نگاهی به موضع نیروهای سیاسی نسبت به انتخابات/ از متحجرین و منافقین تا دموکراسی‌خواهان اصلاح‌طلب و رفراندوم‌خواهان سلطنت‌طلب؛ همه در سنگر دشمنی با رای مردم!

بعد از انقلاب ۱۳ انتخابات فقط برای تعیین ریاست جمهوری برگزار شده است. به همین طریق بالای ده‌ها بار نیز، انتخابات‌های مهم دیگری نظیر انتخابات مجلس شورای اسلامی برگزار شده است. مسئله‌ای که اینجا وجود دارد این است که دوباره چه کسانی مانند چپ‌های مارکسیست اول انقلاب بر علیه جمهورِ ملت شوریدند؟

در سال ۸۸ جماعتی «مستکبر» و «خود متناقض» ادعا کردند که در نظام انتخاباتی تقلب شده است؛ آن هم فکر نکنید که مثلاً رقابت بین ۴۷ درصد با ۴۶ درصد بوده که بشود تصور کرد با یک دستکاری سیستماتیک بتوان نتیجه‌ی انتخابات را تغییر داد بلکه اختلاف بین ۲۵ میلیون رأی با ۱۳ میلیون رأی بوده است! یعنی ۶۶ درصد در مقابل ۳۳ درصد!

این جماعت را از آنجایی «مستکبر» می‌نامیم که چون رأی‌شان در خارج از کشور بیشتر به یکی از سران فتنه نزدیک بود و در تهران نیز رأی‌ها نزدیک به هم بود، گمان می‌کردند که کل ایران یعنی تهران، جمع فامیل‌های لس‌آنجلس‌نشین‌شان در آمریکا و سایر نقاط اروپاست و اصلاً قبول نمی‌کردند ایران یعنی صده‌ها شهر و هزاران روستا و این «جمهور ملت» است که آنها را نمی‌خواهند و از آن جهت خود متناقض بودند که سران این فتنه در سال‌های گذشته خود با همین سیستم به مقام ریاست جمهوری و … رسیده بودند.

ادعای تقلب اولین حمله به ساحت مردم‌سالاری و نظام انتخاباتی بود. مثل آن بچه‌ای که همیشه به عنوان بازیکن اصلی در زمین بوده اما وقتی هم‌تیمی‌هایش از او می‌خواهند که تعویض شود تا افراد دیگر هم بازی کنند، او کل بازی را بهم می‌زند و توپ را پاره می‌کند! یعنی بر سر دیگی که برای او نمی‌جوشد «فتنه» به پا می‌کند.

کسانی که در دانشگاه‌ها و پژوهشگاه‌های این مملکت گوش فلک را با عباراتی چون «جامعه‌ی مدنی»، «نظام دموکراتیک» و «آزادی» پر کرده بودند و با نشخوار کردن کلماتی مانند «توتالیتاریسم»، «قلعه حیوانات»، جامعه‌ی باز و… گوش ملتی را کر کرده بودند، وقتی مردم آنها را انتخاب نکردند، شروع کردند به انتقام‌گیری از این مردم. بسیاری از فعالین این فتنه از کشور خارج شدند و بر علیه کشور فعالیت کردند و نظام تحریم ظالمانه و حداکثری دستپخت این وطن‌فروشان برای مام میهن و امت اسلامی بود.

بنابراین باید توجه داشت که نمی‌توان اسم افرادی که برای دشمن جاسوسی می‌کردند را «فعال مدنی» و «روزنامه‌نگار» گذاشت! از طرف دیگر وقتی حکومت با این افراد برخورد کرد به او اتهام دیکتاتوری بزنیم و بگوئیم #جای_روزنامه‌نگار_در_زندان_نیست و انتظار داشته باشیم حاکمیت نیز از کسانی که از این تروریست‌ها و جاسوس‌ها تمام قد حمایت می‌کنند را تأیید صلاحیت کند!

کسی که به هیچ عنوان به رأی اکثریت اهمیتی قائل نیست و انتخابات، قانون اساسی و جان مردم برای‌ش ارزش ندارد و اگر در یک رقابت عمومی بازنده باشد همه چیز را به آشوب می‌کشد و از بین می‌برد، چرا باید تأیید صلاحیت بشود؟ یا چرا بنا بر مطالبه‌ی او رفراندوم و همه‌پرسی برگزار شود؟! این بزرگترین خیانت به مردم سالاری است.

در نتیجه امتداد همین رویکرد ضددموکراتیک بود که جریان‌های استبدادطلب به خود جرئت دادند که از رفراندوم برای تغییر ماهیت حاکمیت حرف بزنند! این وضعیت مصداق همان ضرب المثل معروف است که می‌گفت «آب که سربالا برود، قورباغه ابوعطا می‌خواند». اصلاً با این کاری نداریم که چگونه ممکن است یک نظام سلطنتی که مشروعیتش را از اسپرم مقدس می‌گیرد، چگونه می‌تواند با سیستم رأی عمومی و همگانی بر سرکار بیاید، اصلاً وارد این وضعیت گروتسک نمی‌شویم.

مسئله این است که حتی اگر رفراندوم هم برگزار شود باز هیچ تغییری در عقاید و رفتار این جماعت نمی‌افتد. ملت ما راه اقتدار و استقلال را انتخاب می‌کنند و این «فاند بگیران» نظام‌های امپریالیستی دوباره «ادعای تقلب» می‌کنند! برای این افراد، به هیچ عنوان رفراندوم راه حل نیست بلکه دستاویزی برای تحت فشار گذاشتن حاکمیت برای گرفتن بودجه‌های جدید و ادامه یافتن «تجارت براندازی» است.