صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
انتخابات ریاست جمهوری 1400، از یک منظر، انتخابات عجیب و متفاوتی است. تنها سه ماه مانده به ثبت نام نامزدهای این انتخابات و هنوز در میان هیچ یک از گروهها و جریانات سایسی کشور، یک نامزد قطعی مورد توجه وجود ندارد. فضای رسانه ای و اجتماعی کشور به شدت نسبت به این انتخابات سرد و بی توجه است. شاید در دوره های گذشته انتخابات ریاست جمهوری هیچگاه تا این حد با سردی و عدم مشخص بودن نامزدها و کاندیداهای اصلی مواجه نبوده‌ایم. همه جریانات در حال گمانه‌زنی و سعی و خطا روی نامزدهای مختلف هستند.
ضرورت معرفی کابینه ها در انتخابات
اما طی یکی دو هفته اخیر یک اتفاق حاشیه ای در فضای رسانه ای انتخابات افتاد که شاید در نوع خود بی سابقه بود و البته کم کم به مهمترین اتفاق انتخاباتی روزهای اخیر تبدیل شد و به متن گپ و گفتها و گعده‌های انتخاباتی راه پیدا کرد.
معرفی اعضای کابینه به همراه نام نامزد ریاست جمهوری مساله ای بود که شاید از انتخابات سال 96 و تا حدی هم در سال 92 زمزمه هایش در رسانه ها پیچید. برخی جریانات سیاسی تاکید داشتند مردم در معرض انتخاب یک دولت هستند نه فقط یک رئیس جمهور؛ پس مناسبتر است نامزد ریاست جمهوری، دولت و کابینه اش را هم معرفی کند تا مردم قضاوت و انتخاب بهتری در میان نامزدها داشته باشند.
این پیشنهاد از جهتی مهم و قابل توجه بود که سابقه افراد منتخب به عنوان رئیس جمهور نشان داده بود اکثر آنها برخی ناکارآمدیهای خود را به تحمیل برخی افراد به کابینه و نداشتن فرد مناسب در یک وزارتخانه حواله می دادند. از سوی دیگر مردم هم در بسیاری از موارد مشاهده کردند، نامزد منتخب آنها بر خلاف تصورشان، کابینه خود را بر اساس سهمیه بندی قدرت و قبیله گرایی می چیند و کارآمدی اولویتی برای رئیس دولت ندارد.
فارغ از اینکه به لحاظ قانونی نمی توان به یک کابینه رای داد و توقع داشت رئیس جمهور منتخب همان افراد معرفی شده در انتخابات را به عنوان اعضای دولت به مجلس معرفی کند و همچنین فارغ از نقش مجلس در تایید و رد اعضای کابینه، این اقدام بیشتر یک کار نمادین تلقی می شد که شاید تعهدی اخلاقی برای فرد منتخب ایجاد کند و از سوی دیگر شناخت مردم را نسبت به نوع نگاه نامزد به مسائل مختلف کشور بیشتر و بهتر کند تا انتخابی منطقی تر و عقلانی تر صورت گیرد.
اما در همین حد هم هیچگاه در انتخاباتها این اتفاق نیفتاد؛ تا اینکه طی هفته های اخیر در فضای مجازی لیستهای متعددی از کابینه برخی چهره های در مظانّ نامزدی ریاست جمهوری منتشر شد. لیستها و اسامی ای که سر و صدای زیادی لااقل در فضای مجازی ایجاد کرد.
بازی مبتذل با ليست كابينه ها!
اما کنار هم قرار دادن این لیستها و نگاهی گذرا به اسامی و چهره ها نشان می دهد این اقدام بیشتر از آنکه در راستای تسهیل انتخاب عقلانی تر مردم باشد و از سوی نامزدهای مورد اشاره در لیستها صورت گرفته باشد، همگی از یک اتاق عملیات روانی برای به ابتذال کشاندن مساله معرفی کابینه نامزدهای ریاست جمهوری و تخریب برخی مفاهیم ارزشمند مانند دولت جوان و حزب اللهی نشر پیدا کرده است.
