صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
در سالیان اخیر ورزشکارانی بوده‌اند که با وجود موفقیت‌های بسیار در ایران نمک خوردند و نمکدان شکستند؛ آنها به مردم و پرچم کشور خود پشت کردند تا امروز سقوط آزادشان نقل محافل ورزشی باشد.
سارا خادم‌الشریعه در اولین حضور خود با تابعیت اسپانیا در رقابت‌های جام جهانی از یک شطرنج‌باز محجبه اندونزیایی شکست خورد و از دور مسابقات حذف شد. وی که مدال‌های متعددی ذیل پرچم ایران کسب کرده، در مصاحبه‌ای با یک نشریه اسپانیایی گفته بود با داشتن حجاب خود واقعی‌اش نبوده است!
این در حالی است که خادم‌الشریعه زیر پرچم کشورش ایران در رقابت‌های شطرنج سریع و برق‌آسای قهرمانی جهان 2018 که در سن‌پترزبورگ روسیه برگزار شد در بخش سریع با کسب 9 امتیاز از 12 دور رقابت، به مقام نایب قهرمانی دست یافت. وی همچنین موفق به کسب 13 امتیاز از 17 امتیاز ممکن شد و رده دوم رقابت‌های برق‌آسای جهان نیز شد. او پس از کسب دو عنوان نایب قهرمانی جهان در دو بخش سریع و برق‌آسا، توانست عنوان قهرمانی مجموع مسابقات برق‌آسا در سال 2018 را به خود اختصاص دهد.
سیر نزولی خادم‌الشریعه مشابه ورزشکارانی است که با وجود موفقیت‌های بسیار در ایران نمک خوردند و نمکدان شکستند. آنها به مردم و پرچم کشور خود پشت کردند تا به خیال خودشان بیش از همیشه موفق شوند ولی نه تنها این اتفاق رخ نداد بلکه از تکرار همان موفقیت‌های گذشته نیز عاجز ماندند تا امروز سقوط آزادشان نقل محافل ورزشی باشد.
کیمیا علیزاده تنها بانوی ایرانی که در المپیک 2016 ریو موفق به کسب مدال برنز تکواندو شد پس از ترک ایران به هلند و سپس آلمان رفت. با حمایت فدراسیون جهانی تکواندو از ورزشکاران پناهنده، کیمیا علیزاده با درخواست پناهندگی به دولت آلمان و تایید آن در المپیک 2020 توکیو زیر پرچم پناهندگان به میدان رفت و دستش از رسیدن به مدال کوتاه ماند.
او قبل از المپیک نیز در قالب تیم پناهندگان فدراسیون جهانی در مسابقات قهرمانی اروپا حاضر شد اما برابر حریف کرواسی با نتیجه 10 بر صفر شکست سنگینی را متحمل شد و از دور رقابت‌ها کنار رفت. امروز دیگر از کیمیا علیزاده در دنیای حرفه‌ای تکواندو خبری نیست و ورزشکاری که در ایران شانس آن را داشت که چند بار دیگر روی سکوهای جهانی و المپیک برود، با افسوس و اندوه نظاره‌گر مسابقات بین‌المللی باشد.
سعید ملایی دیگر نمونه ورزشکاران ناکام در این عرصه است؛ ملایی در آبان ماه سال ۹۸ پس از پایان رقابت‌های قهرمانی جودوی جهان 2019 در ژاپن از بازگشت به ایران خودداری کرد و راهی آلمان شد و رسما در آن کشور پناهنده شد. او که با هدایت فدراسیون جهانی جودو چنین سناریویی را اجرا کرده بود پس از مدتی تابعیت مغولستان را پذیرفت و برای آن کشور مبارزه کرد.
ملایی پس از پناهنده شدن در مسابقات مسترز چین به میدان رفت که در همان مبارزه نخست خود مقابل حریف ایتالیایی تن به شکست داد و از دور مسابقات کنار رفت. او در مسابقات قهرمانی آسیا 2021 مقابل حریف قرقیزستانی نه چندان قدرتمند خود شکست خورد و از صعود به فینال بازماند. ملایی در المپیک 2020 توکیو نیز با وجود تمام حمایت‌هایی که وزیر صهیونیست به عنوان رئیس فدراسیون جهانی از او به عمل می‌آورد، نتوانست به مدال طلا دست پیدا کند.
یکتا جمالی و پریسا جهان فکریان نیز در وزنه‌برداری آخرین نمونه مهاجرت ورزشکاران بود که نه تنها زندگی ورزشی‌شان پس از ترک وطن بهتر نشد بلکه امروز حتی نام و نشانی از آنها دیده یا شنیده نمی‌شود.
محمد رشنونژاد در جودو، آروین باقری در کاراته، الشن مرادی در شطرنج، پوریا پورابراهیم و محمود زاویه در رشته غریق نجات، شروین پاکدل و سعید فضل‌اولی در رشته قایقرانی، از دیگر ورزشکارانی بودند که راهی کشور دیگری شدند و موفقیت آن‌چنانی هم پس از رفتنشان از ایران به‌دست نیاورند.
