صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
این قلم در قالب خاطره ای شخصی، به بیان آنچه در فقره مناظره گریزی دکتر عبدالکریم سروش با زنده یاد آیت الله محمد تقی مصباح یزدی، خود شاهد بود، پرداخت.
در پی آن، دوستانی چند خبر آوردند که: آقای سروش در پی رحلت استاد مصباح، روایتی متفاوت از آنچه در کپشن دیروز و البته به صحت گفته شده بود، به زبان آورده است.
فایل صوتی او را که گشودم، گذشته از رایحه نامطبوع کین ورزی و اشتلم گویی نسبت به آن اندیشمند راحل-که دلایل تاریخی آن را می دانم- وی را دچار نوعی نسیان و پیرمغزی نیز دیدم!
او مدعی است که در پی مناظره طلبی مصباح و شاگردانش، از سوی وزارت اطلاعات احضار شده و هشدار شنیده است که: باید در برابر این دعوت سکوت کند و وی مظلومانه در این فقره، مجبور به سکوت شده است!…در این باره نکاتی چند قابل اشارت است:
آیا حافظه آقای سروش تا این حد پاک شده است که اکنون نمی داند در پاسخ به دعوت استاد به مناظره، نه تنها سکوت نکرد که به بهانه هایی چون: فقدان متن مکتوب برای استناد و احتراز مصباح از مطالعه کتاب و روزنامه، متمسک شد؟
آیا آقای سروش با جسارت و بی پروایی معهود خود، نمی توانست به راحتی اعلام کند: از مناظره با استاد منع شده است؟ به همین سهولت؟ اعلام صادقانه این نکته، آبرومند تر بود یا پای متن مکتوب و عدم مطالعه کتاب و روزنامه را به میان کشیدن؟ مثلا امروز که صادق زیبا کلام می گوید: از سوی نهادهای امنیتی، از مصاحبه با بی بی سی و ایران اینترنشنال و…الخ منع شده، کسی گریبان او را می گیرد؟
سروش در پایان گفتار پرعداوت خود در باره مصباح، به جماعتی اشاره می کند که به باورهای القایی و اولیه خود باقی می مانند و حتی علم نیز، آنان را از آنها فارغ نمی کند! به باور من یکی از این سنخ افراد، خود اوست!
در این باره خاطره ای از مرحوم استاد، به یادم آمد. ایشان به صاحب این قلم گفت: “پیش از انقلاب و برای انجام چند سخنرانی، به لندن رهسپار شدم و در آنجا، آقای سروش را دیدم. او در آن روزها، جزوه ای در دست داشت از فروکاهندگان آن دوره وحی به مجاز و رویا و…الخ! این فرد از همان دوره با این افکار اُنس داشت و نهایتا نتوانست گریبان خود را از قبضه اینگونه بافته ها برهاند و نهایتا تا امروز نیز، همان ها را بازپروری و بازگویی می کند!”
