شعر مهدوی/ تو خلیلی و نوحی و آدمی، تو کلیم و مسیح و محمدی

بسم الله الرحمن الرحیم

تو که ذکر خدایی و مصطفی
تو که ذکر بتولی و مرتضی

تو که ذکر تمامی انبیا
تو که ذکر تمامی اوصیا

تو دلیل خوب تربصی
تو مسیر اذن تحسسی

تو همان کلام مَنِ اهتدی
به تو باید ای همه اقتدی

تو به عزم رسول و نبی محک
تو مسیریسیر انس و ملک

تو که سوره ها به نظام تو
تو که آیه ها به قوام تو

تو که در زمینی و حجتی
تو که در سمایی و آیتی

تو خلیلی و نوحی و آدمی
تو کلیم و مسیح و محمدی

تو که صاحبی تو که مالکی
تو که ذکر لبان ملائکی

تو که هر کسی به تو رو کند
به بهشت خدا سر و رو کند

تو که هر یتجنبها شقی
تو که هر ذَکَر اسمُها علی

تو انیس نفوس خلایقی
تو عزیز قلوب شقایقی

تو که نور دو دیده ی مادری
تو که خانه زاده ی حیدری

تو که حُسن یوسفی و حَسن
تو همان حسین ابوالحسن

تو که زینتی به عبادتش
تو که باقری به امارتش

تو که صادقی تو که کاظمی
تو که شمس شموس خلایقی

تو جواد و علیی و عسکری
تو ز نرگسی تو ز ازهری

تو که شرحه شرحه حکایتت
تو که جرعه جرعه عنایتت

تو که رزق ما همه دست تو
تو که هست ما همه هست تو

تو همین زمان تو همان زمان
تو همین مکان تو همان مکان

تو که ابتدایی و انتها
تو که مبتدایی و منتها

تو به شیعیان تن و روح و جان
تو رفیق و شفیقی و مهربان

تو که صدر خلایق و ذو البِری
تو که برتری تو که بهتری

تو به قطره ها جریان دهی
تو به دیده ها سریان دهی

تو که اول از همه اولی
تو که آخر از همه آخری

تو که ظاهر از همه ظاهری
تو که باطن از همه باطنی

تو که بر صراطی و هم صراط
تو صراط سَّوِيِّ و هم صراط

تو که پشت ابری و حاضری
تو که ماه مهانی و کاملی

تو به اذن خدا همه جا ولی
تو به اذن خدا شده منجلی

تو دلیل دلیل دلایلی
تو بحار خدایی و ساحلی

تو که پای زمین به اشارتت
تو که اوج سما به حکایتت

تو عزیز عزیز خلایفی
تو که صدر صدور خلایقی

تو عصاره ی عصر پیمبری
تو گلابی و عطر محمدی

تو به شیعیان تن و روح و جان
تو رفیق و شفیقی و مهربان

تو که صدر خلایق و ذو البری
تو که برتری تو که بهتری

تو به قطره ها جریان دهی
تو به دیده ها سریان دهی

تو که باب رضای محمدی
توصفای صفای محمدی

همه عمر من به تربصت
همه جسم و جان به تحسست

تو بیا که جان جهان تویی
تو بیا که روح و روان تویی