صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
یادداشت// دکترعبدالحمید قدیریان
بازنگری در ایمانیات جامعه برای بازپروری فرهنگ
شکل گیری فرهنگ بر اساس ایمانیات جامعه است و اگر در فرهنگ کمبودی احساس می‌کنیم باید ریشه‌ها را بررسی کنیم؛ اگر بخواهیم از دید فرهنگی به مهم‌ترین مسئله کشور بپردازیم باید در ایمانیات جامعه بازنگری کنیم. مطمئناً یک جای کار را اشتباه کرده‌ایم. ما ابزار بسیار قدرتمندی به نام قرآن در اختیار داریم که در کنار آن کلام اهل بیت و سنت نبوی قرار دارد. در شرایطی که ما چنین ابزار قوی و چنین دریایی از علم و فهم در دست داریم قائدتاً نباید بعد از چهل سال اصلاً مشکل فرهنگی داشته باشیم.
گروه فرهنگ و هنر «سدید»؛ استاد عبدالحمید قدیریان نقاش و طراح صحنه در یادداشتی به تببین مسائله اصلی «جامعه فرهنگی» پرداخته است که در ادامه می‌آید:
وقتی از بُعد فرهنگی به مشکلات جامعه نگاه می‌کنیم، این سوال پیش می‌آید که مساله اصلی امروز جامعه چیست؟ وقتی می‌گوییم فرهنگ، در واقع فرهنگ خود تبعه است. شکل گیری فرهنگ بر اساس ایمانیات جامعه است و اگر در فرهنگ کمبودی احساس می‌کنیم باید ریشه‌ها را بررسی کنیم.
انقلاب اسلامی ایران، یک انقلاب فرهنگی است، اما متاسفانه این موضوع در حد ادعا ماند و بر روی این بُعد از انقلاب کار نشد. اگر از بعد فرهنگی به این مسئله نگاه کنیم باید اصلاح فرهنگ کنیم؛ یعنی ما باید از فضای قبل از انقلاب با شرایطی که داشت –یک نوع ایمانیات و یک مشکلات سیاسی و امنیتی، هرآنچه که داشته، در طول زمان تولید یک نوع فرهنگ کرده بود، اما حالا ما یک انقلاب از جنس فرهنگ داریم؛ وقتی این تغییر به وجود آمده قائدتا باید ایمانیات ما نسبت به قبل از انقلاب عوض شود و ارتقا پیدا کند، باید بحث‌های اجتماعی تغییر کرده و به واسطه این رویداد‌ها، فرهنگ جامعه نیز عوض شده باشد. البته خداوند با ایجاد صحنه‌ای در زمانی خاص این اتفاق را ایجاد نمود. دوران جنگ تحمیلی، صحنه‌ای بود که خداوند به وجود آورد و امام خمینی (ره) آن را دانشگاه نامید و واقعا یک دانشگاه بود، و باعث شد تا تغییر فرهنگی عظیمی در جامعه ایجاد شود، البته نه در چهارچوب بحث‌های تئوریک. وقتی که مردم در این صحنه‌ای که خدا بوجود آورد قرار گرفتند تغییراتی در نوع رفتارشان ایجاد شد که این تغییرات و فرهنگ ایجاد شده بسیار هم راستا با مسیر انقلاب بود.
اگر بخواهیم از دید فرهنگی به مهم‌ترین مسئله کشور بپردازیم باید در ایمانیات جامعه بازنگری کنیم. مطمئناً یک جای کار را اشتباه کرده‌ایم. ما ابزار بسیار قدرتمندی به نام قرآن در اختیار داریم که در کنار آن کلام اهل بیت و سنت نبوی قرار دارد. در شرایطی که ما چنین ابزار قوی و چنین دریایی از علم و فهم در دست داریم قائدتاً نباید بعد از چهل سال اصلاً مشکل فرهنگی داشته باشیم.
نه تنها نباید در عرصه فرهنگی مشکلی داشته باشیم بلکه باید تولید کننده فرهنگ باشیم و جهان را به فرهنگ خود جذب کنیم و تئوری فرهنگی تولید و صادر کنیم. اما متاسفانه نتوانستیم در این چهل سال این کار را انجام دهیم بلکه به گفته رهبر معظم انقلاب ما نزول فرهنگی هم داشته ایم. ایشان دغدغه فرهنگ دارند و می‌گویند من برخی شبها خوابم نمی‌برد، پس نگران فرهنگ هستند.
