بایگانی برچسب: کاروان حسینی

مولای ما حسین ص با اشاره‌ای، بهشت و جایگاه یاران را نشان می‌دادند و با اشاره‌ای، این کار را انجام دادند. گذشته، حال و آینده عوالم هستی در اختیار ایشان بود. بهتر بگویم؛ اینطور به نظر می‌آمد که امام ع گوشه‌ای از درون وجود نورانی خود را به ما نمایاندند.

به یاد دارم که سالیان پیش دلنوشته  مرحوم علامه شیخ جعفر شوشتری را در مقدمه کتاب «خصائص الحسینیه» می‌خواندم. ایشان که سال‌های شریف عمرش را در راه تعلیم و تعلم دروس دینی شیعه گذرانده بود، در اواخر عمر با لحن عاجزانه‌ای می‌فرمود؛

پس از نماز، امام خوبی‌ها، رو به یاران ایستادند و لبان مبارک به سخن گشودند

در اوج نیاز به استغفار و پس زدن گذشته شوم خود، یک شب دیگر مهلت یافته بودم. تا بحال هرگز متوجه غنیمت بودنِ فرصت دنیا نشده بودم. من که سال‌های عمرم را در غیر راه حق، هدر داده بودم

آن شب، اولین شبی بود که در سرزمین طیب و طاهر کربلا ماندیم. اصلا از خاکش، بوی دیگری استشمام می‌شد. فردای آن روز، چند هزار نفر دیگر به فرماندهی عمربن سعد به این سپاه پیوستند.

همینطور صحبت و انتقال معرفت، ادامه داشت که ناگهان، از دور، سیاهی سپاهی آشکار شد. گویی با شتاب به سوی این کاروان می‌آمدند. نزدیک و نزدیک تر شدند. ۱۰۰۰ نفر با لباس رزم به فرماندهی "حربن یزید ریاحی" برای توقف حرکت کاروان، آمده بودند.

چقدر دوست دارم که در پای این کاروان عظیم، عجیب، معجزه آمیز و مقدس، و امام این کاروان، ذبح شوم! آیا امکانش هست؟

خسته، سرگردان و مایوس از خود و عنایات خدا سر به بیابان گذاشته بود. آیا برای رهایی از گناهان و گذشته شومم، راه نجاتی هست؟