صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
در مراسم افتتاحیه بازی‌های کشورهای مشترک المنافع، یک سازه با ارتفاع ۱۰ متری به شکل یک گاو، محور رویداد بود و مناسکی چون آیین تقدیس و پرستش به وضوح با محوریت این موجود عجیب صورت گرفت.
رویداد موسوم به «بازی‌های کشورهای مشترک‌المنافع ۲۰۲۲» از ۲۸ ژوئیه تا ۸ آگوست در شهر بیرمنگام انگلستان برگزار شد. این رویداد ورزشی- فرهنگی که در بین شرکت‌کنندگانی از کشورهای مشترک‌المنافع – کشورهایی که مستعمرات سابق و لاحق استعمار بریتانیا بوده و هستند- می‌شود، در کنار همه اخبار و گزارش‌ها دربارهٔ متن و حواشی آن، امسال به واسطهٔ یک اتفاق عجیب مورد توجه ویژه قرار گرفت.
ماجرا از این قرار بود که در مراسم افتتاحیه این بازی‌ها، یک سازه با ارتفاع ۱۰ متری به شکل یک گاو، محور رویداد بود و مناسکی چون آیین تقدیس و پرستش به وضوح با محوریت این موجود عجیب صورت گرفت.
اگرچه، مطبوعات و رسانه‌های جریان اصلی تلاش کردند با دادن عنوان «گاو خشمگین» تا حدی حضور آن را به سنت‌های قدیمی شهر بیرمنگام ربط دهند، اما خود این رسانه‌ها هم نتوانستند حیرت ها را از ساخت چنین مجسمه ای و انجام چنان مراسم آیینی – که به شدت یادآور آیین‌های دوران بت‌پرستی و پاگانیسم بود- پنهان کنند.
.
ناظران با دیدن تصاویر این مراسم افتتاحیه به سادگی تشخیص می‌دهند که این مراسم هیچ ربطی به ورزش ندارد و دقیقاً حاضران و مشارکت‌کنندگان در میدان، در حال تقدیس و عبادت این گاو عظیم‌الجثه هستند.
.
گاو در سنت یهودی- مسیحی، نماد بسیار آشنایی است و طبق روایت عهد عتیق و تأیید قرآن کریم، خداوند به واسطهٔ نافرمانی‌ها و بهانه‌گیری‌های مستمر بنی اسراییل در اجرای فرامین الهی، ورود به سرزمین مقدس را تا ۴۰ سال بر آنان ممنوع می‌کند و سرگردانی آن‌ها در بیابان (وادی تیه) آغاز می‌شود.
یکی از بزرگ‌ترین گناهان بنی‌اسراییل که خشم الهی را برانگیخت، گرد آمدن این قوم در غیاب موسی (ع) حول «گوساله سامری» و پرستش آن بود. طبق نظر شمار زیادی اسطوره‌پژوهان و دین‌شناسان، گوساله سامری در واقع بتی بود که نماد «بعل»، خدای مورد پرستش بابِلی‌های باستان و شماری از اقوام و مردمان کهن بین‌النهرین و غرب آسیا (از جمله کنعانیان) بوده است. این خدا (در واقع تجسم شیطانی) به واسطهٔ پیوند خوردن با آیین قربانی انسان معروف است.
همین موجود یعنی گاو به بالدار در تمدن فنیقی (که همسایگان عبرانی‌ها و قوم حضرت ابراهیم و حضرت موسی بودند) نیز مورد پرستش بود که با نام «مولوخ» یا «مولِخ» پرستیده می‌شد و به احتمال زیاد همان واژه‌ای است که در دیگر زبان‌های سامی (عبری، عربی) به صورت «مَلِک»(خداوند) می‌شناسیم. نگاره‌هایی باستانی از مجسمه عظیم مولوخ در هیات گاو بالدار وجود دارد که در آن‌ها پرستندگان او، نوزادان خود را در دستان گداختهٔ مجسمه مولوخ می‌گذاشتند و قربانی می‌کردند!
یکی دیگر از مظاهر مولوخ، «جغد» است. هر دوی این نمادها (گاو بالدار و جغد) در محافل سری و شیطان‌پرستی امروز جزو مقدسات هستند و علامت معروف «شاخ شیطان» ظاهراً برگرفته از شاخ مولوخ است. در نوامبر ۲۰۱۹، در نمایشگاهی که در مجموعه تاریخی کُلوسِئوم شهر رُم توسط واتیکان برگزار شد، مجسمه رعب‌آوری از مولوخ در معرض دید بازدیدکنندگان قرار گرفت.
