حجت الاسلام سید مهدی سجادی- شب اول محرم – خلایق بر مصائب حسین بن علی(ع)خون گریست

 

امام جعفرصادق (علیه السلام ) رو به زراره ودیگر افراد حاضر در آن مجلس نمود سپس فرمودند :

یَا زُرَارَهُ إِنَّ السَّمَاءَ بَکَتْ عَلَى الْحُسَیْنِ ع أَرْبَعِینَ صَبَاحاً بِالدَّمِ وَ إِنَّ الْأَرْضَ بَکَتْ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً بِالسَّوَادِ وَ إِنَّ الشَّمْسَ بَکَتْ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً بِالْکُسُوفِ وَ الْحُمْرَهِ وَ إِنَّ الْجِبَالَ تَقَطَّعَتْ وَ انْتَثَرَتْ وَ إِنَّ الْبِحَارَ تَفَجَّرَتْ وَ إِنَّ الْمَلَائِکَهَ بَکَتْ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً عَلَى الْحُسَیْنِ ع وَ مَا اخْتَضَبَتْ مِنَّا امْرَأَهٌ وَ لَا ادَّهَنَتْ وَ لَا اکْتَحَلَتْ وَ لَا رَجَّلَتْ حَتَّى أَتَانَا رَأْسُ عُبَیْدِ اللَّهِ بْنِ زِیَادٍ لَعَنَهُ اللَّهُ وَ مَا زِلْنَا فِی عَبْرَهٍ مِنْ بَعْدِهِ …

ای زراره همانا آسمان بر مصائب وارده بر حسین بن علی چهل بامداد خون گریست و همانا زمین بر مصائب وی چهل بامداد اشک سیاه ریخت و سیاه پوش گردید و همانا خورشید چهل روز گرفتار کسوف (گرفتگی) شد و چهره خشم و نقاب خونین برخود گرفت و همانا برخی کوهها قطعه قطعه شده و تبدیل به تکه‌های ریز و کوچک شدند و همانا دریاها متلاطم و پر امواج شده و و وضعیت خشمناکی بر خود گرفتند و نیز فرشتگان الهی چهل روز بر مصائب حسین بن علی(ع) گرییدند و اشک ریختند. و همانا پس از شهادت سالار شهیدان هیچ زنی از اهل بیت ما به نشانه شادی آرایش ننمودند و بر موهایشان شانه نبردند و آن را خضاب نکردند و چشم‌های خویش را سرمه ننمودند تا آنگاه که فرجام ستمکاران صحنه کربلا روشن شد و چون سر عبیدالله بن زیاد را که توسط مختار بن ابی عبیده ثقفی (ره) جدا شده بود و در مرآ و منظر مردم قرار گرفت مصائب و تألمات روحی کم شد، لکن حالت حزن و غم بر ما برای انعکاس صحنه کربلا و عبرت گرفتن دیگران برای همیشه ادامه یافت …

کامل الزیارات، ابن قولویه، ص۸۱ ؛ بحارالانوار، ج۴۵، ص۲۰۶، ح۱۳

 

عن المنتخب روی عن الصادق(ع) : أنه إذا کان هلّ هلال عاشوراء اشتد حزنه و عظم بکاؤه علی مصائب جده الحسین‌(ع) و الناس یأتون علیه من کل جانب و مکان و یعزونه بالحسین(ع) و ینوحون علی مصاب الحسین(ع)، فإذا فرغوا من البکاء یقول لهم: أیها الناس… اعملوا أن الحسین(ع) حیّ عند ربّه یرزق من حیث یشاء، و هو دائماً ینظر إلی موضع معسکره و مصرعه و من حلّ فیه من الشهداء، و ینظر إلی زواره و الباکین علیه و المقیمین العزاء علیه و هو أعرف بهم و بأسمائهم و أسماء آبائهم و بدرجاتهم و منازلهم فی الجنه و إنه لیری من یبکی علیه فیستغفر له ویسأل جده و أباه و أمه و أخاه أن یستغفروا للباکین علی مصابه و المقیمین عزائه..

در احوال امام صادق(ع) روایت شده است که آن حضرت از زمانی که هلال ماه محرم دیده می‌شد، غم و حزنش شدت می‌گرفت و گریه‌هایش بر مصائب جدش حسین(ع) زیاد و شدید می‌شد و مردم از هر سو و هر مکان به نزد او می‌آمدند و او را بر مصیبت امام حسین(ع) تعزیت می‌دادند و به همراه او بر مصائب آن حضرت نوحه‌گری و عزاداری می‌کردند.
هنگامی که عزاداری و گریه‌ی آنها تمام می‌شد، آن حضرت خطاب به آنان می‌فرمودند: ای مردم!… بدانید که امام حسین(ع) در نزد پروردگارش زنده است و هرگونه که بخواهد روزی داده می‌شود و او همواره به محل لشگرگاهش و مکان شهادتش و شهدایی که در آنجا مأوی گرفته‌اند، نظر می‌کند و به زائرین خود و کسانی که بر او گریه می‌کنند و کسانی که برای او عزاداری برپا می‌کنند، نظر می‌کند و او داناتر است به ایشان و نامهای ایشان و نامهای پدرانشان و به درجات و جایگاههای آنها در بهشت و او هر آینه کسی را که برایش گریه می‌کند می‌بیند، پس برای او طلب مغفرت می‌کند و از جد خود و پدر خود و مادر خود و برادر خود می‌خواهد که برای گریه‌کنندگان در مصیبتش و برپاکنندگان عزاداریش طلب مغفرت کنند.