پس جایی از نگرش و شیوه فرهنگی ما گیر دارد. لازم است که «علما» _وقتی می‌گویم علما منظور کسانی هستند که چشم به آن‌ها دوخته‌ایم و از آن‌ها انتظار داریم_که این داستان را حل کنند. مگر می‌شود یک ابزار قدرتمندی مثل قرآن و کلام اهل بیت که مانیفستی از جهان هستی است در اختیار ما باشد و ما اشتباه کنیم. بنده معتقدم مشکل اصلی ما در جامعه نداشتن تَعبُد است، تعبُد نسبت به ولایت.
شاید در توضیح بتوان گفت، که ما در بعد موضوع توحید سه ساحت داریم.
*ساحت اول توحید در ذات است. همه ایمان به ذات خداوند را قبول دارند و درباره آن ساعت‌ها حرف برای گفتن دارند و معترف هستند که خداوند یکتا است.
*در ساحت دوم توحید، خداوند دنیا را بر اساس نظام خلق کرده که عد‌ه ای آن را توحید در صفات می‌دانند و شاید بهتر باشد بگوییم این ساحت توحید در نظام است و این نظام به قدری عظیم و کثیر است که برخی از مشرکین ادعای چند خدایی را مطرح می‌کنند و بر همین اساس خدای کوه، باد و آب برای خود می‌سازند، در صورتی که ما معتقد به این هستیم که توحید در نظام است و خالق تنها یکی است.
خداوند نظام را در عالم هستی قرار داده است و کلیات و جزئیات را بسیار دقیق کنار هم قرار داده که طبیعتاً قوانینی بر آن اعمال شده است. در این بعد از توحید ما خوب عمل کردیم و عابدانه سعی کردیم با آن رفتار کنیم. فقهای ما قرنهاست که تلاش دارند اشراف خود را برای فهم و به دنبال آن هماهنگ شدن و منطبق شدن با قوانین عالم بیشتر کنند لذا در حال حاظر ما قدرتمندترین فقه را در بین دیگر مسلمانان داریم.. فقیه ما با مطالعه احادیث سعی دارد بر قوانین عالم هستی آگاهی یابد و بر اساس آن قوانین، حکم‌های خود را بیان نماید و با نظام عالم خود را تطبیق دهد. پس ما در تَعبُد در این ساحت مشکلی نداریم و همه ما مسلمان‌ها تلاش می‌کنیم با رعایت اصول فقهی و رعایت مباحث شرعی که در اصل رعایت نظم الهی است خود را منطبق کنیم. تعبُد یعنی منطبق کردن و تطبیق دادن.
*در ساحت سوم توحید شاید بهتر باشد در ابتدا نگاهی به تاریخ داشته باشیم. خداوند در نقطه‌ای از تاریخ باب مقوله جدیدی را باز می‌کند و اعلام می‌دارد که می‌خواهم خلیفه بر روی زمین قرار دهم؛ مقوله‌ای که نبوده است و تازه قرار است خلق شود و نظام هستی را با خلافت ارتباط دهد. در اینکه خلفای الهی از عزل و تا ابد مجرای نور خدا بوده‌اند شکی نیست، اما خداوند در این مقطع از تاریخ «خلقت حضرت آدم»، می‌خواهد نظام عالم را به ولایت بند کند.
قبل از خلقت حضرت آدم، میلیون‌ها سال بود که ملائک بر اساس نظامی که خداوند خلق کرده، امورات را جلو می‌برند؛ یعنی ملائکی که مسئول انجام کاری بودند کار خود را صحیحی و بی وقفه و بر اساس دستورالعمل مشخص و بر اساس نظام خلقت انجام می‌دادند. ولی وقتی که خداوند اراده فرمود: تا یک شیئ عظیم را از عوالم بسیار بالا نازل کند و در پی آن یک مفهوم جدید به عالم اضافه نماید، ملائک اعتراض می‌کنند و می‌گویند، ما که در حال انجام امورات به صورت قانون‌مند و دقیق هستیم، مگر کمبودی وجود دارد که خداوند قصد استقرار خلیفه‌اش بر زمین را دارد؟ ولی خداوند چیزی می‌داند که ملائک نمی‌دانند او اراده‌اش به این تعلق گرفته تا همه هستی را وصل به ولایت کند، به همین دلیل نیز امر می‌فرماید که همه در مقابل خلیفه سجده کنید. این سجده به این معناست که ملائک بدانند از این به بعد این خلیفه است که کار را جلو می‌برد. وظیفه خلیفه مسیر باز کردن است، او نظام را به هم نمی‌ریزد بلکه مسیر باز می‌کند. امام زمان (عج) مسیر ایجاد می‌کند وگرنه هستی که بر اساس قوانین و نظامی که دارد در حال پیش رفتن است.
