شعر / نور بود و نور بود و نور بود

نور بود و نور بود و نور بود 

  جهان بی حضورش چه مستور بود

 

         ز رخسارش آمد شعاعی ز نور

        وگرنه زمین ظلمتی کور بود

 

         درخشید و آغاز از او شد وجود 

     تمام ورا،ماورا هر چه بود 

 

       زمین زهره شده،زهره آمد پدید

      عدم بود و ظلمت اگر او نبود

 

      ز مهرش به دنیا نشان، مادری

   هم آسیه پرورد هم هاجری

 

   خدیجه ز لطفش شرفیاب شد

   به احمد کفو بر خودش مادری

 

    چنان جلوه گر شد در اعماق، او

  که هر کس خدا را کند جستجو

 

امامت،ولایت و تربیتش   

 ز مجرای انوار او مو به مو

 

در این عمق زهرا شد و فاطمه 

   درافشان و از هر بدی فاصله

 

غذای ملائک همان نور او   

   هر آنکس که با اوست بی واهمه

 

چو کشتی در این عمق پهلو گرفت

   و با خاکیان زمین خو گرفت 

 

ز افلاک آمد به امداد ما   

  ولی عاقبت درد پهلو گرفت

 

کسی که مثالی ز خورشید بود

  و لبخند چمانش امید بود

 

شهابی شد و از دل آسمان 

  خموشید هرچند خورشید بود