سرور رجایی، شاعر افغان

سرور رجایی، یک افغانستانی باحال بود. از آنها که زیر سایه شان خیلی ها قد می کشند. عشق ادبیات کودک بود. با پول حقوق کارمندی پاره وقت، مجله برای کودکان سرزمینش منتشر می کرد. منتظر وزارت ارشاد کشورش نماند. محفل قند پارسی راه انداخت. مرز کشیده بودند اما او پلی زد تا اهل قلم و معرفت دوطرف مرز، همدیگر را بشناسند. از یک جایی تاریخ شفاهی افغانستان شد همه خورد و خوراکش. رفت سراغ شهدایی که فراموش شده بودند. شهیدان ایرانی در مقاومت افغانستان برابر روس ها و شهدای افغانستانی دفاع مقدس را یافت. کتاب های از دشت لیلی تا جزیره مجنون و ماموریت خدا را در این باره نوشت. خیلی کنایه شنید. تا آخر عمر در پایین ترین محلات تهران اجاره نشین بود. اما نام مستعارش میان برخی آشنایان هموطنش جاسوس ایران بود. این جاسوس کهنه کار، برای جمع آوری خاطرات بستگان شهدای ایرانی در افغانستان، باید به قم می رفت اما او مهاجر بود. اگر بین راه گیر می افتاد، مستقیم به مرز برده و اخراج می شد. هر بار باید مجوز تردد از استانی که ساکن بود را به استان همجوار می گرفت. چند سال این کارش بود. استان البرز که تشکیل شد، او غمگین ترین فرد تهران بود، چون حالا این جاسوس برای رفتن نزد خانواده شهدایی که در کرج بودند نیز مجوز تردد لازم داشت. با تمام این رنج و عذاب ها رجایی کار را تمام کرد. اولین کتاب از شهیدان افغانستانی در ایران و شهیدان ایرانی در افغانستان را او تالیف و منتشر کرد. من گاه شاهد این نیش ها بوده ام. خیلی دردناکند. جای زخمشان هرگز خوب نمی شود. کرونا به تنهایی حریف محمد سرور نبود. این نیش ها هم بودند. باهم او را در ۵۲ سالگی از ما گرفتند.
خداوند او را با شهیدانی که دلباخته آنان بود، محشور کند. اینجا که اجر جاسوسی اش جز یک خانه اجاره ای و هراس از دستگیری، حین کار برای شهدا نبود. ان شاءا… اجر واقعی آنجا نصیبش شود. جایی که دست جاسوسان راستین تهی و دستان او از هدیه شهیدان سنگین است. امیدوارم بخش رسیدگی به جاسوسان ایران، آنقدر معرفت داشته باشد که نگذارد خانواده او و چهار فرزندش دربه در و آواره شوند.
روزنامه جام‌جم
فرستنده: حمد حسین جعفریان