گفتیم: ساحت اول، توحید در ذات است که لازم است ما خودمان را با آن منطبق کنیم و هرلحظه به این موضوع توجه داشته باشیم که خداوند یکی است و هیچ کس غیر او نیست. ساحت دوم، توحید در صفات (نظام) که خداوند متعال عالم را در چهارچوب قوانینی دقیق خلق کرده و ما با انجام اعمال شرعی عملا اثبات می‌کنیم که خداوند یکی است و اوست که نظم عالم را در غالب قوانین هدایت می‌کند و نسبت به آن تعبُد داریم. مشکل از کجا برای ما و مجموعه ملائک ایجاد می‌شود؟ از زمانی که بحث خلافت مطرح می‌شود، یعنی ساحت سوم توحید. موضوع بر سر باور داشتن به خلافت نیست که همه ما به آن باور قلبی داریم، بلکه موضوع بر سر تعبُد در قبال ولایت است یعنی منطبق شدن با اراده و برنامه‌های، ولی عالم عج. سال ۶۱ هجری وقتی امام حسین (ع) قصد ترک مکه را داشت، بسیاری از دوستان دانشمند و عالم خدمت امام آمدند و بیان کردند که چرا می‌خواهید بروید؛ چرا مسائل شرعی یعنی حفظ جان را در نظر نمی‌گیرد. این افراد بر اساس قوانین با امام سخن می‌گفتند و حرف اشتباهی هم نمی‌زدند، اما توجه نداشتند که امام زمان‌شان خلیفه خداوند است. امام حسین (ع) در مقابل می‌گویند که من، ولی خدا هستم، من راه را تعیین می‌کنم برای همین نیز وقتی که از مکه می‌روند، خانه خدا اعتبار خود را از دست می‌دهد به این دلیل که امامی در آن حاضر نیست. در زمان حال حاضر نیز بسیاری از مردم، سیاست مداران و روحانیون والامقام هستند که تعبد نسبت به توحید در ولایت ندارند. کسی که مقصد دارد راه سازی می‌کند. امامی است که غایتی برای عالم قائل است براساس آن برنامه ریزی می‌کند و برای آن راه سازی می‌کند. حال اگر که من ولایت امام عج را قبول داشته باشم باید در مرحله اول برنامه او را بفهمم و همه کلیات و جزئیات تصمیم خود را در راستای آن هدف نهایی و مسیر و مقصدی که امام عج در نظر دارند بچینم.
مشکل ما این است که تعبد درباره این بُعد از توحید را نداریم. در مجلس شورای اسلامی این موضوع مطرح نیست، که آیا خداوند برای ما برنامه دارد؟ امام زمان (عج) برنامه‌ای برای ما دارند؟ اگر دارند لازم است آن را بشناسیم و در راستای آن حرکت کنیم. در این زمانه‌ای که ما زندگی می‌کنیم، به نقل بسیاری از علما و حتی علمای غربی ما وارد آخر الزمان شده‌ایم. یعنی اینکه سیل تحولات عالم از قرار داشتن در چهارچوب قوانین و نظام خارج می‌شود و وارد تجلی اراده مولا می‌شود. رهبر انقلاب در آخرین نماز جمعه‌ای که داشتند بحث یوم الله را مطرح کردند. یوم الله به چه معنی است؟ یعنی امام عج به میدان آمده‌اند و در راستای شکل گیری برنامه‌های خود کار انجام می‌دهند و با ایجاد یوم‌الله‌ها قصد رشد مومنین را دارند. یوم الله‌های ما از انقلاب به بعد بسیار عجیب است، به طور نمونه واقعه طبس را در نظر بگیرید، شن‌ها مامور خداوند بودند آیا این صرفا یک نقل شیرین گونه است؟ اگر کفران نعمت نداشتیم همین واقعه طبس برای انقلاب ما کافی بود که دست خود را به نشانه سمعا و طاعتا بالا ببریم. در همین سری جدید حضور خداوند دیدم؛ که جنگ ۳۳ روزه یکی از نقاط قوت آن است. یک گروهک کوچک در جنوب لبنان با اسرائیل که کشور‌های عربی نتوانستند ۶ روز در برابر آن مقاومت کنند، ۳۳ روز جنگید و پیروز شد. این یعنی امام عج در راستای اراده الهی در حال مدیریت است. رهبر انقلاب سخن زیبایی می‌زنند و می‌فرمایند اگر حس کردید یک موضوع از حد ما فراتر رفته است و از اراده ما خارج شده، بدانید که خداوند در حال مدیریت است. البته همه رویداد‌ها به اراده خداوند انجام می‌شود، اما واقعیت این است که در مواقعی دست خداوند جلو می‌آید و خارج از نظام عالم کار می‌کند. جنگ ۲۲ روزه غزه، اسرائیلی که می‌خواست تا فرات بیاید یک غزه را نتوانست نگه دارد. پس از آن اربعین را داریم به طوری که همه علما حیرت می‌کنند. این دست خداوند است، خداوند برنامه دارد و کاری انجام می‌دهد. چرا همه را گرد هم می‌آورد و چرا فرهنگ با هم بودن در مسیر اهل بیت را آموزش می‌دهد؟ چرا امام حسین (ع) را تا این میزان در مرکز توجهات قرار می‌دهد؟ چرا این صراط مستقیم را تبیین می‌کند؟ چرا هویت ولایت را تا این میزان پر رنگ کرده است؟ ما در این موضوع تعبُد نداریم.
حداقل برنامه پیش روی رهبر معظم انقلاب اسلامی نابودی اسرائیل است که برگرفته از وعده الهی است و شرایط آن در حال آماده شدن است. یعنی خود اسرائیل این موضوع را پذیرفته و در حال پیدا کردن مکانی هستند تا زمانی که نابودی آن‌ها آغاز شد به جای دیگر منتقل شوند. پس چرا علما و سیاست مداران ما این را باور ندارند که این برنامه الهی در حال انجام است. مصوبات دولت و مجلس ما برای همراهی این هدف چیست و آیا مصوبات ما به برنامه الهی کمک می‌کند و اگر کمک نمی‌کند، آن را تغییر دهیم. اگر این مصوبات مقابل هدف و برنامه امام عج است جلو آن را بگیریم. ما تعبُد به معنای هماهنگ و منطبق شدن با ولایت اهل بیت نداریم.
جالب آنجاست که ما مردم به مفهوم عام، این موضوع را راحت‌تر می‌فهمیم، چرا که حجاب علم نداریم، اما بسیاری از علما باور ندارند که خداوند به واسطه امام عج برنامه دارد. می‌گویند خداوند نظمی در عالم قرار داده و آن نظام مسیر خود را پیش می‌برد و زمانی نیز الساعه امام زمان (عج) ظهور می‌کنند. «جمعه بلند می‌شویم می‌گویند آقا آمد» و اصلا برنامه‌ای نیست و یک اتفاق است و اصلا قائل به برنامه نیستند. فرق امامین انقلاب، یعنی رهبر معظم انقلاب و امام خمینی (ره) با علمای دیگر در این است که این دو بزرگوار قائل به پی‌گیری برنامه امام زمان (عج) هستند. خیلی از آقایون بودند که شاید سواد و محفوظاتشان از امام ره هم بیشتر بوده باشد و ریاضت بیشتری کشیده باشند، اما یک عنصر که عالی‌ترین عنصر هستی است بطوری که خداوند به رسول الله می‌فرمایند که اگر این عنصر را معرفی نکنید یعنی در امر دین هیچ کاری نکرده‌ای، بحث ولایت است که برخی علما هنوز آن را به صورت عملی باور ندارند.
امام خمینی (ره) ولایت عملی را باور دارند. باور دارد که نظام خداوند باید توسط، ولی خدا در زمین ایجاد شود و این باور راه خود را باز می‌کند.
خیلی ساده لوحانه است اگر فکر کنیم سپاه توانسته امینت را به این کشور بدهد؛ امام عالم مقدر کردند این مملکت امن باشد و محل رشد و ایجاد تفکر باشد، قصورات ما را نیز با اربعین رفع می‌کنند.
