صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
السلام علیک یا اباعبدالله الحسین
بسم الله الرحمن الرحیم الحمدلله رب العالمین
معجزات امیرالمؤمنین صلوات الله علیه
ابن أبي الحديد در «شرح نهج البلاغة» از نصربن مزاحم در كتاب صفّين» با سند خود از هرثمة بن سليم آورده است كه او گفت: ما با لشگر و همراهي علي در جنگ صفّين حاضر بوديم. چون به كربلا رسيديم، با او نماز جماعت را بجاي آورديم. چون سلام نماز را داد از خاك آنجا مقداري را برداشت و بوئيد و گفت: وَاهًا لَكِ يَا تُرْبَةُ، لَيُحْشَرَنَّ مِنْكِ قَوْمٌ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ بِغَيْرِ حِسَابٍ«به به، اي شگفتا بر تو خاكي كه از تو قومي محشور ميشوند كه بدون حساب داخل بهشت ميگردند».
چون هرثمه از جنگش بسوي زنش جرداء دختر سمير بازگشت ـ و جرداء از شيعيان علي عليه السّلام بود ـ داستان كربلا را در ضمن مطالبي كه براي او ميگفت شرح داده و گفت: آيا تو از صديق خودت أبوالحسن تعجب نمي‌كني؟ كه چون ماوارد كربلا شديم كاسه‌اي از تربت كربلا برداشت و بو كرد و گفت: وَاهًا لَكِ أيـَّتُهَا التُّرْبَةُ لَيْحْشَرَنَّ مِنْكِ قَوْمٌ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةِ بِغَيْرِ حِسَابٍ.(1) و از اين علم غيبي كه نشان داد؟
زنش جرداء گفت: دَعْنَا مِنْكَ أيـُّهَا الرَّجُلُ، فَإنَّ أمِيرَالْمؤمِنِينَ لَمْ يَقُلْ إلَّا حَقًّا «اي مرد دست از سر ما بردار، أميرالمؤمنين عليه السّلام غير از حقّ چيزي را نمي‌گويد».
هرثمه ميگويد: چون عبيدالله بن زياد لشگري را بسوي حسين عليه السّلام فرستاد، من هم در زمرۀ آن بودم. وقتي كه به حسين عليه السّلام و اصحاب او رسيدم، محلّ پائين آمدن مان را در آنجا كه با علي آمده بوديم، شناختم و آن زميني را كه علي از آنجا خاك را برداشت دانستم و گفتار او را در نظر داشتم.
در اين صورت اين حركت و سفر بر من ناپسند آمد. بر اسبم سوار شدم تا در حضور حسين عليه السّلام ايستادم و بر وي سلام كردم و آن مطالبي را كه از پدرش در اين منزل شنيده بودم براي او بازگو كردم.
حسين عليه السّلام گفت: أمَعَنَا أمْ عَلَيْنَا ؟ «اينك تو براي كمك ما آمده‌اي و يا براي جنگ با ما»؟
گفتم: اي پسر رسول خدا نه براي كمك هستم و نه براي جنگ، زيرا من فرزندانم و عيالم را پشت سر گذاشته‌ام و از ابن زياد بر آنها ميترسم.
حضرت امام حسين عليه السّلام فرمود: فَتَوَلَّ هَرَبًا حَتَّي لَا تَرَي مَقْتَلَنَا، فَوَالَّذِي نَفْسُ الْحُسَيْنِ بِيَدِهِ لَايَرَي الْيَوْمَ مَقْتَلَنَا أحَدٌ ثُمَّ لَا يُعِينُنَآ إلَّا دَخَلَ النَّارَ، «پس بنابراين پشت كن و بگريز تا اينكه جريان گشته شدن ما را نبيني، زيرا قسم به آن كه جان حسين در دست اوست در امروز كيفيّت كشته شدن ما را كسي نمي‌بيند كه ما را ياري و نصرت نكند مگر آنكه داخل در آتش ميشود».
هرثمه گويد: من روي بر زمين كرده با شتاب هر چه بيشتري، فرار را اختيار كردم تا كشتار آنها بر من پنهان شد.
«بحار الانوار» ج 9 ، ص 591 و 592 و اين خبر را در كتاب «صفّين» طبع دوّم ، قاهره شرح عبدالسّلام محمّد هارون در ص 140 و ص 141 بتمامه روايت كرده است .
(1) –سيد ابن طاوس در «ملاحم و فتن» طبع نجف ، ص 92 و ص 93 از كتاب «فتن» سليلي با سند متّصل خود از عطاء بن سائب از ميمون ، از شيبان روايت كرده است كه او گفت :
ما با علي بن أبي‌طالب عليه السّلام از صفّين بر مي‌گشتيم تا در كربلا فرود آمديم
و علي عليه السّلام بر روي قاطر خود سوار بود ، از قاطر پياده شد و مشتي خاک از زير سم قاطر بر گرفت و آن را بوئيد و پس از آن بوسيد و سپس آن را بر روي دو چشم خود گذارد و گريست و گفت :
وَ أيّ حبيب يقتل في هذا المُوضع ، كأنّي أنظر إلي ثَقَل من آل رسول الله قد أناخوا بهذا الوادي ، فخرجتم إليهم فقتلتموهم . ويل لكم منهم ، و ويل لهم منكم ، ما أعلم شهداء أفضل منهم إلاّ شهداء خلقهم مع محمّد صلّي الله عليه و آله وسلّم ببدر . ثمّ قال : ايتوني برجل حمار أو فك حمار . و بعد از آن تعريف و تمجيد بليغ ، گفت : اينك يك پاي الاغي و يك فكّ الاغي را بياوريد . شيبان ميگويد : من پاي حماري را براي او آوردم و آن پا را در موضوع سم قاطر خود بر زمين كوفت . چون حسين عليه السّلام را شهيد كردند من آمدم و آن پاي حمار را از محلّ خون حسين بيرون كشيدم و اصحاب او همگي در اطراف او افتاده بودند.
اللّهم صلّی علی محمّد وآل محمّد وعجّل فرجهم