تقریبا با اطمینان می توان گفت هیچکدام از لیستهای منتشر شده توسط طرفداران و نزدیکان نامزدهای مطرح شده نوشته نشده اند. برخی از این افراد حتی هنوز خودشان جمع بندی نهایی برای شرکت در انتخابات ندارند. ابتذال این لیستها تا جایی پیش رفت که جوانان فعال فضای مجازی با انتشار کابینه های طنز به تمسخر این فهرستها روی آوردند؛ کابینه هایی متشکل از چهره ها و شخصیتهای سریالها و فیلمهای تلویزیون و سینما، چهرهه های فعال در فضای مجازی و …
اما کدام اتاق عملیات روانی اقدام به این لیست بازی مبتذل کرده است؟ برای پاسخ به این سوال اولا باید سوابق جریانات در این گونه اقدامات را بررسی کرد و ثانیا باید دید چه جریانی از نرفتن فضای انتخابات به سمت عقلانیت و منطق سود می برد؟
طبیعتا در انتخابات پیش رو اگر فضای انتخاب مردم یک فضای عقلانی و منطقی و مبتنی بر تجربه گذشته باشد، مقصران و عاملان وضعیت ناکارآمد موجود هیچ جایی در بین گزینه های منتخب مردم نخواهند داشت. همان افرادی که در انتخابات 96 هم علی رغم عیان بودن ناکارآمدی مفرطشان برای مردم، تنها با عملیات روانی، ایجاد دو قطبی های کاذب، هوچی گری، شایعه پراکنی و اقداماتی از این قبیل دوباره توانستند رای جمع کند.
همان جریانی که در سال 88، جشن بزرگ ملی را به یک تلخی خسارت بار تبدیل کردند؛ همان جریانی که در سال 84 انواع و اقسام تهمتها، تخریبها، دروغها و شایعات را علیه نامزد رقیب به کار گرفتند.
همانهایی که ید طولایی در شب نامه نویسیهای شب انتخاباتی، نظرسازیهای جعلی شب انتخاباتی و ایجاد دعواهای ساختگی فرهنگی و اجتماعی شب انتخاباتی دارند؛ دعواهایی مضحکی که اگر خارج از فضای انتخابات به آنها نگاه شود جز خنده نتیجه ای برای مشاهده گر ندارد اما در شب انتخابات به یک عامل تعیین کننده در سرنوشت یک ملت تبدیل می شود. دعواهایی مثل دیوار کشی در خیابان، جدا کردن آسانسور زنان و مردان و …
این اتاق عملیات روانی اصلاح طلب در طول هشت سال عمر این دولت هم هر گاه فشار گرانی و معیشت زندگی را بر مردم تنگ کرد، با حاشیه سازی و جنجال بر سر موضوعات بی اهمیت یا در درجه چندم اهمیت، تلاش کرد دولت را از تیررس انتقادات دور کند. عجیب آنکه شخص رئیس جمهور هم بارها خواسته یا ناخواسته در پازل این حلقه عملیات روانی نقش آفرینی کرد. آخرین نمونه از این حاشیه سازیها هم ماجرای اقدام دور از اخلاق چند موتور سوار در یک شهرستان در روز 22 بهمن است که حالا دوباره توسط همین اتاق عملیات روانی به مساله اول کشور تبدیل شده است تا باز هم کوتاهی های دولت در پیدایش چنین فضایی در میان برخی از مردم فراموش شود و کسی نپرسد که آیا این جماعت موتور سوار فرهنگ توهین کردن را از فلان مسئول دولتی ندیده اند؟ آیا برخورد با ان مسئول توهین کننده را هم دیده اند؟
علی ایحال به ابتذال کشاندن ارائه لیست کابینه هم به غیر عقلانی شدن و هیجانی شدن فضای انتخابات کمک می کند تا حاشیه ها بر متن غلبه کرده و ریشه و علت ناکارآمدیها در معرض قضاوت قرار نگیرند و هم تا حد قابل توجهی بر ذهن بخشهای قابل توجهی از مردم تاثیر گذار خواهد بود و این لیستها را باور خواهند کرد و ضعفها و نقاط سیاه لیستها را به پای نامزد نوشته شده در راس لیست خواهند نوشت.
چرا علی لاریجانی لیست نداده!؟
شواهد جالبی هم در روند انتشار این لیستها وجود دارد که نشان می دهد پای اصلاح طلبان و حامیان دولت در کار است. از اینکه ابتدا فهرستهای مربوط به جریان انقلابی منتشر می شود، مفاهیم مقدسی مانند دولت جوان و حزب اللهی که مورد تاکید رهبر انقلاب به عنوان راه علاج مشکلات کشور بوده، به ابتذال کشیده می شود و اتفاق عجیبی که برای همه افراد مطرح و غیر مطرح در مظان نامزدی لیست معرفی می شود به جز شخصی مانند علی لاریجانی که به طور جدی به عنوان نامزد مورد حمايت دولت و اصلاح طلبان در انتخابات 1400 مطرح است!