در نشستی خدمت مقام معظم رهبری عرض کردم که مراسم اربعین جبران قصورات ما در بحث فرهنگ است.قرار بود ما کار فرهنگی کنیم و خود را با ولایت هماهنگ کنیم، اما این کار را نکردیم؛ خداوند به صورت عملی به همه دنیا آموزش می‌دهد که چگونه اگر «ولی» و «مقصد» باشد مردم راحت و در احساس امنیت حرکت می‌کنند. سخت است، اما بسیار زیبا در کنار هم جامعه آرمانی را تشکیل می‌دهند.
معتقد هستم که اگر نسبت به ولایت تعبد داشته باشیم و خداوند را مانند یهودی‌ها نبینیم و او را زنده ببینیم که برنامه دارد و تلاش کنیم برنامه آن را فهم کنیم و جزء و کل زندگی‌مان را منطبق با آن هدف الهی کنیم آن زمان است که در آن تحول عظیم می‌توانیم خود را موثر ببینیم. اگر هم به این بعد از تعبُد تن ندهیم بدانید که خداوند مسیر خود را ادامه می‌دهد و ما هستیم که از این برنامه جا می‌مانیم.
هم علما و هم سیاست مداران به عنوان دو رکن اساسی این کشور باید وحشت کنند از اینکه از آن‌ها بپرسند که در این جامعه چه کار می‌کنند و چرا تزریق فرهنگی و تولید تفکر ندارید. چرا ما قرآن را در جامعه پیاده نمی‌کنیم؟ چرا نمی‌دانیم فردا چه خبر است؟ مگر کل و جزء عالم در قرآن نیست پس بگویید برنامه فردای ما چه خواهد بود.
بعضی از علما بسیار شبیه به فرشته‌ها رفتار می‌کنند و معتقدند که احکام الهی و حدود شرعی کفایت این جامعه انقلابی را می‌کند و سعی دارند در چهارچوب قوانین، جامعه را پیش ببرند، غافل از آنکه خداوند خلیفه بر روی زمین قرار داده است و باید وظیفه عبد بودن خود را انجام دهند. باید تعبد نسبت به برنامه‌های الهی که از مجرای ولایت مولا انجام می‌شود را داشته باشند واگرنه همچون چهل سال گذشته باید در وادی تیه سرگردان باشیم و همیشه از رویداد‌ها غافل و عقب بمانیم و باعث رنج مومنین گردیم.
به بهانه مطالب ارزشمند دکتر قدیریان و تشکر از صراط عشق
بسم الله الرحمن الرحیم
راستی چرا تا تلنگری به ما نخورد ، درحال چُرت زدنیم ؟ یا اکثر عمر در غفلت هستیم؟
و فکر می کنیم کارهایی که در عمرمان انجام داده ایم و می دهیم همه اش حُسن است….وَ هُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا.کهف 104
مگرچند روز از فضای نورانی ماه مبارک رمضان می گذرد؟
آیا وقتی روزها یا شب ها به قرائت قرآن مشغول بودیم به آیات دقت کرده ایم؟ یا فقط روخوانی شد، بدون توجه به مطالب معارفیش..
آیا تابحال این آیات را بارها مرور نکرده ایم؟
[المائدة20 ] – وَ إِذْ قالَ مُوسي لِقَوْمِهِ يا قَوْمِ اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللّهِ عَلَيْکُمْ إِذْ جَعَلَ فيکُمْ أَنْبِياءَ وَ جَعَلَکُمْ مُلُوکًا وَ آتاکُمْ ما لَمْ يُؤْتِ أَحَدًا مِنَ الْعالَمينَ
و [ياد کن] زماني را که موسي به قوم خود گفت: «اي قوم من، نعمت خدا را بر خود ياد کنيد، آنگاه که در ميان شما پيامبراني قرار داد، و شما را پادشاهاني ساخت، و آنچه را که به هيچ کس از جهانيان نداده بود، به شما داد».
[المائدة21 ] – يا قَوْمِ ادْخُلُوا اْلأَرْضَ الْمُقَدَّسَةَ الَّتي کَتَبَ اللّهُ لَکُمْ وَ لا تَرْتَدُّوا عَلي أَدْبارِکُمْ فَتَنْقَلِبُوا خاسِرينَ
«اي قوم من، به سرزمين مقدسي که خداوند براي شما مقرر داشته است درآييد، و به عقب بازنگرديد که زيانکار خواهيد شد».
