پس زدن نفس، شرط استجابت دعا

أنبياء87  – وَ ذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغاضِبًا فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَيْهِ فَنادي فِي الظُّلُماتِ أَنْ لا إِلهَ إِلاّ أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنّي کُنْتُ مِنَ الظّالِمينَ
و «ذوالنون‏» را [ياد کن‏] آنگاه که خشمگين رفت و پنداشت که ما هرگز بر او قدرتي نداريم‏، تا در [دل‏] تاريکيها ندا درداد که‏: «معبودي جز تو نيست‏، منزّهي تو، راستي که من از ستمکاران بودم‏».

أنبياء88  – فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کَذلِکَ نُنْجِي الْمُؤْمِنينَ
پس [دعاي‏] او را برآورده کرديم و او را از اندوه رهانيديم‏، و مؤمنان را [نيز] چنين نجات مي‏دهيم‏.

أنبياء83 – وَ أَيُّوبَ إِذْ نادي رَبَّهُ أَنّي مَسَّنِيَ الضُّرُّ وَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرّاحِمينَ
و ايوب را [ياد کن‏] هنگامي که پروردگارش را ندا داد که‏: «به من آسيب رسيده است و تويي مهربانترين مهربانان‏».

أنبياء84 – فَاسْتَجَبْنا لَهُ فَکَشَفْنا ما بِهِ مِنْ ضُرٍّ وَ آتَيْناهُ أَهْلَهُ وَ مِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنا وَ ذِکْري لِلْعابِدينَ
پس [دعاي‏] او را اجابت نموديم و آسيب وارده بر او را برطرف کرديم‏، و کسان او و نظيرشان را همراه با آنان [مجدداً] به وي عطا کرديم [تا] رحمتي از جانب ما و عبرتي براي عبادت‏کنندگان [باشد].