عشق در دیوان حافظ

عشق در دیوان حافظ . ۴۱
عشقت…، رسد به فریاد…، گر خود…، بِسانِ حافظ…!
قرآن…، ز بَر بخوانی…، در چارده روایت…!
دیوان حافظ . غزل شماره ۹۴

این…، بیتِ آخرِ غزلی است که حافظ در آن…، نکته دانِ عشق را، به شنیدنِ حکایت…، دعوت می کند…!
گر نکته دانِ عشقی…، بشنو تو این حکایت…!
در این بیت…، انگار کسی درباره ی “عشقت رسد به فریاد” که احتمالاً یکی از مراحلِ عشق است…، چیزی نگفته…، بلکه اختلافِ نظر…، پیرامونِ ۱۴ روایت است…!
گروهی با استناد به ظاهرِ موضوع…، قرّاءِ سبعه و قرائتِ هفتگانه ی قرآن را مطرح کرده و بر پایه ی آن…، به قرائتِ ۱۴ گانه رسیده اند…!
گروهی هم با بهره گیری از آن…، باورِ مذهبی حافظ به چهارده معصوم علیهم السلام را مطرح نموده اند…! که این نوعِ برداشت و تعابیر…، محلّ منافشه ی آنان نیز شده است…!
ولی صرفنظر از تعابیرِ بالا…، به نظرم در این غزل…، که نکاتِ لطیف و دقیقِ کربلایِ حسینی در آن به اوج رسیده…، حافظ با طرحِ نکته ی به فریاد رسیدنِ عشق…؛ حرف را از دایره ی پنهان بودنِ آن، بیرون آورده…، و عشق را در این مرحله، آشکار و بازاری کرده است…!
اگر بپذیریم که چهارده معصوم علیهم السلام…، هر یک به صورتِ جداگانه…، مصداقِ اَتمَّ قرآنِ مجسّم می باشند…، که هستند…؛ پس تفاوتِ سیره ی آن بزرگواران در دورانِ امامت، یعنی قرائتی از قرآن در زمان و مکان مشخص…، که حاصل جمعِ آن نیز…، قرآنِ چهارده معصوم علیهم السّلام است، بدون هیچ کم و کاست…!
باور به این حقیقت است که عشق را به مرحله ی فریاد می رساند، که فرمود؛
الْحَسَنُ وَالْحُسَیْنُ اِمامانِ قاماً اَوْ قَعَداً…!

والله اَعلَم…!