صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
اماما!
اندک زمینی است که مزرعه دنیای دیگری باشد.
ما محدود شده‌ایم در دایره بسته‌ای که از تعلقات بیهوده تنیده‌ایم.
مزارع جای خود را به دایره‌های تنگ و تیره داده است.
دایره‌هایی که به حفره‌های عمیق در زمین منتهی می‌شود.
دنیای سختی است، دنیای حفره‌ها.
آب، مرداب می‌شود و هوا آلوده. دانه در نطفه خفه می‌شود و پرنده مردنی.
ما به امید پرواز تاب آورده‌ایم.
دستی باید، دمی باید و منجی که حصارها را کنار زند
و رودها را به مزارع برساند تا دوباره بتوانیم زندگی را از نو کشت کنیم.
اماما! رجعت کن.
از نو کاروان بساز و ما را به النَّاسِ در “لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ” برسان.1 ابراهیم
