اصلاً کسی که خود را جلیل و بزرگ و عالی قدر و دارا می داند، مستکبری است که هرگز فرصتِ عاشقی پیدا نمی کند تا بخواهد و بتواند خود را به آستانه ی دولتِ عشق برساند…!
🖊در طریقِ عشق، اظهارِ بزرگی و رفعت و منیت و خودبینی و…، نه تنها هیچ جایگاهی ندارد…؛ که انسان را از عزیز، به حضیض می کِشاند؛ که فرمود…؛
إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِی سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ…!  غافر . ۶۰
🖊در مسیر عشق، پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله که اشرفِ مخلوقات و دارایِ مقامِ منحصر بفردِ “ثُمَّ دَنا فَتَدَلَّى . فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَىٰ” است، رمز و رازِ وصال را در بندگی و اظهار فقر می داند و می فرماید؛ اَلفَقرُ فَخری…!
🖊و مسلمانان نیز در نمازهایِ پنجگانه ی خود، پیش از اقرار به رسالتِ آن حضرت، به عبودیتِ او، که رازِ وصال است، شهادت می دهند…؛
    أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدَاً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ…!
🖊و در همین منطق، حضرت علی علیه السلام که مُقامِ ولادت او بیت الله الحرام است، در آستانِ معشوق، در معرفی خود می فرماید…؛
مَوْلاَیَ یَا مَوْلاَیَ أَنْتَ الْمَوْلَى وَ أَنَا الْعَبْدُ…؛ أَنَا الْمَمْلُوکُ…؛ أَنَا الذَّلِیلُ…، أَنَا الْحَقِیرُ…، أَنَا الضَّعِیفُ…، أَنَا الْفَقِیرُ…، أَنَا السَّائِلُ…؛
⚘پوریایِ ولی گفت که صیدم به کمند است…!
⚘از همّتِ آقایم علی، بخت بلند است…!
⚘افتادگی آموز اگر طالبِ فیضی…؛
⚘هرگز نخورَد آب، زمینی که بلند است…!
                 🌷🌷🌷
               ۲۳ مهر ۱۴۰۰