نگاه ما به قرآن با چه دیدی باشه؟

در محضر قرآن سوره شعرا

شعراء192 – وَ إِنَّهُ لَتَنْزيلُ رَبِّ الْعالَمينَ
و راستي که اين [قرآن‏] وحي پروردگار جهانيان است‏.
شعراء193 – نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ اْلأَمينُ
«روح الامين‏» آن را بر دلت نازل کرد،
شعراء194 – عَلي قَلْبِکَ لِتَکُونَ مِنَ الْمُنْذِرينَ
تا از [جمله‏] هشداردهندگان باشي‏؛
شعراء195 – بِلِسانٍ عَرَبِيٍّ مُبينٍ
به زبان عربي روشن‏،
شعراء196 – وَ إِنَّهُ لَفي زُبُرِ اْلأَوَّلينَ
و [وصف‏] آن در کتابهاي پيشينيان آمده است‏.
شعراء197 – أَ وَ لَمْ يَکُنْ لَهُمْ آيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَماءُ بَني إِسْرائيلَ
آيا براي آنان‏، اين خود دليلي روشن نيست که علماي بني‏ اسرائيل از آن اطّلاع دارند؟
شعراء198 – وَ لَوْ نَزَّلْناهُ عَلي بَعْضِ اْلأَعْجَمينَ
و اگر آن را بر برخي از غير عرب زبانان نازل مي‏کرديم‏،
شعراء199 – فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ ما کانُوا بِهِ مُؤْمِنينَ
و پيامبر آن را برايشان مي‏خواند به آن ايمان نمي‏ آوردند.
شعراء200 – کَذلِکَ سَلَکْناهُ في قُلُوبِ الْمُجْرِمينَ
اين گونه در دلهاي گناهکاران‏، [انکار را] راه مي‏دهيم‏:
شعراء201 – لا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتّي يَرَوُا الْعَذابَ اْلأَليمَ
که به آن نگروند تا عذاب پردرد را ببينند،
شعراء202 – فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَ هُمْ لا يَشْعُرُونَ
که به طور ناگهاني ـ در حالي که بي‏خبرند ـ بديشان برسد.
شعراء203 – فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ
و بگويند: «آيا مهلت خواهيم يافت‏؟»
شعراء204 – أَ فَبِعَذابِنا يَسْتَعْجِلُونَ
پس آيا عذاب ما را به شتاب مي‏خواهند؟
شعراء205 – أَ فَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْناهُمْ سِنينَ
مگر نمي‏داني که اگر سالها آنان را برخوردار کنيم‏،
شعراء206 – ثُمَّ جاءَهُمْ ما کانُوا يُوعَدُونَ
و آنگاه آنچه که [بدان‏] بيم داده مي‏شوند بديشان برسد،
شعراء207 – ما أَغْني عَنْهُمْ ما کانُوا يُمَتَّعُونَ
آنچه از آن برخوردار مي‏شدند، به کارشان نمي‏آيد [و عذاب را از آنان دفع نمي‏کند]؟
شعراء208 – وَ ما أَهْلَکْنا مِنْ قَرْيَةٍ إِلاّ لَها مُنْذِرُونَ
و هيچ شهري را هلاک نکرديم مگر آنکه براي آن هشداردهندگاني بود.
شعراء209 – ذِکْري وَ ما کُنّا ظالِمينَ
[تا آنان را] تذکر [دهند]؛ و ما ستمکار نبوده‏ ايم‏.
شعراء210 – وَ ما تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّياطينُ
و شيطان ها آن را فرود نياورده ‏اند.
شعراء211 – وَ ما يَنْبَغي لَهُمْ وَ ما يَسْتَطيعُونَ
و آنان را نسزد و نمي‏توانند [وحي کنند].
شعراء212 – إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ
در حقيقت آنها از شنيدن‏، معزول [و محروم‏]اند.
شعراء213 – فَلا تَدْعُ مَعَ اللّهِ إِلهًا آخَرَ فَتَکُونَ مِنَ الْمُعَذَّبينَ
پس با خدا، خداي ديگر مخوان که از عذاب‏ شدگان خواهي شد.
شعراء214 – وَ أَنْذِرْ عَشيرَتَکَ اْلأَقْرَبينَ
و خويشان نزديکت را هشدار ده‏.
شعراء215 – وَ اخْفِضْ جَناحَکَ لِمَنِ اتَّبَعَکَ مِنَ الْمُؤْمِنينَ
و براي آن مؤمناني که تو را پيروي کرده‏ اند، بال خود را فرو گستر.
شعراء216 – فَإِنْ عَصَوْکَ فَقُلْ إِنّي بَري‏ءٌ مِمّا تَعْمَلُونَ
و اگر تو را نافرماني کردند، بگو: «من از آنچه مي ‏کنيد بيزارم‏».
شعراء217 – وَ تَوَکَّلْ عَلَي الْعَزيزِ الرَّحيمِ
و بر [خداي‏] عزيزِ مهربان توکل کن‏،
شعراء218 – الَّذي يَراکَ حينَ تَقُومُ
آن کس که چون [به نماز] برمي‏ خيزي تو را مي‏بيند،
شعراء219 – وَ تَقَلُّبَکَ فِي السّاجِدينَ
و حرکت تو را در ميان سجده‏ کنندگان [مي‏نگرد].
شعراء220 – إِنَّهُ هُوَ السَّميعُ الْعَليمُ
او همان شنواي داناست‏.
شعراء221 – هَلْ أُنَبِّئُکُمْ عَلي مَنْ تَنَزَّلُ الشَّياطينُ
آيا شما را خبر دهم که شياطين بر چه کسي فرود مي‏ آيند؟
شعراء222 – تَنَزَّلُ عَلي کُلِّ أَفّاکٍ أَثيمٍ
بر هر دروغزن گناه کاري فرود مي ‏آيند،
شعراء223 – يُلْقُونَ السَّمْعَ وَ أَکْثَرُهُمْ کاذِبُونَ
که [دزدانه‏] گوش فرا مي‏دارند و بيشترشان دروغ گويند،
شعراء224 – وَ الشُّعَراءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغاوُونَ
و شاعران را گمراهان پيروي مي‏کنند.
شعراء225 – أَ لَمْ تَرَ أَنَّهُمْ في کُلِّ وادٍ يَهيمُونَ
آيا نديده ‏اي که آنان در هر واديي سرگردانند؟
شعراء226 – وَ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ ما لا يَفْعَلُونَ
و آنانند که چيزهايي مي‏گويند که انجام نمي‏دهند.
شعراء227 – إِلاَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ وَ ذَکَرُوا اللّهَ کَثيرًا وَ انْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ ما ظُلِمُوا وَ سَيَعْلَمُ الَّذينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ
مگر کساني که ايمان آورده و کارهاي شايسته کرده و خدا را بسيار به ياد آورده و پس از آنکه مورد ستم قرار گرفته‏اند ياري خواسته ‏اند. و کساني که ستم کرده ‏اند به زودي خواهند دانست به کدام بازگشتگاه برخواهند گشت‏.