قافله سالار/ اربعین

اربعین
صبح روییده است، صبحی پُر امید،
به عرش آسمان، رخشنده تر خورشید میتابد،
و مالئک، گشوده بال گِرد حَرم میگردند.
از اقیانوس ژرف محمّد، از بلندای هفت آسمان،
رحمت گستردهی رحمت للعالمین، میبارد همچو باران بر زمین.
امیرالمومنین علی، با روشن کردن راه، صراط را بر پهنهی آسمان حَک کرده است.
فاطمه از فراز ملکوت، نصرتش را بر زمین گسترده است،
و حسین، این یگانه امام هر عصر و هر زمان، بار دیگر رُخ نموده است،

شیفتگان نور و طالبان حق و عاشقان حسین، در اقصا نقاط زمین فریاد میزنند،
ای چشمهی نور، ای صاحب نور، ای هادی نور، ای نور خدا، سالم!
سالم موالی ما!
موالی ما!
ما رنج دیدهایم، درد کشیدهایم، خون دل خوردهایم،
ما در فراق مهدی موعود محنت چشیدهایم،
موالی ما!
ای گوهر جاودان فرا روی بشر،
ای فرزند مکه و منا، ای فرزند راههای روشن خدا،
حال ما را ببین!
دیوارهای قطور جهل و خودخواهی و کفر و نفاق بار دیگر قد کشیده است،
مسجد االقصی، در اشغال سامری است،
مسجد الحرام در دست ابولهب،
سردمداران عرب، این نامردُمانِ امت رسول، دست در دست طاغوت و سامری،
گردنکش و قداره بند، تیغ در کَفاند، مَستند و وحشیاند این بی ریشههای بی اصل و بی نسب.
این حال ماست!
ما شیعیان علی، ما پابرهنگان و مستضعفان اهل زمین،
تا به کی آه کشیم، ناله کنیم، مویه و گریه سردهیم؟
تا به کی این همه ظلم، این همه درد، این همه رنج، این همه هجران را تحمل کنیم؟
تا به کی در انتظار مهدی موعود و رَجعتات لحظه شماری کنیم؟
موالی ما!
ما محبین منتظر، اهل حضوریم، مرد مِیدانیم، الف نمیزنیم،
ما همچو اهل مدینه و مکه و کوفه و بصره و شام،
در حق اهل بیت رسول، کوتاهی نمیکنیم، بد عهدی نمیکنیم!
سالها فِراق و دوری،
سالها تظلم و دادخواهی، دِگر بس است،
سالها گریه و ندبه، سالها استغاثه و فریاد بس است،
نوحه و آه فِراق دِگر بس است،
تا به کی اشک ریزان در فغان فریاد زنیم؛
أَیْنَ الْحَسَنُ أَیْنَ الْحُسَیْنُ؟ أَیْنَ أَبْناءُ الْحُسَیْنِ؟
تا به کی فریاد کنیم،
أَیْنَ بَقِیََّةُ اللََّهِ؛ … أَیْنَ بَقِیََّةُ اللََّهِ؛

