صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
در ایران از چپ تا راست، از اصلاح‌طلب تا اصولگرا، از اپوزیسیون تا مدافع نظام، و به صورت نمادین از تاجزاده تا رائفی‌پور، همه باور کرده‌اند که ترامپ به مذاکره با ایران برای پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا نیاز دارد. فارغ از موافقت یا مخالفت با مذاکره، این باور اساسا غلط و محصول نشناختن سیاست آمریکاست.
سیاست خارجی سهم ناچیزی در انتخابات دو هزار و بیست دارد و ایران جزو بیست موضوع اول مورد بحث افکار عمومی آمریکا هم نیست. و جاییکه سیاست خارجی موضوع داغ انتخابات دو هزار و بیست میشود هم مربوط به چین است. چرا که آینده شغلی و معیشتی مردم آمریکا مستقیما متاثر از جنگ تجاری ترامپ و چین است. چرا که کشاورز ویرجینیا و کارگر اوهایو میداند هر توییت ترامپ درباره جنگ تعرفه‌ها با چین می تواند او را بیکار کند یا نکند.
در زمینه امنیت ملی هم اگر بحثی بتواند افکار عمومی آمریکا را درگیر کند، که با این حجم از مشکلات داخلی آمریکا بعید میدانم، این سهم به کره شمالی و روسیه میرسد.
پذیرش این امر برای مخاطب ایرانی از نظر روانی سخت است اما انتخابات دوهزار و بیست انتخابات هزار و نهصد و هشتاد بین ریگان و کارتر نیست که اشغال سفارت سرنوشت انتخابات آمریکا را رقم زد. نه! اینبار موضوع ایران در حد چند توییت برای حالگیری از بایدن و اوباما ارزش دارد. نه آنقدر که کلیت نظام سیاسی آمریکا حاضر به مصالحه با ایران و امتیازدهی به تهران باشد.
بله! ترامپ به مذاکره برای گرفتن چند عکس علاقه دارد. اما مساله مرگ و زندگیش نیست. مساله تغییر دهنده سرنوشت انتخاباتی‌اش نیست. در انتخابات دو هزار و بیست، ایران و اکثر بقیه کشورها (بجز چین) یک پاورقی هستند. انتخابات دو هزار و بیست درونگرایانه‌ترین انتخابات تاریخ آمریکاست. تحلیل اشتباه به مردم ندهیم.
درباره بازی هوشمندانه غربگرایان و به تله افتادن طرفداران مقاومت
بگذارید صریحتر بگویم: اینکه ترامپ محتاج گفتگو با ایران است «تز» ساخت اتاق جنگ روانی غربگرایان است. این تز غیرواقعی توسط این اتاق به رسانه‌ها و افکار عمومی تزریق شده تا مذاکره، مطالبه جدی جامعه شود. هر سایت خبری را باز میکنی این دروغ را تکرار کرده. آنقدر میگویند تا همه باورشان شود
یک لحظه فکر کنید. گفتن اینکه رقیب «محتاج» مذاکره است چه تاثیری در ذهن مخاطب دارد؟
این تاثیر که الان، همین الان، موقعیتی «اکازیون» و بی‌همتا برای مذاکره است. موقعیتی که اگر از موعد انتخابات آمریکا بگذرد از دست میرود. این یعنی ایجاد «اضطرار کاذب» و هول شدن برای مذاکره.
و اضطرار برای مذاکره در وضعیت اقتصادی امروز، یعنی ایجاد مطالبه حداکثری برای مذاکره توسط مردم جان به لب رسیده.
خودتان را جای کسی بگذارید که ماه های گذشته هر روز فقیرتر شده. می شنوید که دشمن نه فقط آماده مذاکره با ما است بلکه «محتاج» مذاکره با ما است و این موقعیت ممکن است از دست برود
آنهم مذاکره‌ای که میتواند مشکلات اقتصاد را حل کند. در چنین حالتی از شنیدن حرف مقاومت توسط یکسری تندرو چه حسی میکنید؟ اولین حس تان این است که این ها مزدوران حکومتند که توسط حکومت تامین مالی میشوند و دفاعشان هم از مقاومت از روی شکم سیری است. اما چرا این تز دروغین اینقدر فراگیر شده؟
چون خیلی هوشمندانه طراحی شده. این «تز» با بزرگنمایی احتیاج ترامپ به ایران، احساسات وطن دوستانه و خود بزرگ بینانه بسیاری از ارزشی‌ها را تحریک می کند و به گوش خیلی از طرفداران مقاومت شیرین می‌آید و باعث می شود آنها ناخوداگاه در تله بیفتند و منتشر کنندگان نادانسته این تز دروغ شوند.
باید با صدای بلند فریاد زد. ترامپ به ایران در حال حاضر نیاز چندانی ندارد. در نبرد چهارساله با ترامپ ما فعلا دست پایین را داریم و او فعلا اوضاع بهتری دارد. او با تحریم هایش موفق شده اقتصاد ایران را متشنج کند. و تحریمها توانسته‌اند محرک دو شورش بزرگ تهیدستی در دی۹۶ و آبان ۹۸ باشند.
ترامپ همینطور با مهندسی ناآرامی های لبنان و عراق، نفوذ ایران درین دو کشور را تا حدی کاهش داد. اینها هیچیک به معنای شکست ایران نیست. یادآوری این موضوع ساده است که نشستن از روی استیصال پای میز مذاکره خودکشی است. به یاد بیاورید که از اوبامایی که به مذاکره با ایران نیاز مبرم داشت بعد از اینکه دو سال تمام تخم مرغ‌هایش را در سبد این مذاکرات گذاشته بود برجام درآمد. خودتان حدس بزنید اگر مذاکره‌ای با ترامپ شود چه فاجعه‌ای نتیجه‌اش خواهد بود.
حرف ساده‌ای است اما باید روزانه دهها بار تکرار کرد: ایران قبل از هر مذاکره‌ای باید به ثبات حداقلی اقتصادی در داخل و ثبات نظامی در منطقه برسد و از منظر قدرت بر سر میز مذاکره بنشیند. وگرنه مذاکره چیزی جز شکست و خواری و خفت نخواهد بود.
