رسولان اولوالعزم به چی عزم داشتند؟

سوره طه  آیه ۱۱۵：

و لَقَد عَهِدنا إلي آدَمَ مِن قَبلُ فَنَسِيَ وَ لَم نَجِد لَهُ عَزماً.

و به راستی که ما از پیش به آدم عهدی کردیم پس او اعتنا نکرد و برایش عزم پایداری نیافتیم.

راوی می گوید : امام محمدبن علی باقرالعلوم علیهماالسلام فرمودند：

  أخَذَ اللّهُ الميثاقَ عَلَي النَّبيِّينَ وَ قالَ : ألَستُ بِرَبِّكم؟ قالوا بَلي وَ إنَّ هذا مُحَمَّداً رَسولي و إنَّ عَلِيّاً وَ الأوصياءَ مِن بَعدِهِ وُلاةُ أمري و خُزّانُ عِلمي وَ إنَّ المَهديَّ أنتَصِرُ بِهِ لِديني وَ اُظهِرُ بِهِ دَولَتي وَ انتَقِم بِهِ مِن أعدائي وَ اُعبَدُ بِهِ طَوعاً وَ كَرهاً قالوا أقرَرنا رَبَّنا وَ شَهِدنا وَ لَم يَجحَد آدَمُ وَ لَم يُقِرّ ، فَثَبَتَتِ العَزيمَةُ لِهؤلاءِ الخَمسَةِ فِي المَهديِّ و لَم يَكُن لِآدَمَ عَزيمَةٌ عَلَي الإقرارِ وَ هُوَ قَولُ اللّهِ تَبارَكَ وَ تَعالي : ” وَ لَقد عَهِدنا إلي آدَمَ مِن قَبلُ فَنَسِيَ وَ لَم نَجِد لَهُ عَزماً “قَالَ عَهِدْنَا إِلَیْهِ فِی مُحَمَّدٍ وَ الْأَئِمَّةِ مِنْ بَعْدِهِ فَتَرَكَ وَ لَمْ یَكُنْ لَهُ عَزْمٌ أَنَّهُمْ هَكَذَا وَ إِنَّمَا سُمِّیَ أُولُو الْعَزْمِ أُوْلِی الْعَزْمِ لِأَنَّهُ عَهِدَ إِلَیْهِمْ فِی مُحَمَّدٍ وَ الْأَوْصِیَاءِ مِنْ بَعْدِهِ وَ الْمَهْدِیِّ وَ سِیرَتِهِ وَ أَجْمَعَ عَزْمُهُمْ عَلَى أَنَّ ذَلِكَ كَذَلِكَ وَ الْإِقْرَارِ بِهِ

✴️ خداوند از پیغمبران پیمان گرفت و فرمود : آیا من پروردگارتان نیستم ؟ گفتند : بلی ! و اینکه این محمد رسول من است و اینکه علی ، امیرالمؤمنین است و جانشینان پس از او ، والیان امر من و گنجوران علم منند ، و اینکه مهدی کسی است که به وسیله او برای دینم یاری گیرم و دولتم را بوسیله او آشکار سازم و با او از دشمنانم انتقام گیرم و بوسیله او – به طوع یا کراهت – عبادت شوم ؛
گفتند：پروردگارا اقرار کردیم و شهادت دادیم ؛ ولی آدم نه انکار کرد و نه اقرار نمود ، پس منصب اولوالعزمی برای آن پنج تن – از جهت (اقرار به) مهدی – ثابت شد در حالیکه برای آدم عزمی بر اقرار بر آن نبود ؛ و این است معنی قول خدای تبارک و تعالی : ” و به راستی که ما از پیش به آدم سفارشی کردیم پس او فراموش کرد و برایش عزم و تصمیم پایداری نیافتیم .”
بصائر الدرجات ص٧٠

امام باقر علیه السلام در توضیح همین آیه شریفه چنین می فرماید:

قَالَ عَهِدْنَا إِلَیْهِ فِی مُحَمَّدٍ وَ الْأَئِمَّةِ مِنْ بَعْدِهِ فَتَرَكَ وَ لَمْ یَكُنْ لَهُ عَزْمٌ أَنَّهُمْ هَكَذَا وَ إِنَّمَا سُمِّیَ أُولُو الْعَزْمِ أُوْلِی الْعَزْمِ لِأَنَّهُ عَهِدَ إِلَیْهِمْ فِی مُحَمَّدٍ وَ الْأَوْصِیَاءِ مِنْ بَعْدِهِ وَ الْمَهْدِیِّ وَ سِیرَتِهِ وَ أَجْمَعَ عَزْمُهُمْ عَلَى أَنَّ ذَلِكَ كَذَلِكَ وَ الْإِقْرَارِ بِهِ 

یعنی درباره ی محمد و امامان پس از آن حضرت به او سفارش و عهد دادیم. پس او ترک نمود و تصمیم نگرفت بر اینکه ایشان چنانند و پیامبرانی که اولوالعزم نامیده شده اند بدین جهت است که خداوند درباره ی حضرت محمد علیه السلام و اوصیای بعد از او و بویژه حضرت مهدی و شیوه و روش او به ایشان سفارش کرد. همگی عزمشان کاملا بر این تعلق گرفت که مطلب این چنین است و به آن اقرار و اعتراف کردند.  

کافی، جلد 1، ص 416.

 یا فاطِرُ بِحَقِّ فاطِمَةَ  س عَجِّلْ لِوَلِيِّكَ الفَرَجْ.