تا به کى سرگشته و حیران و چشم انتظار روز را شب کنیم؟
تا به کی ضجّه زنان و سینه چاک به سوز دل فریاد کنیم،
أَیْنَ الطَّالِبُ بِدَمِ الْمَقْتُولِ بِکَرْبَالءَ؟
کجاست فرزند نبیِّ مصطفى؟ کجاست فرزند على مرتضى؟
موالی ما!
این حال ماست!
حال ما را ببین!
بغضِ نهفته در دلمان هر دم شراره میکشد،
دلشکسته و رنجور گشته و طاقت از کف دادهایم،
به قطره قطره خون شش ماههای که به آسمان ودیعه دادهای،
ما را دریاب!
ما را دریاب موالی ما! که دیگر بس است.
در میان آه و نالهی پیر و جوان و زن و مردِ مُحب حسین،
از هر قوم و هر نژاد،
پرتوی از نور احیاگر دین رسولاهلل، یکباره ز کربال اوج گرفت،
پهنای زمین و زمان را در برگرفت،
مالئک گِرد حرم همراه نور حسین به آسمان عروج کردند،
آیهای از قرآن، در پهنهی آسمان شکل گرفت،
وَ قَضَیْنا إِلى بَنی إِسْرائیلَ فِی الْکِتابِ لَتُفْسِدُنَّ فِی اْألَرْضِ مَرَّتَیْنِ وَ لَتَعْلُنَّ عُلُوًّا کَبیرًا
و در کتاب آسمانی]شان[ به فرزندان اسرائیل خبر دادیم که: »قطعاً دو بار در زمین فساد خواهید کرد، و قطعاً به
سرکشی بسیار بزرگی برخواهید خاست. « )1(
فَإِذا جاءَ وَعْدُ أُوالهُما بَعَثْنا عَلَیْکُمْ عِبادًا لَنا أُولی بَأْسٍ شَدیدٍ فَجاسُوا خِاللَ الدِّیارِ وَ کانَ وَعْدًا مَفْعُوالً
پس آنگاه که وعده ]تحقَّق[ نخستین آن دو فرا رسد، بندگانی از خود را که سخت نیرومندند بر شما میگماریم، تا
میان خانهها]یتان برای قتل و غارت شما[ به جستجو درآیند، و این تهدید تحقَّقیافتنی است.)2(
دِگر بار کربال نور باران شد،
نور دیگری همراه مالئک سوی آسمان ساطع شد،
آیه دیگری در دل آسمان نقش گرفت،
یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا مَنْ یَرْتَدَّ مِنْکُمْ عَنْ دینِهِ فَسَوْفَ یَأْتِی اللَّهُ بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنینَ أَعِزَّةٍ عَلَى
الْکافِرینَ یُجاهِدُونَ فی سَبیلِ اللَّهِ وَ ال یَخافُونَ لَوْمَةَ الئِمٍ ذلِکَ فَضْلُ اللَّهِ یُؤْتیهِ مَنْ یَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلیمٌ
ای کسانی که ایمان آوردهاید، هر کس از شما از دین خود برگردد، به زودی خدا گروهی ]دیگر[ را میآورد که
آنان را دوست میدارد و آنان ]نیز[ او را دوست دارند. ]اینان[ با مؤمنان، فروتن، ]و[ بر کافران سرفرازند. در راه
اربعین است، اربعین حسین.
توفیق یافتگان حضور، دلداده و پُرشور گِرد حَرم میچرخند،
جاماندگان و محرومان حضور در کربالی حسین،
چشم گریان و دل پریشان و با بغض خُفته در گلو،
محزون و غمزده و آشفته حال، در اقصا نقاط زمین، نظر به کربال دارند،
جاماندگان حضور، بیقرار و پُرنیاز، در شهر و دیار خود زبان به شِکوه گشوده اند،
شِکوه از غم فراق و بازماندن از حضور،
شِکوه از طاغوت و خودبزرگ پنداران زمین،
شِکوه از فرعون و قارون و نمرود و بلعمباعورهای روزگار،
شِکوه از نوادگان سامری، صهیونیستهای کودککُش از قوم یهود،
شِکوه از بازماندگان بوسُفیان، وهابیهای بیشعور از قوم عرب،
شِکوه از قتل و پیکر غرقه به خون و تکه تکه کودکان و مردم یمن،
شِکوه از ظلم و جور و قتل و تاراج اهل زمین،
شِکوه از هر آنچه راه سعادت بشر را سد نموده است.
خدا جهاد میکنند و از سرزنش هیچ مالمتگری نمیترسند. این فضل خداست. آن را به هر که بخواهد میدهد، و
خدا گشایشگر داناست.3
با درخشش نور آیات بر پهنای آسمان،
غم فراق از دل جاماندگان کربال زُدوده شد،
عشق جوشید، امید رویید، زندگی جاری شد،
در دریای بیکران نور حسین،مردمانِ تن و جان شسته و بی ادعا و بی ریا،
در انتظار ظهور مهدی حسین، گوش سپردند به مسجدالحرام،
تا از کنار کعبه، قائم آل محمّد ندا کند؛
الا یا اَهلَ العالَم اَنَا الِامام القائِم.
»آگاه باشید ای اهل عالم که منم امام قائم.«
اَلا یا اَهلَ العالَم اَنَا الصَّمصامُ المُنتَقِم.
»آگاه باشید ای اهل عالم که منم شمشیر انتقام گیرنده.«
اَال یا اَهلَ العالَم اِنَّ جَدِی الحُسَین قَتَلُوهُ عَطشاناً.
»آگاه باشید ای اهل عالم که جدّ من حسین را تشنه کام کُشتند.«
دلدادگان حسین، به ندای منتقم خون حسین، یک صدا فریاد زدند؛
لبیک یا حسین! لبیک یا حسین!
یا حسین! برای همیشه با تو میمانیم.
میمانیم برای لقاء با حسین،
میمانم تا زمانی که یگانهی دوران، حسین بن علی باز گردد!
اَشْهَدُ اَنَّى بِکُمْ مُؤْمِنٌ وَ بِاِیابِکُمْ مُوقِنٌ. 4x
»گواهى دهم که من به شما ایمان دارم، و به بازگشت شما یقین دارم.«

ً………………………….
مجتبی فرآورده

1 – اسرا . آیه 2 4 – اسرا . آیه 3 5 – مائده آیه 4 54 – فرازی از زیارت اربعین

قافل