[المائدة22 ] – قالُوا يا مُوسي إِنَّ فيها قَوْمًا جَبّارينَ وَ إِنّا لَنْ نَدْخُلَها حَتّي يَخْرُجُوا مِنْها فَإِنْ يَخْرُجُوا مِنْها فَإِنّا داخِلُونَ
گفتند: «اي موسي، در آنجا مردمي زورمندند و تا آنان از آنجا بيرون نروند ما هرگز وارد آن نمي شويم. پس اگر از آنجا بيرون بروند ما وارد خواهيم شد».
[المائدة23 ] – قالَ رَجُلانِ مِنَ الَّذينَ يَخافُونَ أَنْعَمَ اللّهُ عَلَيْهِمَا ادْخُلُوا عَلَيْهِمُ الْبابَ فَإِذا دَخَلْتُمُوهُ فَإِنَّکُمْ غالِبُونَ وَ عَلَي اللّهِ فَتَوَکَّلُوا إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنينَ
دو مرد از [زمره] کساني که [از خدا] مي ترسيدند و خدا به آنان نعمت داده بود، گفتند: «از آن دروازه بر ايشان [بتازيد و] وارد شويد؛ که اگر از آن، درآمديد قطعاً پيروز خواهيد شد، و اگر مؤمنيد، به خدا توکل کنيد».
[المائدة24 ] – قالُوا يا مُوسي إِنّا لَنْ نَدْخُلَها أَبَدًا ما دامُوا فيها فَاذْهَبْ أَنْتَ وَ رَبُّکَ فَقاتِلا إِنّا هاهُنا قاعِدُونَ
گفتند: «اي موسي، تا وقتي آنان در آن [شهر]ند ما هرگز پاي در آن ننهيم. تو و پروردگارت برو[يد] و جنگ کنيد که ما همين جا مي نشينيم».
[المائدة25 ]- قالَ رَبِّ إِنّي لا أَمْلِکُ إِلاّ نَفْسي وَ أَخي فَافْرُقْ بَيْنَنا وَ بَيْنَ الْقَوْمِ الْفاسِقينَ
[موسي] گفت: «پروردگارا! من جز اختيار شخص خود و برادرم را ندارم؛ پس ميان ما و ميان اين قوم نافرمان جدايي بيانداز.
[المائدة26 ] – قالَ فَإِنَّها مُحَرَّمَةٌ عَلَيْهِمْ أَرْبَعينَ سَنَةً يَتيهُونَ فِي اْلأَرْضِ فَلا تَأْسَ عَلَي الْقَوْمِ الْفاسِقينَ
[خدا به موسي] فرمود: «[ورود به] آن [سرزمين] چهل سال بر ايشان حرام شد، [که] در بيابان تیه سرگردان خواهند بود. پس تو بر گروه نافرمانان اندوه مخور».
**حال که آیات را خواندیم .. درسش را بگیریم.
از زبان رسول اولوالعزمی که می گوید: ای انسان مومن، نعمت انقلاب اسلامی که با نورخدا شکل گرفته.. را شکر گذار باشید و برای تربیت های نورانی آماده تر شوید..
آیا رفتار ما بعد از نجات از رژیم سفاک وعمال منحوس پهلوی و رسیدن به ساحل امن انقلاب اسلامی ..
رفتاری شبیه قوم موسی علیه السلام نبوده؟
آیا حقیقتاً وارد سرزمین نورالله شدیم؟
آیا رفتار ما درقبال انقلاب اسلامی و امامین انقلاب اسلامی تا بحال صحیح بوده ؟ اگر صحیح بوده چرا رشد باید وشاید خدایی نداشتیم؟
چند درصد مردم ما آسمانی شده اند؟ .. بجز شهدای عزیز و همفکران و مومنین به امام خمینی و امام خامنه ای .. مجاهدانی که وصف شان در آیات 10 به بعد سوره صف آمده..
آیا بقیه مردم ما ،رفتاری چون قوم موسی ع بعد از نجات از دست فرعون زمانه شان پیشه نکرده اند؟
وآیا به زندگی مادی خود مشغول نشده اند؟
آیا لیبرال های دنیا پرست ایرانی.. چون قوم موسی ع از مبارزه با آمریکای جهانخوار نترسیدند؟
وآیا به امامین انقلاب فشارنیاورده و نمی آوردند که بس است مبارز با استکبار…
و از هر مجالی سؤ استفاده می کنند و دنبال مذاکره با شیاطین غربی و اروپایی هستند.