اتفاقات عجیب در یکی از رشته‌های رزمی
اخیرا نیز در یکی از رشته‌های رزمی که در دو دهه اخیر نبود ثبات مدیریت در آن مشهود بوده، پس از اغتشاشات 1401 برخی عوامل داخلی با فعالیت گسترده در فضای مجازی و ارتباط با مربیان و ورزشکاران سعی در بحرانی نشان دادن شرایط کشور و در نهایت ترغیب آنها برای کناره‌گیری از تیم ملی و مهاجرت داشتند که این موضوع باید مورد توجه مسئولان ورزش و نهادهای نظارتی قرار گیرد و در صورت نیاز برخورد لازم با این عوامل صورت پذیرد.
بررسی چرایی مهاجرت برخی ورزشکاران
در اینکه چه اتفاقاتی رخ می‌دهد که ورزشکاران ما که عمدتا جوان و سرشار از احساسات هستند در این مسیر قدم برمی‌دارند باید مورد بررسی و تجزیه و تحلیل دقیق قرار گیرد.
در تحلیل ماجرا ابتدا باید به نقش عوامل خارجی اشاره داشت؛ دشمنان قسم‌خورده این آب و خاک همیشه از پیروزی و افتخارآفرینی نخبگان ایران اسلامی- که ورزشکاران نیز جزو آنها هستند- هراس داشته‌اند. به همین دلیل همواره به دنبال راهی برای تضعیف ورزش کشورمان بوده‌اند. دشمنان همان‌گونه که برای جذب نخبگان در عرصه‌های دیگر از جمله علمی و هنری برنامه دارند و از تمام ابزار و امکانات خود استفاده می‌کند برای ورزشکاران نیز تور پهن می‌کنند. آنها از طریق واسطه‌هایشان به برخی ورزشکاران در باغ سبز نشان می‌دهند و پس از جذب‌شان حتی از منظر رسانه‌ای نیز مورد حمایت قرار می‌دهند که سعید ملایی قهرمان پیشین جودوی کشورمان نمونه‌ای از این دست است.
سهل‌انگاری موجود نزد برخی از مدیران ورزشی نیز به دشمنان در اجرای پروژه‌شان کمک می‌کند. این قبیل مدیران که عمدتا با فضا بیگانه هستند و به واسطه ارتباط با فلان وزیر یا مقام بالادستی یک شبه وارد ورزش می‌شوند و درک درستی از شرایط ندارند، با تصمیمات و رفتارهای غلط خود زمینه را برای کوچ ورزشکاران فراهم می‌کنند. انتظار می‌رود در این بخش حساسیت‌ها بیش از گذشته شود و برای سپردن سکان یک فدراسیون به دست افراد، موارد مختلف مورد بررسی نهادهای نظارتی قرار گیرد زیرا تجربه نشان داده که برخی اوقات همین «مدیران اشتباهی آمده به ورزش» خود در زمینه مهاجرت پیش‌قراول می‌شوند که نمونه‌اش حسین ثوری رئیس پیشین فدراسیون بوکس بود که به همراه تیم ملی به اسپانیا رفت و علیه کشورش دروغ‌پراکنی کرد.
در این میان البته نقش رسانه‌ها نیز مهم است، رسانه‌هایی که باید کارکرد واقعی خود را داشته باشند و با فرهنگ‌سازی موجب آشنایی هرچه بیشتر مربیان و ورزشکاران با سنت‌ها و فرهنگ اصیل ایرانی و اسلامی شوند. اما بعضی اوقات نه تنها این‌گونه نمی‌شود بلکه نام برخی خبرنگاران ورزشی نیز در لیست افراد مهاجر قرار می‌گیرد که آخرین آن همین چند روز قبل رسانه‌ای شد!
و سخن پایانی درخصوص خود ورزشکاران است؛ تمام موارد فوق نافی مسئولیت مربیان و ورزشکاران نیست. برای تبدیل شدن به قهرمان ملی علاوه‌بر تلاش، ممارست و استعداد کافی باید سالیان سال حمایت‌های مادی و معنوی صورت گیرد که این حمایت‌ها معمولا از جانب بیت‌المال است. بر همین اساس است که تاکید می‌شود ورزشکارانی که در میادین بین‌المللی حاضر می‌شوند حکم سربازان وطن را دارند و انتظار می‌رود برای اعتلای نام ایران عزیز حتی از جان نیز مایه بگذارند. وقتی نام سرباز به میان می‌آید ناخودآگاه برای بسیاری هشت سال دفاع مقدس تداعی می‌شود؛ روزگاری که سربازان در راه وطن از جان خود گذشتند ولی حاضر نشدند یک وجب از خاک میهن به دشمن برسد؛ همان‌هایی که درباره‌شان به درستی گفته شد: «قهرمانانی که مدالشان پلاکشان شد.»
