صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
بسم الله الرحمن الرحیم
“لوح و قلم در دستان مادر”
حسین جانم! ای پسر علی بن ابی طالب! یابن فاطمه! چه بر دل مادرمان (سلام الله علیها) گذشت آن زمان که قتل الحسین را با دستان خود با قلم بر لوح نگاشت؟
مادری مهربان که نه تنها حسین (علیه السلام)، که کل عالم، فرزندانشان هستند، اما “حسین” چیز دیگری ست. دردانه ای در عالم که سفینه النجات است. عالم بواسطه او احیا می‌شود و به حیات می رسد. مادرمهربان (سلام الله علیها) شهادت حسینش را خود بر لوح می نگارد. مادران شهدا اینگونه اند.
در این سال ها مادران رضایت نامه نگاشتند برای پرگشودن وپرواز کردن فرزندانشان در آسمان حسین (علیه السلام) .
اما فرق است بین شهادت حسین (علیه السلام) و همه شهدا. مادر (سلام الله علیها) که با قلم الهی بر لوح می نگارد، خود می داند ومی بیند چگونه پرکشیدن وپرواز کردن عزیزترین فرزند عالم را..
مادر از ازل با دل و روحی وسیع می داند چگونه حسین اربا اربا می شود در راه حق! حسینش (علیه السلام) چگونه می رود تا خون خدا باشد! تا آسمانی تر شود! حسین (علیه السلام) آسمانی بود اما با شهادتش و با رسمش، و راهش، آسمانی تر شد. حسین (علیه السلام) اهل زمین وزمان نبود اما برای رشد یارانش، در لباسی زمینی، در کالبدی دنیایی، در رسالتی اینگونه، لباس رزم دنیا به تن کرد تا بالا ببرد همگان را.
در روزها وشب های دنیایی اما عرشی وآسمانی و نورانی سیر میکنیم.
اربعین، این نور عظیم آسمانی، چقدر امسال نورانی تر وسبکبالتر به آسمان ما و به دنیا نزدیک شد.
هر آنکس که رشد می خواهد و حسین گونه بودن را حس می کند واحساس، می داند که چه می خواهد. با خود می گوید مادر جانم! ای کاش همانند حسین ات، با قلم بر لوح دلمان نگاشته باشید شهادت در راه حسین را. وآسمانی شدنمان را امضا کرده باشید.
امید که فاطمه (سلام الله علیها) نیم نگاهی به ماکند…
اولُ ما جَری بِه القلم علی اللوحِ قَتلُ الحسین