مردم مومن وانقلابی ایران .. آیا این بی غیرت های وارفته وشیفته آمریکا را ندیده اید؟
آیااین فرصت طلبان غارتگر بیت المال ، فرزندانشان در دامان ناپاک شیاطین اروپایی و آمریکایی به درس و زندگی مشغول نیستند؟..
آیا اینهامسلمانند!!!! و قرآن ختم نکرده اند؟ آیا آیات قرآن نقشه راه شان نیست؟
*این انسان های رنگی ننگین ،اصلا وارد سرزمین نورانی انقلاب اسلامی نشدند که بخواهند از مواهبش بهره مند شوند ..
و 41 ساله سرگردانند.. دست به طلا می زنند خاکستر می شود وبخاطرتسلط به قوه مدیریت اجرایی..
*.مردم مومن وانقلابی را آدم حساب نمی کنند..
بلکه همواره آب به آسیاب دشمن می ریزند.. در داخل با تورم.. بیکاری .. گرانی .. ایجادنارضایتی عمدی و هرج و مرج.. خواست قلبی شان اینه که مردم را چون فتنه های سنوات گذشته به کف خیابان ها بکشند.. تا تسلیم شیطان بزرگ بشوند..!!!
آیا این دنیا زده ها چون قوم موسی علیه السلام رفتار نکرئه ونمی کنند؟ و سامری وگوساله اش را تبعیت و پرستش نمی کنند؟ آیا اهل مذاکره، براستی اسرائیلی آمریکایی نیستند؟..
اینها اصلا قائل نیستند که این انقلاب نورانی« به دست وصیّ خاتم امام مهدی عج و سلام الله علیه»« از جانب خداوند بپا شده» تا ایرانیان همیشه موحد دوران ها ، رشد کنند و زمینه ساز ظهور باشند…
اینقدر خواب مان برد تا خداوند ماجرای نورانی اربعین های این چندساله راه انداخت تا مردم به جستجوی مولای شان از دنیا کنده بشوند .. و از سرزمین مادری شان گسیل می شوندبه دست الهی تا رو بسوی مولای مظلوم مان کنند.. و در عمل ندبه کنند أَيْنَ الْحَسَنُ أَيْنَ الْحُسَيْنُ أَيْنَ أَبْنَاءُ الْحُسَيْنِ صَالِحٌ بَعْدَ صَالِحٍ…. أَيْنَ بَقِيَّةُ اللَّهِ الَّتِي لا تَخْلُو مِنَ الْعِتْرَةِ الْهَادِيَةِ.. به دنبال رشد بیشتر، سمت وسوی زندگی شان را امام حیّ قراردادند.. مرحله ای نورانی تر از انقلاب اسلامی .. وتام تر در حد جوامع بشری..
درآخر، بیاییم به دنبال برنامه ها وتربیت های قرآنی منطبق با تربیت ها وتعالیم امام عالم وآدم علیه السلام باشیم و مردم شهادت طلب وشهیدپرور و مقاوم و تحولگرای الهی مان را کمک کنیم..
بیاییم منتظردیدن آثارانوار الهی و همراه شدن با مراحل نورانی تری باشیم که امروزه اثراتش در یگنه دنیا هم بروز کرده.. ومردم را از خواب و غفلت درآورده …
بیاییم همدیگر را بیدارباش ، هشیارباش بدهیم.. دشمن ها متوجه نور الله شده اند … رفتار خودشان را نشان می دهند.. مسئولین دولتی .. ما دنبال مذاکره با شیاطین هستند…
اللهم صل علی محمد وآل محمد وعجل فرجهم
.. {گفته اند آن بیابان دوازده فرسخ طول داشت و شش فرسخ عرض و موضع آن تیه میان فلسطین و ایله مصر بود و آن جماعتى که مخالفت کردند از صبح راه مى افتادند تا شبانگاه و شبانگاه در همان منزل اول بودند، و به قولى در روز محبوس بودند و شبها راه میرفتند.* بانوى اصفهانى، سیده نصرت امین، مخزن العرفان در تفسیر قرآن، ج 4، ص 295، نهضت زنان مسلمان، تهران، 1361 ش.}