بعل، به عنوان یک سرالگو از خدایان عصر بت‌پرستی، در فرهنگ مصر باستان هم حضور دارد. معروف‌ترین تجلی آن، «آپیس» نام دارد که در واقع تجسم یکی از ایزدان اصلی مصر باستان با نام «اوزیریس» است. نام و ماهیت آپیس هم با قربانی انسان و به خصوص کودکان گره خورده است.
گفته می‌شود بت اصلی «بعل» که بسیار بزرگ بوده، در شهر باستانی «بعلبک» لبنان قرار داشته و اصولاً نام این شهر از همین موجود گرفته شده است. برخی پژوهشگران تاریخ شبه‌جزیره عربستان، بین واژهٔ «بعل» و واژهٔ «هُبل» که یکی از بت‌های اصلی مورد پرستش اهل مکه در دوران جاهلیت بود، تقارن و هم‌راستایی تشخیص داده‌اند. یکی از معروف‌ترین معابد باستانی بعل، معبد شهر پالمیرا در سوریه است که در دوران اشغال خاک سوریه توسط داعش، تصاویر آن در کانون اخبار بود.
در رُم باستان، از مجسمهٔ بعل که درون آن خالی بود، به عنوان ابزار شکنجه یا قربانی انسان استفاده می‌شد، به این ترتیب که قربانی نگون‌بخت را دست و پا بسته به درون این مجسمه می‌گذاشتند و زیر شکم آن آتشی می‌افروختند و انسان بیچاره در آن زنده زنده جزغاله می‌شد و دود از بینی مجسمه بیرون می‌زد. این مجسمه اکنون در «موزه شکنجه» در شهر بروژ بلژیک به نمایش عمومی گذاشته شده است.
یهوه در آیه ۲۱ باب ۱۸ کتاب لاویان می‌گوید:
” و کسی از ذریت خود را برای مولوخ از آتش مگذران و نام خدای خود را بی‌حرمت مساز. من یَهُوَه هستم.”
این نشان می‌دهد که ذبح و سوزاندن فرزند پای بت مولوخ، رسمی ریشه‌دار در بین لاویان (کاهنان بعل) بوده است.
و در آیه ۳۳ باب ۸ کتاب داوران می‌خوانیم:
” و واقع شد بعد از وفات جِدْعُون که بنی‌اسرائیل برگشته، در پیروی بعل‌ها زنا کردند و بعل بَرِیت را خدای خود ساختند.”
در قرآن کریم هم در آیه ۱۲۵ سوره مبارکه صافات آمده است:
“أَتَدْعُونَ بَعْلًا وَتَذَرُونَ أَحْسَنَ الْخَالِقِینَ/آیا بت بعل نام را (خدا) می‌خوانید و خدای بهترین آفریننده عالم را ترک می‌گویید؟”
طبق تفسیر مشهور، این جمله از زبان حضرت الیاس (ع) خطاب به قومش بیان شده که «بعل» را می‌پرستیدند.
البته این ارادت و احترام برای موجودیت‌های اهریمنی باستان، تاکنون هم چندان پنهان از دیده و نظر اهل تحقیق نبوده، منتهی چنان مغزشویی عمومی از طریق رسانه‌ها بر اذهان عموی حاکم شده که خیلی از اوقات عموم مردم حقیقت عیان پیش چشم را می‌بینند و «نمی‌بینند». برای مثال، نماد «وال استریت»، مرکز جغرافیایی نظام سرمایه‌داری حاکم بر دنیا، همین «گاو خشمگین» است که بلاتردید نماد همان گوسالهٔ سامری است که در زمان غیبت حضرت موسی (ع) از قوم خود، بنی‌اسراییل به پرستش آن اغوا شدند و خدای متعال را به فراموشی سپردند.
این که «گوساله‌پرستان» پنهان عصر مدرن که تاکنون زیر نقاب و لعاب سکولاریزم، علم پرستی و پوزیتیویسم منطقی، خود را دشمن هر نوع باور، اعتقاد و سنت کهن جا می‌زدند و بر ریشهٔ هر نوع دین الهی می‌کوبیدند، حال این‌چنین عیان، اعتقادات عمیق و هرگز قطع‌نشدهٔ خود را به نیروهای شریر و شیاطین باستانی عیان کرده و فریاد می‌زنند، به شدت جای تأمل دارد.
